“โอ๊ยยยย!!!!”
เสียงร้องเจ็บปวดบาดแผล เมื่อขยับกายโดยไม่ทันระวัง ของบุรุษเรือนร่างสูงใหญ่ที่กำลังนอนราบอยู่กับพื้นดิน
“องค์ชายใหญ่ ขยับกายเบาๆขอรับ ช่องท้องของท่านพึ่งทำแผลเสร็จ”
เหว่ยเฉียง เอ่ยตักเตือนคนป่วย ที่เขาพึ่งปลุกให้ตื่นขึ้นมาดื่มยาต้ม ตามที่ผู้รักษาบาดแผลได้สั่งการเอาไว้
“เหว่ยเฉียง ข้ายังไม่ตายหรอกหรือ”
น้ำเสียงอ่อนแรงเอ่ยขึ้น ทั้งพยายามลืมตาตื่นขึ้นมา เมื่อได้ยินเสียงปลุกขององครักษ์เหว่ย คนป่วยที่พึ่งถูกเย็บแผลสดผ่านพ้นไป เอ่ยถามขึ้นมาทันที เมื่อมองเห็นใบหน้าขององครักษ์คนสนิท ที่นั่งอยู่ข้างกายชัดเจน
“องค์ชายใหญ่ อย่าพึ่งขยับตัวมากขอรับ ท่านหมอพึ่งทำแผลให้ท่านเสร็จสิ้น ยามนี้ดื่มยาต้มในกระบอกนี้ก่อนเถิดจะได้นอนพักผ่อน เมื่อท่านรู้สึกตัวตื่นอีกครั้งพวกเราค่อยมาพูดคุยกัน”
องครักษ์คนสนิทบอกกล่าวด้วยถ้อยคำสามัญ เพราะองค์ชายใหญ่ในยามปกติ ที่ไม่ได้อยู่ต่อหน้าฮ่องเต้และฮองเ
