“ข้าไปได้หรือยัง เสียเวลาอ่านตำรามามากพอแล้ว หากยังอยากจะพูดจาถากถางต่ออีก ก็ตามไปตะโกนพูดอยู่หน้าเรือนนอนเสียเลย อ้อ!! และข้ายังยืนยันคำเดิมว่าต่างคนต่างอยู่ย่อมดีที่สุด เพราะตัวข้าไม่ใช่คนที่จิตใจดีสักเท่าไหร่ เจ้านิสัยเสียเช่นนี้ตัวข้ายิ่งนิสัยเสียยิ่งกว่า อยู่ห่างๆกันไว้จะได้ไม่เป็นเรื่องใหญ่ ให้ท่านอาจารย์ปวดหัว”
น้ำเสียงเรียบเฉย เอ่ยออกมาเสียยืดยาว แววตาดุดันก็จับจ้องไปที่สตรีปากมากตรงหน้า นางต้องการเพียงความสงบ เหตุใดจึงมีพวกขี้อิจฉาริษยาอยู่ทุกหนทุกแห่ง กระทั่งหนีมาอยู่ในป่าลึกก็ไม่ละเว้น ช่างน่ารำคาญเสียจริง!!
“นี่ จะ…เจ้า”
เจียวเม่ยเมื่อได้ยินคนที่ตนเกลียดชัง มาว่ากล่าวตักเตือนนางซึ่งๆหน้า ก็โมโหจนพูดไม่ออก เมื่อตั้งสติได้แล้วจะเอ่ยปากพูดตอบโต้กลับไป คู่กรณีก็เดินหนีหายไปเสียแล้ว
“น่ารำคาญเสียจริง ใบหน้าก็งดงามแต่นิสัยเสียเหมือนตัวข้าเมื่อก่อนไม่มีผิด มิน่าล่ะข้าในเมื่อก่อน
