“อื้อ”
โพรงปากอ่อนนุ่มถูกเรียวลิ้นร้ายกาจ เกี่ยวกระหวัดสำรวจไปทั่วทุกซอกทุกมุม ลี่เซียนต้องอ้าปากออกให้กว้าง เพื่อจะได้มีอากาศหายใจ
ผ่านไป1เค่อ ริมฝีปากบางจึงได้เป็นอิสระอีกครั้ง ยามนี้แก้มเนียนใสแดงปลั่ง เพราะเกิดอาการร้อนรุ่มในกาย ทั้งยังเขินอายต่อสายตาของบุรุษ ที่อาจหาญมาแย่งชิงลมหายใจจากปากของนาง
“ริมฝีปากของเจ้าข้าก็จับจองไว้แล้ว”
ข้อนิ้วสากระคาย ยกขึ้นมาลูบไล้ริมฝีปากบาง ที่ยามนี้บวมแดงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด จนเขานึกหมั่นเขี้ยวอยากจะคลอเคลียอยู่ทั้งคืน สายตาที่จ้องมองริมฝีปากนั้นเต็มไปด้วยความหลงใหล
“อ๊ะ…พอแล้ว”
เสียงแผ่วเบาเอ่ยออกมา เมื่อเริ่มมีสติหลังจากที่ร่างกายของนาง ถูกคนตัวใหญ่ควบคุมอยู่นาน คนตัวเล็กที่นั่งคร่อมอยู่บนตักแกร่ง ก็เริ่มดิ้นขยุกขยิกเพื่อจะได้ถูกปล่อยให้เป็นอิสระ จนมังกรตัวยาวที่พึ่งจะสงบไปไม่นาน ได้ผงาดขึ้นมาอีกครั้งอย่างห้ามไม่อยู่
“อ่าส์……ลี่เออร์ดิ้น
