กงต้วนอี้พยายามดื่มยาต้ม ที่รสชาติขมปี๋จนหมดถ้วย ยามนี้เขารู้สึกเจ็บตึงที่แผ่นหลังยิ่งนัก แต่ก็อดทนไม่ส่งเสียงร้องออกมา สายตาก็มองเลยไปยังโฉมสะคราญล่มแผ่นดิน ที่เดินเคียงข้างมากับอ๋องหนาน เพราะยามนี้ลี่เซียนไม่ได้สวมผ้าปิดบังใบหน้า คนป่วยจึงมองเห็นใบหน้างดงามของนางได้อย่างชัดเจน
“ข้ากับท่านอาจารย์หมอไท่จงเสียน เป็นคนรักษาบาดแผลที่แผ่นหลังของท่าน จนกว่าบาดแผลที่หลังจะหายดี ท่านจงขยับตัวเบาๆ แล้วนอนคว่ำหน้าเพียงเท่านั้น ยามนี้ท่านมีไข้เนื่องจากพิษของบาดแผล ดื่มยาไปสักครู่อาการก็จะดีขึ้น”
น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยแจ้งกับคนป่วย ไม่ได้สนใจอาการตกตะลึง ของบุรุษที่กำลังป่วยไข้ แต่บุรุษที่ยืนเคียงข้างกายอยู่นั้น เมื่อมองเห็นสายตาหลงใหลได้ชมของบุรุษอื่น ก็ออกอาการร้อนรนจนทนไม่ไหว จึงได้ก้าวขยับเข้ามาบดบังสายตา ของกงต้วนอี้ ไม่ให้จ้องมองใบหน้าของลี่เซียน
“ขอรับท่านหมอ ข้าขอขอบคุณท่านหมอมากขอรับ ที่ช
