ต้นกล้าแสยะยิ้มขึ้นมาพร้อมกับสะกิดน้องชายให้มองไปที่เม็ดทราย
“เหลือเชื่อจริงเลยว่ะภู นี่แม่งเป็นพรหมลิขิตชัดๆ เลย”
“.....”
ภูผาเหลือบไปมองหน้าของพี่ขุนเขาที่กำลังเบนสายตาจ้องมองใบหน้าของเม็ดทรายเหมือนกัน แล้วเขาก็เข้าใจสถานการณ์บ้าบอพวกนี้ได้ในทันทีเลยล่ะ
พรหมลิขิตบ้าบออะไรกัน นี่มันคือหายนะชัดๆ หากว่าพี่ต้นกล้ายังไม่เลิกยุ่งกับผู้หญิงของพี่ขุนเขาน่ะ
ขุนเขาส่งยิ้มที่ละมุนละไมให้กับเม็ดทรายแต่ทว่าเธอไม่ได้มองมาที่เขาเลย สายตาของเธอกำลังจ้องมองใบหน้าของไอ้ต้นกล้าน้องชายตัวดีของเขานั่นเอง
ขุนเขากำมือแน่น เขาคิดว่าตัวเองดูหล่อเหลามากกว่าน้องชายอยู่เสมอเพียงแต่เรื่องความแพรวพราวและเรื่องของอายุ เขาย่อมสู้ต้นกล้าไม่ได้อยู่แล้ว
“นี่ต้นกล้า แกไม่ไปหาเพื่อนของแกงั้นเหรอ?”
ต้นกล้าหันไปส่งยิ้มระรื่นลอยหน้าลอยตาให้กับพี่ชายของเขา
“ไม่ด่วนเลยครับ นี่ผมพึ่งรู้นะเนี่ยว่าบริษัทของพี่รับนางฟ้าเข้า
