บทที่2 พี่เลี้ยงของไดจัง
1254 Words
บทที่2
พี่เลี้ยงของไดจัง
1ปีผ่านไป
ทุกอย่างเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ นามิไม่ได้สร้างปัญหาอะไรให้เรียวมะเลย เธออยากเรียนเขาก็ให้ลูกสาวของคนเลวบนเกาะ Setterland ส่งอาจารย์มาสอนเธอที่นี่ส่วนเขาต้องเดินทางไปทั้งญี่ปุ่นไหนจะต้องดูแลบริหารโรงพยาบาลของพ่อเขาด้วยเขาจึงจำเป็นต้องปล่อยให้เธออยู่กับลูกชายของเขาโดยมีคนของเขาคอยดูแลและอำนวยความสะดวกให้
“อาจารย์คะวันนี้นามิทำราเมง อยู่ทานด้วยกันก่อนนะคะ^^”
“ผมคงต้องรบกวนคุณแล้วล่ะ กว่าเรือจะมารับผมก็คงค่ำๆ ต้องรอคุณเรียวมะเดินทางมาถึงก่อน^^” อาจารย์หนุ่มยิ้มให้นามิสายตาของเขาอบอุ่นและเขาเองก็นิสัยก็ดีมาก เขาเป็นเพื่อนของเจแปนลูกสาวผู้อำนวยการมหาวิทยาลัย ปกติแล้วจะมีอาจารย์ผู้หญิงมาด้วยแต่วันนี้เธอติดธุระด่วนกะทันหันเขาจึงต้องเดินทางมาเพียงคนเดียว
ทั้งสองนั่งทานอาหารด้วยกันส่วนเจ้าหนูไดจังซ้อมดาบกับอาจารย์อยู่ในโรงฝึกด้านหลัง อาจารย์หนุ่มหรือพิชญ์เขาชอบฝีมือการทำอาหารรวมถึงความอ่อนโยนของนามิ เขาคิดอยู่เสมออยากให้เธอได้เข้าไปอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัยบ้างจะได้รู้จักเพื่อนๆ รวมถึงได้รู้จักการเข้าสังคม ไม่ใช่อยู่แต่ในบ้านอ่านหนังสือ ทำอาหาร เลี้ยงลูกเจ้านายอยู่แบบนี้
“ไว้ผมจะลองขออนุญาตคุณเรียวมะพาคุณไปเที่ยวบ้างดีไหม”
“นามิอยากไปนะคะแต่นายท่านสั่งไว้ถ้าไปไหนต้องบอกและให้คนติดตามไปด้วย นามิเคยไปที่เกาะของนายท่านมาแล้วที่นั่นสวยมากเลยนามิอยากไปอีก อาหารญี่ปุ่นของคุณยูริอร่อยที่สุดเลยค่ะ^^”
“ชอบของกินขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ใช่ค่ะ นามิชอบมากแล้วอาจารย์ชอบไหมคะ”
“ชอบสิ....^^”
“อุ๊ย! นามิลืมเลยว่าทำขนมเอาไว้เดี๋ยวไปยกมาให้นะคะ”
สาวสวยเดินผมปลิวเข้าไปในครัวจนอาจารย์หนุ่มมองตามแผ่นหลัง เขาขยับแว่นตาแอบยิ้มอยู่คนเดียว เธอน่ารักสดใสและมองทุกอย่างสวยงามไปหมด นามิเดินออกมาพร้อมจานเค้กบลูเบอรี่เธอจัดใส่จานและใส่กล่องสวยงามให้อาจารย์หนุ่มเอากลับไปทานที่บ้านด้วย
“น่าทานมากเลยครับ”
“ขอบคุณมากค่ะ นายท่านชอบทานเค้กบลูเบอรี่เพราะมันไม่เปรี้ยวมากวันนี้นายท่านกลับมาจะได้ทาน อาจารย์ช่วยชิมหน่อยได้ไหมคะรสชาติโอเคไหม^^”
ชายหนุ่มตักเค้กตรงหน้าขึ้นมาทานแล้วยิ้มหวานให้เธอเป็นรางวัล เค้กของเธออร่อยกว่าเจ้าดังที่เคยทานมาเสียอีก
“อร่อยมากครับ ผมว่าคุณเรียวมะต้องชอบแน่ๆ เอ่ออีกเรื่องนอกเวลาเรียนเรียกผมว่าพี่พิชญ์ก็ได้ครับ”
“จะดีหรือคะ”
“ดีครับ ผมอายุมากกว่าคุณไม่กี่ปีเอง นอกเวลาเรียกพี่จะได้ดูเป็นคนกันเองหน่อย”
“ค่ะพี่พิชญ์”
อีกด้าน....
เรียวมะมองภาพเคลื่อนไหวบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือ เขาเช็กดูความเรียบร้อยของทุกอย่างบนเกาะอายาโนะรวมถึงความใกล้ชิดของพี่เลี้ยงลูกชายกับอาจารย์หนุ่มด้วย
“นายท่านครับอีกสิบนาทีถึงเกาะนายท่านจะแวะไปไหนก่อนหรือเปล่าครับ ผมจะได้ให้คนเตรียมรถรอ”
“กลับบ้าน”
“ครับ”
โทรศัพท์ในมือถูกเก็บไว้ในเสื้อสูทเหมือนเดิม เขามองทิวเขาบนเกาะปลายทางแล้วนึกใจหาย ถึงแม้ว่าเวลาจะผ่านมาหลายปีแต่เขายังเชื่อว่าอายาโนะจะคอยมองเขาและเฝ้ารอเขาอยู่ที่เกาะนี้เสมอ
เมื่อเรียวมะเดินทางมาถึงบ้านนามิกับลูกชายของเขาก็รีบเดินออกมาต้อนรับ เจ้าหนูไดจังวิ่งไปสวมกอดและให้ผู้เป็นพ่ออุ้มขึ้นมาหอมแก้ม ลูกชายเขาอายุ6ขวบแต่ถูกฝึกให้รู้จักช่วยเหลือตัวเองแล้ว
“ชิชิวันนี้พี่นามิทำเค้กด้วย”
“อร่อยไหมล่ะ”
“อร่อยมาก ชิชิครับอาจารย์สอนดาบลงโทษไดด้วย” เด็กน้อยรีบฟ้องแต่ทว่าพ่อของเขารับรู้ทุกอย่างแล้ว ลูกชายตัวดีก่อเรื่องต่างหากถึงได้ถูกทำโทษ
“ไดเอาวิชาที่เรียนไปแกล้งคนอื่นพ่อเห็นทุกอย่างและการที่อาจารย์ลงโทษพ่อก็คิดว่ามันสมควรแล้ว”
อาจารย์สอนดาบก้มหัวเล็กน้อยเรียวมะจึงสั่งให้ทุกคนแยกย้ายกันไปพักผ่อนส่วนอาจารย์พิชญ์บอดี้การ์ดรีบพาลงเรือก่อนที่พายุฝนจะมา
“นายท่านคะให้นามิยกอาหารมาเสิร์ฟเลยไหมคะ”
“ฉันยังไม่หิวไว้หิวฉันจะเรียกเอง”
“ค่ะนายท่าน”
นามิแยกตัวออกไปเก็บข้าวของในครัวไดจังจึงรีบฟ้องพฤติกรรมของอาจารย์พิชญ์ที่ดูหลงใหลพี่เลี้ยงของเขา เขาหวงพี่เลี้ยงและไม่ต้องการให้อาจารย์พิชญ์มาที่นี่อีก เรียวมะมองหน้าลูกชายพร้อมพยักหน้าเบาๆ เขาเห็นด้วยเรื่องที่อาจารย์หนุ่มดูหลงใหลพี่เลี้ยงของลูกชายแต่ถ้าจะไม่ให้มาก็คงไม่ได้เพราะเขาไม่ไว้ใจใครและไม่ชอบให้คนแปลกหน้าขึ้นมาบนเกาะนี้
อาจารย์พิชญ์เป็นลูกชายของเพื่อนคุณป้าวิเวียนภรรยาของลุงธาดาที่สำคัญอาจารย์พิชญ์รู้เรื่องราวและประวัติของครอบครัวเขาเป็นอย่างดีเขาจึงไว้ใจและเชื่อใจในตัวอาจารย์พิชญ์มากกว่าคนอื่น
“โตขึ้นผมจะแต่งงานกับพี่นามิ”
“แก่แดด กว่าเราจะโตพี่นามิของลูกคงแต่งงานมีลูกกับอาจารย์พิชญ์ไม่รู้กี่คน”
“ผมไม่ยอม ยังไงผมก็จะแต่งงานกับพี่นามิ!”
“ถามเขาหรือยัง ตัวเท่าลูกหมาแบบนี้เขาคงชอบหรอก”
“ถ้าผมขอยังไงพ่อก็ต้องยอมอยู่ดี ผมรักใครรักจริงนะจะบอกให้”
เรียวมะส่ายหน้าให้กับความแก่แดดของลูกชาย เขามองบรรยากาศภายในบ้านที่นามิเป็นคนดูแลเธอเปลี่ยนดอกไม้แทบทุกวันไหนจะเอาเวลาว่างปลูกดอกไม้หอมๆ เอาไว้รอบบ้านไม่ว่าลมจะพัดมาจากทิศทางไหนกลิ่นหอมของดอกไม้ก็โชยเข้ามาพาให้ผ่อนคลาย
ถึงเวลาทานอาหารและของหวานเรียวมะทานทุกอย่างจนหมดเขาไม่เคยผิดหวังเวลาได้ทานอาหารจากฝีมือของเธอเลย นามิเองก็หาทำเมนูใหม่ๆ ให้เขาทานทุกครั้งที่มาที่นี่
“นายท่านจะอยู่หลายวันไหมคะ พอดีนามิจะเรียนว่าของสดใกล้หมดแล้ว”
“รอบนี้คงอยู่อีกหลายวัน เรื่องอาหารไม่ต้องห่วงเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันให้คนจัดการให้ เธออยากได้อะไรก็จดมา”
“ค่ะนายท่าน”
“วันนี้สองทุ่มขึ้นไปหาฉันที่ห้องทำงานด้วย”
“ค่ะนายท่าน”
------------------------------
เจ้าไดแก่แดดจังเลยจะแต่งงานกับเขาได้ไงตัวเท่าลูกหมาเองนะนั่น
ไรท์พยายามฉีกบทของเรียวมะให้ต่างออกไปจาก6ภาคที่แล้วไม่อยากให้บทมันคล้ายๆกันแต่สิ่งเดียวที่ยังคงคนเซ็ปไว้นั่นก็คือความหื่นและกลัวเมียค่ะ ผู้ชายเกาะนี้ไม่ค่อยเต็มเท่าไหร่แต่ละคนน่าหนักใจมากโชคดีที่เรียวมะโตที่ญี่ปุ่น
อ่านแล้วคอมเมนต์กันบ้างนะคะจะบอกว่าไรท์เขียนเรื่องนี้ได้เยอะแล้วจะเร่งอีบุ๊กให้จบค่ะจะได้กลับไปลุยเซตคุณหมอกันต่อ
- Writer
