เสียงเคาะประตูดังไม่หยุด เมื่อคนข้างนอกยังมีความพยายามที่จะเจรจากับเธอให้ได้ ยิ่งทำให้มะปรางรู้สึกโกรธ เธอพยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เมื่อนึกถึงภาพวันที่เขาไล่เธอยังกับหมูกับหมา ซึ่งเขาแคร์ความรู้สึกของลูกมากกว่าเธอมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ไม่ว่าเขาจะรักเกรซแค่ไหนก็ตาม กริชก็ไม่มีสิทธิ์พิพากษาให้เธอฆ่าลูกในไส้ ทั้งที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาอีกด้วย
เพล้ง!! ปัง! ปัง! มะปรางถึงกับยกมือขึ้นมากุมขมับ เธอไม่รู้ว่านั่นคือเสียงอะไร แต่ที่แน่ ๆ เขาคงไม่ยอมไปง่าย ๆ แน่
"มะปรางคุณจะออกมาดี ๆ หรือจะให้ผมพังประตูเข้าไป ผมเตือนคุณแล้วนะ" มะปรางทำงานกับเขามาหลายปี ซึ่งเธอรู้ดีว่าเขาไม่พูดเล่นแน่ แต่ที่หญิงวัยกลางคนกำลังหวาดกลัวทุกครั้งที่กริชดื่มเหล้า เขาจะกลายเป็นคนละคนทันที
