หญิงสาวร่างเพรียวรีบเดินออกมาจากบริเวณ โต๊ะอาหารโซนวีไอพี ความรู้สึกที่มีในเวลานี้ สำหรับองุ่นแล้ว มันข้ามผ่านความเสียใจมานาน จนเริ่มกลายเป็นความว่างเปล่า เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรจะดีใจหรือเสียใจ แต่ความรู้สึกเหล่านั้นมันกลับจุกอยู่ที่กลางอก แม้ว่าเธอจะไม่ได้รู้สึกยินดียินร้าย ในความประสงค์ที่บิดาแสดงออกมาเลยสักนิด
"อยากจะตบมือให้รัวๆ แม่ค้าอย่างเธอคงถนัดขายมากเลยนะ" บุษบาเบ้ปาก พร้อมกับใช้สายตามองมาที่องุ่นด้วยความเหยียดหยาม
"ขอโทษนะคะฉันไม่รู้จักคุณ เราไม่รู้จักกันอย่าเอาความคิดถึงต่ำ ๆ มาตัดสินคนอื่น" องุ่นค่อย ๆ หลับตาปรือลงอย่างช้า ๆ พร้อมกับสูดลมหายใจเข้าออกลึก ๆ เพื่อระงับอารมณ์โกรธ ก่อนจะพูดจากระแทกแดกดันกลับไปด้วยความรู้สึกที่ทนไม่ไหว ในความคิดอกุศลของบุษบา
"ได้ข่าวว่าคุณกริชเป็นนักธุรกิจ ที่รวยติดอันดับต้นๆ เชียวนะ แถมยังมีดี
