สิเน่หายาหยี

EP 6 ถ้าเป็นคืนเข้าหอ เธอไม่รอดแน่

“เธอตัวสั่น” เขากระซิบ นั่นทำให้ยาหยีเพิ่งรู้ตัวเหมือนกัน “กลัวฉันเหรอ”

ยาหยีหลับตาแน่นเมื่ออกกว้างแข็งแรงแนบกับเนินไหล่เพราะเขาก้มลงมาหา และสองมือใหญ่หนาก็สอดเข้าที่บั้นเอวบอบบางแล้วรั้งร่างเธอให้ถอยเข้ามาชิดจนแทบจะจมหายเข้าไปในร่างกายใหญ่โตอย่างกับหมีของเขา

เธอแทบหยุดหายใจตอนที่ริมฝีปากอุ่นจัดประทับจูบที่ขมับอย่างช้าๆ ก่อนจะค่อยๆ ไล่ลงมาที่แก้มซ้าย และพลิกฝ่ามือทีเดียวร่างทั้งร่างของเธอก็หันกลับไปเผชิญหน้า ดวงตาหวานซึ้งมองสบนัยน์ตาแกร่งกร้าวอย่างกลัวเกรง เมื่อเขาก้มลงมาเธอก็ย่นคอหลับตาปี๋ หัวใจเต้นรัวดั่งตีกลอง และแล้วความอุ่นร้อนก็ประทับลงมายังริมฝีปาก พร้อมๆ กับลิ้นชื้นที่และเล็มไปทั่วราวกับแสวงหาความหวาน

พร่าเลือนเหมือนความฝัน...

ยาหยีไม่เคยคิดเลยว่า ‘จูบ’ จะให้ความรู้สึกเหมือนถูกพรายฟองของท้องทะเลจู่โจมไปทั่วเรือนร่าง เธอเอื้อมมือขึ้นเกาะเกี่ยวไหล่หนาอย่างพึ่งพิง แข้งขาอ่อนยวบและพร้อมจะทรุดลงนั่งหากเขาไม่ประคองตัวเธอเอาไว้ รู้ตัวอีกที ยาหยีก็ครางในลำคอเสียงแผ่ว และขยับริมฝีปากไปตามเรียวปากอุ่นร้อนที่เสี้ยมสอนชักนำ ลมหายใจของเขาหอบแรงขึ้น ปากที่และเล็มก็ค่อยๆ กดลงมาดูดดื่มจนยาหยีเริ่มหายใจไม่ออก เธออ้าปากพยายามสูดลมหายใจ แต่กลับกลายเป็นว่าถูกเขาสอดลิ้นเข้ามาช่วงชิงความหวานอย่างลึกล้ำ...

หญิงสาวสะดุ้งเมื่อฝ่ามือร้ายกาจแทรกผ่านชั้นหนาฟูของกระโปรงสีแดงเพลิงสู่ใจกลางความเป็นหญิงที่เปียกปอนอย่างน่าขายหน้า โชคดีที่มีซับในบางๆ กันนิ้วเขาไว้

แต่นิ้วร้ายก็ขยับขยุกขยิกชิดความอวบนุ่มชุ่มฉ่ำ ยาหยีสะดุ้ง กำไหล่เสื้อเขาไว้แน่น ร่างสาวสั่นเทาด้วยความรัญจวน เธอหอบหายใจกระเส่า ครางเบาๆ ชิดริมฝีปากเขา

ชายหนุ่มถอนริมฝีปากออกแล้วมองสบตาสั่นไหว ใบหน้างดงามที่เห่อแดงด้วยอารมณ์หวามทำให้เขาอดใจไม่ไหว กดริมฝีปากลงไปครอบครองลมหายใจของเธออีกครั้ง เสียงครวญแสนหวานดังมาจากริมฝีปากอวบอิ่มหอมนุ่ม เขาดึงมือออกจากกระโปรงเพื่อดันตัวเธอชิดกำแพงห้อง มือกอบกุมสะโพกกลมกลึงแล้วลากไล้มาตรงต้นขา จากนั้นก็สอดเข้าไปใต้กระโปรงฟูฟ่องอีกครั้ง

“คะ...คุณใหญ่...”

ยาหยีครวญเรียกชื่อเขาด้วยสติสัมปชัญญะที่พร่าเลือน เธอรับรู้ได้ว่าริมฝีปากร้อนผ่าวของเขาลวกไปทั่วแก้มแล้วลากลงไปไล้เลียซอกคอที่ชีพจรกำลังเต้นกระหน่ำรับสัมผัสหวาม เขาจูบต่ำลงไปอย่างอ่อนโยน มือสอดผ่านชายกระโปรงอย่างเชื่องช้า กระทั่งริมฝีปากลากเลียถึงเนินอกอวบอิ่มเหนือเดรสเกาะอก ชายหนุ่มก็ดูดดึงเนื้อนุ่มด้วยลมหายใจหอบกระเส่า

มือหนาหยาบลูบเข้าไปถึงต้นขาเปลือยด้านในกระโปรง เขาคว้าขอบแพนตี้หมับ อยากจะออกแรงฉีกมันให้ขาดใจจะขาด! แต่ไม่ได้...ที่นี่ไม่ได้...

ไอศูรย์จูบไซ้ขึ้นมายังซอกคอนุ่มนวลชวนหลงใหล เขาจูบแก้มนุ่ม จูบปลายจมูกโด่งรั้นน่ารัก ซุกไซ้ใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเคราตัดสั้นกับพวงแก้มนวลลออ ไม่ใช่แค่สวยผุดผาดอ่อนเยาว์ แต่ทั้งหอม ทั้งนุ่มนิ่ม น่ารักน่าหลงเหลือเกิน

“ยาหยี” เขาเรียกชื่อจริงของเธอด้วยแรงอารมณ์ ไม่กลัวว่าจะเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่นอะไรอีก ก็งูมันตื่นจนปวดร้าวไปถึงหน้าขาขนาดนี้แล้ว! “คืนนี้เธอต้องอยู่กับฉัน...”

แม้จะกระซิบอย่างอ่อนโยน แต่ก็เป็นคำสั่งไม่ใช่คำขอ ยาหยีหลับตาพริ้มกอดเขาอย่างสับสน เกือบจะตอบตกลงอยู่แล้วด้วยความปรารถนาแปลกประหลาด ทว่ามือของเขากลับไม่อยู่สุข ซุกซนเลื่อนลูบเข้าไปในแพนตี้ทางด้านหลัง กอบกุมสะโพกกลมกลึงเปลือยเปล่า คลึงเคล้นเบาๆ จนเกือบจะแตะต้องถึงความชุ่มชื้นอวบนุ่มด้านหน้า ยาหยีสะดุ้งโหยง สติสัมปชัญญะหวนกลับมาทันควัน

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!

เธออยู่ในห้องลองชุดที่มีเพียงผ้าม่านสีน้ำเงินบังสายตาจากเจ้าของร้านกับพนักงานที่เดินกันขวักไขว่ข้างนอก และอาจมีใครสักคนเปิดผ้าม่านเข้ามาในห้องนี้ได้ทุกเมื่อ แต่เธอกลับอ่อนระทวยอยู่ใต้ร่างของเขา ยอมให้เขาจูบลูบไล้ไปถึงไหนต่อไหนอย่างไร้ยางอาย!

สองมือที่โอบรอบคอเขาเลื่อนลงผลักอกไอศูรย์ออก แม้เขาจะไม่สะดุ้งสะเทือนกับแรงผลัก แต่ชายหนุ่มก็รับรู้ได้ว่าเขา ‘นก’ อีกแล้ว

ให้ตายเถอะ! อยู่ใกล้เธอทีไร เขามักจะอดใจไม่ไหวอยู่เรื่อย ขืนรุกมากไปกว่านี้ เธออาจกลัวจนหนีไปจากเขาก็ได้

ชายหนุ่มเลื่อนมือออกจากสะโพกกลมแน่นอย่างแสนเสียดาย เขาจัดขอบแพนตี้ตัวน้อยอ้อยอิ่ง นึกเอ็นดูแรงเท่ามดที่กำลังผลักอกเขาอยู่ในตอนนี้ ยาหยีเงยหน้ามองเขาอย่างตื่นกลัว ตากลมโตเบิกกว้างราวกับไข่ห่าน

น่ารัก

เขาคิดด้วยใบหน้าเรียบเฉยจนอีกฝ่ายยิ่งหวาดกลัวลนลาน

ยาหยีสะดุ้งเมื่อเขาโน้มหน้าลงมาอีกครั้ง เธอปิดเปลือกตาแน่นปี๋ด้วยความกลัวปนตื่นเต้น แต่เขาก็ไม่จูบเธออย่างดูดดื่มอีกแล้ว เพียงก้มลงมาจูบหน้าผาก และลูบเรือนผมยาวสลวยอย่างกับเจ้าของเอ็นดูแมวเหมียวแสนรัก

“ไม่เร่งก็ได้ แต่ถ้าเป็นคืนเข้าหอ...” เขาเลื่อนหน้าออกมองสบตาเธอด้วยประกายตาวับวาวเจ้าเล่ห์ “เธอไม่รอดแน่”

ยาหยีอ้าปากค้างน้อยๆ พูดไม่ออกบอกไม่ถูกกระทั่งถูกเขาจูงมือออกจากห้องลองชุดไปเลือกของชำร่วยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ยาหยีกลับปั้นหน้าไม่รู้สึกรู้สาแบบเขาไม่ได้ แก้มเธอเห่อแดง เลือดในกายปั่นป่วน มือไม้สั่นอยู่ตลอดเวลา และดูเหมือนไอศูรย์จะสังเกตเห็น

เขาแสร้งทำเป็นก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ ก่อนจะพูดกับเจ้าของร้านเสียงเรียบเรื่อย

“เดี๋ยวคุณแนนส่งแบบของชำร่วยมาให้ผมเลือกทางไลน์อีกทีแล้วกัน ผมมีธุระต่อนิดหน่อย”

“ได้ค่ะคุณใหญ่ ขอบคุณที่มาใช้บริการนะคะ” พูดจบก็หันไปสั่งลูกน้องที่กำลังเดินถือถาดของชำร่วยเซ็ตใหม่เข้ามาอย่างเต็มไม้เต็มมือ “ไม่ต้องแล้วจ๋า ไปส่งคุณใหญ่กับคุณหยีที่รถไป”

“ไม่เป็นไรครับ คุณจ๋าเอาของไปเก็บเถอะ เดี๋ยวผมกับหยีกลับกันเอง”

พนักงานสาวที่ชื่อจ๋าก้มศีรษะให้ไอศูรย์ด้วยประกายตาชื่นชมขณะที่ชายหนุ่มเดินจูงมือยาหยีผ่านหน้าเธอไป