(อารียา)
สุดท้ายฉันก็หนีเขาไม่พ้น ทำไมโชคชะตาถึงได้เล่นกลกับฉันนัก ขอให้ฉันไม่เจอหน้าเขานานกว่านี้ก็ไม่ได้ ทำไมชีวิตฉันต้องมาเจอคนบัดซบแบบนี้ด้วย!
"ขาก็เดี้ยงยังมาทำเก่ง" กัดฉันอย่างกับหมา แขวะได้แขวะดีเขาก็ปากร้ายเหมือนกันนั่นแหละ
"ปากแบบนี้ไม่น่าแก่ตาย" ฉันว่าเขาคืนในขณะที่เดินตามตูดเขาเข้าบ้าน คงเพราะวิ่งอย่างลืมเจ็บเมื่อกี้แน่เลย ทำให้ฉันรู้สึกเดินลำบากกว่าเดิม ทั้งหมดมันเป็นเพราะเขา
"เธอนั่นแหละยัยตัวแสบที่จะไม่แก่ตาย เพราะปากเธอมันร้ายฉอดเก่งยิ่งกว่าพิทบูล" ไอ้แก่นี่มันด่าฉันอีกแล้ว ฉันกับเขาคงอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้แล้วล่ะ
"นี่!! ฉันไม่ใช่หมานะ" ฉันรีบเดินขากะเผกไปดักหน้าแล้วผลักไหล่เขา ถ้าขาไม่เจ็บนะเขาโดนหมัดฉันปากแตกแน่
"ยิ่งกว่าหมาอีกเธอน่ะ...หลบไป!"
"อ๊ะ!"
เขาย้อนหน้าตายและผลักไหล่ฉันคืนจนเซ แต่ทำไมฉันผลักเขาแทบไม่ขยับวะ จากนั้นเขาก็เดินหนีไป ทิ้งให้ฉันหัวร้อนอยู่คนเดียว
