daddy (คุณพ่อเพลย์บอย)

09

"ไปโรงเรียนเป็นไงบ้างครับ มีใครทำไรมั้ย"อันนี้ผมค่อนข้างที่จะคิดมากที่สุด ถึงผมจะบอกว่าแจฮวอนไม่มีแม่เหมือคนอื่นๆก็ไม่ต้องน้อยใจไป

"ไม่มีครับ ไม่มีใครทำอะไรเลย ผมไม่สนใจหรอกใครจะพูดก็ชั่ง"

"เก่งมากครับ ไม่โกรธแด๊ดดี้จริงๆนะ"ผมคิดว่าแจฮวอนอาจจะน้อยใจและโกรธผมนิดๆก็ได้

"ไม่ครับ ผมรักแด๊ดดี้ไม่โกรธหรอก"แจฮวอนบอกผมและกอดคอผมไว้แน่น ผมกอดตอบและหลับตาลง ทำไมเมื่อก่อนผมไม่ทำตัวให้ดีๆนะ?!

"ต่อไปนี้แด๊ดดี้จะดูแลและเอาใจใส่ให้มากกว่านี้นะ แด๊ดขอโทษที่ดูแลไม่ดีพอ"ผมบอกและลูบหลังแจฮวอนเบาๆ

"แค่มีแด๊ดดี้อยู่ตรงนี้ผมก็ดีใจและไม่โกรธแล้วครับ คุณยายบอกผมว่าแด๊ดเหนื่อยและไม่มีเวลา"แม่ผมคงบอกในวันที่ผมไม่มาหาสินะ

"ขอบคุณนะครับที่เข้าใจแด๊ด"ผมบอกออกมาจากใจ

"ครับ แด๊ดดี้ไม่ต้องคิดมากนะผมเก่งอยู่แล้วไม่ต้องห่วง"

"ครับ คนเก่งของแด๊ดดี้"ผมขยี้หัวแจฮวอนเบาๆและพาไปเล่นของเล่นต่อ แค่นี้ผมก็สบายใจขึ้นเยอะแล้ว ที่แจฮวอนไม่โกรธเรื่องพวกนี้แต่ผมก็ไม่เชื่อสุดใจหรอกนะ มันยังระแวงอยู่บ้าง

1อาทิตย์ต่อมา~~

​ผมกลับมาอยู่บ้านและไปรับไปส่งแจฮวอนที่โรงเรียนทุกวัน คอยสอนการบ้านบางครั้งส่วนมากแม่ผมจะสอนการบ้านและภาษาให้ทุกครั้ง ส่วนเรื่องผู้หญิงผมลดลงไปเยอะเหลือแค่อาทิตย์ละ1-2ครั้งเท่านั้นซึ่งพ่อผมก็เข้าใจและไม่ว่าอะไรเพราะพ่อเองก็เข้าใจ แต่ผมก็ยังมานอนกับแจฮวอนทุกๆคืน บางทีกลับมาจากทำงานหรือทำแบบนั้นแจฮวอนก็หลับไปแล้วก็ตาม ผมไม่เคยทิ้งให้นอนคนเดียวเลย

"แด๊ดดี้~"แจฮวอนวิ่งมาหาผมทันทีที่ผมกลับมาจากโชว์รูม วันนี้คุยเรื่องที่จะไปไทยและเอาพนักงานไปบางส่วนเลยเหนื่อยนิดหน่อย

"ครับ วันนี้แด๊ดไม่ได้ไปรับเพราะติดงาน"ผมบอกแล้วนั่งยองๆให้ตัวเสมอกับแจฮวอน

"ไม่เป็นไรครับ วันนี้ผมเรียนภาษาไทยเพิ่มที่คุณยายสอนมาด้วย"

"คำอะไรบ้างครับ"ผมถามยิ้มๆ แค่เห็นแจฮวอนมีความสุข ร่าเริงแบบนี้ผมก็หายเหนื่อยแล้ว

"ผมชื่อเดฟคร้าบ~ วันนี้ทามอะไรคร้าบ~ ชื่อไรคร้าบ~ แล้วก็......."ผมยิ้มเอ็นดูกับคำพูดที่พยายามพูดและคิดขึ้นมาเรื่อยๆ แม่ผมสอนภาษาไทยให้ตั้งแต่สี่ขวบแต่ยังพูดได้ไม่เยอะเพราะพูดแต่ภาษาเกาหลีและอังกฤษที่บ้านและโรงเรียนบ่อยๆเลยพูดยากและต้องทำความเข้าใจเยอะ

"พ่อผมชื่อแจ็คสันคร้าบ~........ผมหย่อม่าย~"

"เก่งมาเลยครับ วันนี้มีการบ้านอะไรไหม"ผมยิ่งเห็นแจฮวอนยิ้มกว้างและกระโดดด้วยความดีใจที่ผมชม ผมก็ยิ้มตาม

"ไม่มีครับ วันนี้ไปโรงเรียนสนุกมากเลย"

"จริงหรอ ไหนเล่าให้แด๊ดฟังบ้างสิ"

"ได้ครับ"แจฮวอนจับมือผมเดินไปนั่งที่โซฟาแล้วเล่าเรื่องที่โรงเรียนให้ฟัง ผมยิ้มและหัวเราะออกมากับความไร้เดียงสาและยังพูดไม่ค่อยได้คำที่ชัดเจนเท่าไร บางคำก็เพี้ยนจนผมอดขำไม่ได้

ประเทศไทย

Angie

ตอนนี้ฉันเรียนจบแล้วพึ่งจบมาได้5เดือนเองและมีงานทำแล้วด้วยคือดีไนซ์เนอร์เสื้อผ้าวัยรุ่นชื่อดังตามจริงมันคือธุรกิจของแม่ฉันเองและฉันก็ขอมาทำต่อเลยเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าวัยรุ่นสไตล์เกาหลีหน่อยๆที่เขานิยมกันใส่จำนวนมาก ธุรกิจนี้ฉันทำมาได้1ปีแล้วเสียงรอรับดีมากๆ มีคนมาสั่งให้ออกแบบให้ทำแบบนี้ฉันก็ทำตามกระแสเรียกร้อง ส่วนเพื่อนของฉันก็ไปทำธุรกิจที่ตัวเองชอบและตอนนี้ฉันก็แอบชอบรุ่นพี่ที่คอยสอนงานให้และก็เป็นพี่ชายห่างๆของฉันเองฉันแอบชอบมาเกือบ2ปี ทำให้เห็นทุกครั้ง ไปไหนก็ตามไปด้วยบางครั้ง เคยอ่อยด้วยนะเวลาไปผับทำทุกอย่างแต่พี่เขาก็ไม่อะไรเลยแถมยังไล่ฉันกลับบ้านอีกบอกว่าไม่ควรทำ เขาไม่ชอบที่ฉันทำตัวแบบนี้แต่ฉันก็ไม่ทิ้งความพยายามหรอกยังตามจีบไปเรื่อยๆจนถึงทุกวันนี้ พี่เขาก็ไม่ใช่คนดีอะไรเยอะแยะออกจะเจ้าชู้ด้วยแต่ตามภาษาผู้ชายแต่ถึงจะเจ้าชู้ฉันก็เห็นว่าความเป็นสุภาพบุรุตของเขานะฉันก็เลยชอบนะ ไม่รู้สิอธิบายไม่ถูกฉันเคยบอกความรู้สึกที่มีต่อเขาแล้ว แต่คำตอบที่ได้มาคือ "พี่คิดกับจี้แค่น้องแค่นั้น"

"จี้แกเป็นไรถอนหายใจอีกแหละ"ฟาริสถามฉัน ฉันเงยหน้ามองทำหน้าหง่อยๆเพราะคิดวิธีทำให้พี่เขาสนใจมากขึ้นไม่คิดกับฉันแค่น้อง

"อย่าบอกนะเรื่องพี่กีตาร์อะ"ยัยนี่รู้ทันฉันไปซะหมด

"ฉันควรทำไงดีอะฟาริส เมื่อไรพี่เขาจะเลิกคิดกับฉันแค่น้องอะ"ฉันบอกเสียงโอดโอย ฉันอ่อยทุกครั้งที่เจอให้เห็นจนคนอื่นมองฉันไม่ดียังไงก็ชั่งไม่สนใจฉันสนแค่พี่เขา

"จะสองปีแหละ แกยังคิดจะเอาอยู่หรอ"

"คนมันชอบอะ อยากได้"ฉันอยากดูแลเขาจริงๆนะ อุสาตามจีบทั้งๆที่ผ่านมาไม่เคยทำเลยคนเข้ามาจีบฉันก็ปฏิเสธหมด

"ไม่เหนื่อยไง้วะ เป็นฉันเหนื่อยแล้ว"

"ไม่เหนื่อย ฉันไม่สวยหรอ?"ฉันไม่สวยตรงไหน นิสัยหรือหน้าตา?

"สวยพี่สวย!"ฉันมองยัยฟาริสแบบเคืองๆ คนกำลังจริงจังอยู่มาเล่นซะได้

"อะๆ สวยสิแกอะแต่คนมันไม่ชอบทำให้ตายยังไงกะไม่ชอบ"จึก! จี้จุด

"ทำไมอ่า~"

"แกลองคิดนะว่าแค่ปลื้มหรือชอบจริงๆจังๆ"

"ชอบจริงๆจังๆสิ คนนี้ฉันอยากได้นะหล่อด้วย"ใช่พี่เค้าหล่อมากๆอายุมากกว่าฉันแค่ปีเดียวเอง ฉันชอบถูกใจ ฉันแรดใช่มั้ยหละ

"แกแค่อยากเอาชนะยัยนั้นหรือป่าวแองจี้?"ฉันเงียบและมองฟาริสที่พูด ยัยนั่นที่พูดถึงคือ ฟ้าใส หึ!ชื่อใสนะแต่ข้างในกรวงหมดแล้ว! ยัยนี่แรดกว่าฉันอีกและคันมากกว่าเยอะ เป็นรุ่นน้องฉันเองแต่ชอบทำตัวใสๆต่อหน้าคนอื่นและร้ายใส่ฉัน อีตอแหลเอ้ย!

"ไม่รู้อะแต่ยังไงฉันจะเอาพี่มาให้ได้ไม่เสียให้ยัยฟ้ามึดนั้นหรอก!"ฉันจะต้องเอามาให้ได้ ตายเป็นตาย!

"เห้อ~ ตามใจแก"

"เอ้อ แต่ฉันได้ยินว่าเขาเป็นเพื่อนกับหนุ่มนักธุรกิจจากต่างประเทศด้วยนิ"

อืม แม่ของพี่เขาเป็นเพื่อนกับแม่เขาคนนั้นอะ เลยรู้จักกันแต่ฉันไม่รู้อะไรมากหรอก ฉันไม่สนใจด้วย"ใครจะมาก็ชั่งจะเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ตอนไหนฉันไม่รู้แต่ที่รู้ๆคือฉันต้องชนะใจพี่กีตาร์ให้ได้

"แล้วแกจะไม่ล้มเลิกความคิดใช่มั้ย"ฉันพยักหน้าอย่างมั่นใจ ฉันอยากจะชนะใจหรือยัยนั้นกันแน่ ไม่รู้สิเอาไงกะได้แค่ชนะพอได้พี่เขามาก็ดีไป

"แกๆ"ฉันมองยัยฟาริสที่ดูตื่นตกใจและมองไปที่หน้าร้าน อ่อลืมบอกว่าฉันมากินอาหารที่ห้างอะ ตอนนี้กินเสร็จแล้วแค่นั่งคุยเฉยๆ

"อะไรของแกวะ"ฉันพูดแล้วหันไปมอง หึ! พูดปึปมาปัปเลยนะ ยัยฟ้ามึด!

"แกคอยดูนะ"ฉันบอกฟาริสและแสยะยิ้มร้ายออกมาแล้วลุกเดินไปตรงที่ยัยฟ้ามึดยืนอยู่

ปึก!