06

1582 Words

"ขอโทษนะ แต่ช่วยฉันหน่อยนะ"ผมพูดพร้อมกับจับเธอนั่งบนฝาชักโครก "จะทำอารายย~"ฉันถามเสียงยาว สติฉันมันพล่ามั่วไปหมด ใครจับทำอะไรก็ทำตามไปหมด แล้วคนที่ยืนตรงหน้าฉันคือใคร "อมให้หน่อย"ผมบอกและปลดกางเกงลงพร้อมกับบ็อกเซอร์ เธอมองและน้องชายของผมและเงยหน้ามองหน้าผม ทำไมหน้ามันไร้เดียงสาจังวะ "ให้อมอันนี้หรอ?"ฉันเอียงคอถามและชี้ไปตรงนั้น ทำไมฉันถึงสนใจมันจัง มันคืออะไร ไอติมหรอ? "อืม รีบอมดิ"ผมจับหัวเธอเข้ามาใกล้ๆแล้วบีบปากเธอไม่แรงมาก เธอเอามือยันหน้าขาผมและมองตาใส่แบ๋วเลย "เร็วๆดิ มองอยู่ได้"มันไม่ทันใจผมเลยบีบปากให้เผยอขึ้นและกระแทกเข้าไป ไม่รู้เธอจะสำลักรึป่าวแต่ตอนนี้ผมไม่สนแล้ว "อ็อก อื้อ~~!"ฉันตกใจกับสิ่งที่ดันเข้ามาในปาก มันมีกลิ่นคาวแต่ไม่เหม็นนะ รสชาติเค็มๆ หรือจะเป็นไอติมรสใหม่จริงๆ "ซื้ดดด ดูดอย่างนั้นแหละ"ผมเงยหน้าซื้ดปากทันทีที่เธอเริ่มดูดเอ็นผม ปากแม่งโครตนิ่ม ผมจับหน้าเธอเงยขึ้นแล้วกระแทกส่วนลงไป จะได้เสร็จทันเวลา "อื้อ~ เอาๆ(เบาๆ)"ฉันหลับตาปี๊และอ้าปากกว้างขึ้น ทำไมไอติมมันขยับเองได้อะ? แต่ตอนนี้ฉันเหมือนจะหลับยังไงไม่รู้ สมองเริ่มไม่สั่งการแล้ว "เห้ย อย่าพึ่งหลับดิ"ผมตบหน้าเธอเบาๆและจประคองหน้าเธอและกระแทกเอวลงไป "อ็อก อื่อ ออแอ้ว~"ฉันเริ่มหงุดหงิดที่มีคนมาตบหน้าเหมือนไม่ให้นอน ตอนนี้มันเวลานอนฉันนะ! "อีกนิด จะเสร็จ ซี้ดด แล้วทนหน่อย"ผมพูดเสียงแหบพล่าและเร่งจังหวะให้ไวขึ้น เพราะเธอเริ่มงี่เงาแล้ว แม่งเห็นนานๆแล้วจะหงุดหงิด อ็อกๆๆ "อ่าห์~"ผมถึงฝั่งเป็นที่เรียนร้อยนี่ผมเร่งสุดๆแล้วนะ ยังเลยไปตั้ง10นาทีเพราะผมต้องการปลดปล่อยมากๆเลยเสร็จไวกว่าปกติแต่แม่งสบายตัวชิบหายได้ปลดปล่อย ถ้าไม่ติดต้องไปนอนกับแจฮวอนนะ เธอไม่รอดแน่ "อื้อ! แค่กๆ"ฉันสดุ้งเมื่อมีอะไรพุ่งเข้ามาในบอกไหลลงคอจนสำลักออกมา ทำไมรสชาติมันแปลกๆอะ ไม่เหมือนไอติมที่เคยกินเลย "เชี้ย เสียดายชิบหาย"มองน้ำเชื้อของผมที่เธอสำลักคายลงพื้น เธอไม่รู้ซะแล้วว่าน้ำของผมมันมีคุณค่าขนาดไหน "จะอ้วก!"ฉันพูดออกมาตามที่คิดและนอนพิงผนัง มันหนักหัวไปหมดแทบไม่มีแรงเลย "พูดงี้อีกทีพ่อจะจูบให้พูดไม่ได้เลย!"กล้าดียังไงมาบอกว่าจะอ้วกวะ! สาวคนอื่นแม่งกินกันไม่บ่นสักคำ เธอคนแรกที่พูด! "จะกลับบ้าน~"ผมมองและถอนหายใจออกมา ทำไมคนเมาแล้วต้องงอแงด้วยวะ น่ารำคาญชิบหาย "ลุกขึ้น"ผมจับแขนเธอแล้วดึงตัวขึ้นมา โอ้โห้ ถ้าจะอ่อนปวกเปียกขนาดนี้ไม่ต้องเดินก็ได้มั้ง! "ยืนดีๆดิ๊วะ"เธอตวัดสายตามองผมที่ขึ้นเสียงดุ แต่เเล้วไงใครสนอะ "นายเป็นใคร~"ผมจิ๊ปากแล้วมองเธอที่เมาจนไม่มีสติอยู่กับตัวแล้วเนี้ย ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่พามาทำแค่นี้หรอกคงพาไปนู้นโรงแรม ยังดีที่เป็นผมนะ "เพื่อนอยู่ไหน"ผมถามเธอที่นอนซบอกผม แถมปากยังมีคาบน้ำของผมอีก ผมจับหน้าเงยขึ้นและเช็ดออกให้ ใครเห็นจะว่าเอาได้ ".......VIP2"ฉันเงียบไปสักพัก พยายามนึกเท่าที่จำได้ "แม่งคงเดินไม่ได้มั้งเนี้ย"ผมตัดสินใจอุ้มเธอออกไปและเอาหน้าซุกอกผมไว้ คนอื่นจะได้ไม่เห็นหน้า นี่ผมให้เกียรติเธอเลยนะเนี้ย "โต๊ะไหน"ผมก้มลงไปถามข้างหูเธอ "........."ไร้เสียงตอบรับ เห้ย!อย่าบอกนะว่าหลับแล้ว "แล้วกูจะรู้มั้ยโต๊ะไหน"ผมพูดและมองไปรอบๆ มีตั้งหลายโต๊ะ ผมเดินเข้าไปและมองดู ชั้นนี้ก็มีผู้ชายเยอะ เธอคงไม่มากับผู้ชายหรอกมั้ง "เอ่อ....ขอโทษนะคะ"ผมหันหลังไปตามเเรงสกิดจากข้างหลัง ผมมองนิ่งๆ เธอเป็นผู้หญิงเพื่อนเธอรึป่าว? "ขอดูหน้าผู้หญิงหน่อยได้มั้ยคะ พอดีตามหาเพื่อนอยู่"ผมพยักหน้าแล้ววางเธอลงกับพื้นโดยผมประคองอยู่ "ยัยแองจี้!เอ่อ....ขอบคุณมากเลยนะคะที่พาเพื่อนมาส่ง พอดีมันหายไปตอนไหนก็ไม่รู้ค่ะ"ผมพยักหน้าและส่งเพื่อนเธอคืนแล้วเดินออกมาเลย แค่มาส่งก็เหนื่อยพอแล้ว แต่ผมได้ยินชื่อเธอไม่ถนัดเพราะเสียงเพลงมันดัง ถึงจะมีชื่อผมก็ไม่สนใจแหล่ะ โรงแรม แองจี้ "แองจี้แกหายไปไหนมาห่ะ!ดูสิเมาเละเลยเนี้ย "ฟาริสบ่นแองจี้ที่นอนหลับไม่ได้สติ พวกรู้ว่าแองจี้ไม่ได้เต้นอยู่ข้างๆก็รีบเดินตามหาแต่ก็ไม่เจอ จนมาเจอผู้ชายคนนึงที่อุ้มมาส่ง ยังดีที่ปลอดภัยดีต้องขอบคุณเขาคนนั้นมากๆเลย แต่พวกเธอยังไม่ทันก้มหัวขอบคุณก็เดินออกไปซะก่อน "จี้ตื่นก่อน~"ฟาริสขนาดตัวแองจี้แรงๆ นี้กินไปเยอะขนาดไหนเนี้ย?! "เห้อ~แกไม่ตื่นสินะงั้นนอนจมทั้งตัวเหม็นๆเนี้ยแหล่ะ"ฟาริสห่มผ้าให้แองจี้เดินไปปิดไฟและออกจากห้องไป เช้าวันต่อมา~~ "อื้อ~ หนักหัวอะ"ฉันลุกขึ้นสบัดหัวไล่ความมึน รู้สึกหนักหัวมากๆเลย ฉันพยายามนึกเรื่องเมื่อคืนแต่นึกไม่ค่อยออกจำได้อย่างเดียวคือฉันกินเหล้าเยอะมากๆและออกไปเต้นแล้วก็.........จำไม่ได้อะ กึก "อ้าว ตื่นแล้วหรอ"ฉันมองยัยฟาริสที่ถือถ้วยอะไรมาด้วย "อืม มึนด้วย"ฉันบอกเสียงเบา สงสัยตอนนี้ยังแฮงค์อยู่แน่ๆ "เล่นดื่มไปเยอะขนาดนั้น ดีนะมีคนเจอแกแล้วเอามาส่งไม่งั้นคนพาแกไปที่อื่นแล้ว"ฉันขมวดคิ้วงง อะไรใครพามาส่งและอะไรพาไปที่อื่น? "ไม่ต้องมาทำหน้างง ทีหลังฉันจะไม่ให้แกดื่มเยอะแล้ว" "เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้างอะ"ฉันจำไม่ได้จริงๆว่าทำอะไรลงไปบ้าง "ก็แกอะเต้นอยู่ดีๆก็เดินหายไปไหนไม่รู้พวกฉันตามหาก็ไม่เจอจนมาเจอผู้ชายคนนึงเดินอุ้มแกมาพวกฉันเห็นพอดีเลยเข้าไปรับ" "แล้วผู้ชายคนนั้นคือใครอะ"ใครกันที่พาฉันมาส่ง ทำไมฉันถึงจำอะไรไม่เลยอะและอีกอย่างทำไมรู้สึกเมื่อยปากยังไงไม่รู้ ไปทำอะไรมา "ไม่รู้อะ จำหน้าไม่ได้แต่แกปลอดภัยก็ดีแล้ว" "ฟาริสทำไมฉันรู้สึกเมื่อยปากยังไงไม่รู้อะ"ถามยัยฟาริสเผื่อจะรู้ว่าฉันไปทำอะไรมา ถึงเมื่อยปาก "แกคงไปชนอะมาละมั้งหรือไปก็แหกปากกรี๊ดเยอะ" "อืม คงแหกปากกรี๊ดเยอะอะ"คงจะเป็นอย่างนั้นละมั้ง ฉันจำได้ว่าเต้นและกรี๊ดดังสุดๆ คงจะกรี๊ดเยอะจนเมื่อยปาก บ้านย่านคังนัม ห้าทุ่ม "อ้าว แม่ทำไมไม่เอาเดฟนอนครับ"ผมเดินเข้ามาในบ้านเห็นแม่และแจฮวอนนั่งดูโทรทัศน์อยู่ที่ห้องนั่งเล่น "แด๊ดดี้~"แจฮวอนได้ยินเสียงพ่อก็รีบลงจากโซฟาวิ่งหา ที่ไม่ยอมนอนเพราะรอพ่อกลับมาแล้วก็ติดพ่อมากๆเลย "ครับ"ผมอุ้มแจฮวอนแล้วหอมแก้มทั้งสองข้าง แจฮวอนติดผมมากๆและชอบขอให้ผมานอนบ่อยๆ แต่ผมก็มาบ่อยมากไม่ได้เพราะต้องเรียนใกล้จะจบแล้วแต่ทุกวันหยุดผมก็มานอนด้วย พาไปเที่ยวบ่อยๆ "ทำไมมาช้าครับ"แจฮวอนถามผม เวลาผมคุยกับแจฮวอนจะคุยภาษาเกาหลีล้วนไม่มีภาษาอื่นแทรกเพราะแจฮวอนฟังออกแต่ภาษาเกาหลี รอโตสักสี่ห้าขวบค่อยสอนภาษาอื่น "แด๊ดไปส่งเพื่อนมาครับเลยมาช้าและทำไมถึงไม่นอน"ผมโกหกออกไปเพราะไม่อยากให้แจฮวอนรู้ยังเด็กเกินไปที่จะรู้แต่เรื่องอื่นผมไม่เคยโกหกยกเว้นเรื่องที่ผมยังเป็นเสือผู้หญิงและแม่ของเขา "แด๊ดดี้ง่วงมั้ย~"แจฮวอนถามเสียงใสแจ๋วและเอาหน้าถูกับแก้มพ่อเล่นๆ "งั้นเราขึ้นไปนอนกัน"ผมบอกเสียงอ่อนโยนและยิ้มให้ น้อยคนที่จะเห็นผมมุมนี้นอกจากคนสนิทและคนในครอบครัว อีกอย่างแจฮวอนเป็นเด็กขี้อ้อนและเชื่อฟังสอนง่าย ไม่ค่อยดื้อเท่าไรแต่มักจะกลัวผมเวลาผมดุหรือโมโห แจฮวอนจะเงียบและเดินไปหาแม่ผม ตอนนั้นผมรู้สึกผิดนะแต่ทำผิดก็ต้องดุ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more