"ไม่จำเป็นเพราะนายมันไม่น่าอ่อยเสียแรงเปล่า"ฉันเชิดหน้าบอกและยิ้ม ใช่อ่อยไปก็เสียแรงและฉันไม่ได้จะมาอ่อย
"หรอ.....แล้วใครมันอ่อยฉันวันนั้นร้องขอให้......"ผมพูดเสียงเรียบสายตามองตั้งแต่หน้าแองจี้และต่ำลงไปเรื่อยๆแล้วเดินเข้าไปใกล้เรื่อยๆ
"ก็แค่พลาดฉันไม่เก็บมาคิดและใส่ใจหรอก!"ฉันพูดเสียงแข็งและถ่อยหลังหนีแจ็คสันที่แววตาเค้าที่ตอนแรกดูเล่นแต่ตอนนี้มันเปลี่ยนเป็นดุดัน
"หึ!คนอย่างเธอไม่โดนจริงๆจังคงไม่จำ!"ผมพูดเสียงเย็นแล้วแสยะยิ้มร้ายออกมา
"อะไร!อ่อ...จะเอาเรื่องนี้ไปบอกแม่ฉันหรอ เอาสิเอาเลย!ฉันไม่กลัวหรอก!"
"ได้หรอ? งั้นดีเลยฉันจะได้ขอเธอแต่งรับผิดชอบเธอจะได้หนีไปไหนไม่ได้"คิดว่าผมมีปัญญาขู่อย่างเดียวหรอ?หึ!เธอคิดผิดแล้ว ผมทำอะไรได้มากกว่าที่เธอคิดอีก
"หื้ม!นายมันเลวจริงๆ!และอีกอย่างฉันก็เป็นน้องของเพื่อนนายด้วย!"ถึงฉันจะไม่ใช่น้องแท้ของพี่กีตาร์แต่ฉันและพี่กีตาร์ก็รักกันเหมือนพี่น้องแ
