"แก" น้ำพิ้งค์
"เล่ามา" น้ำหวาน
"เดี๋ยวนี้" น้ำทิพย์
นั่นไง ไอ้เรื่องเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยนี่ได้ที่หนึ่งเชียว เบื่อพวกมัน
"อะไรเล่า มันไม่ได้มีอะไรทั้งนั้นแหละ" ฉันตอบพลางเสหน้ามองไปทางอื่น
"ถ้าไม่มีอะไรพี่พายุจะมานอนทับแกตรงนี้ได้ยังไง" ยัยทิพย์ถามฉัน พร้อมกับดวงตาที่จ้องจับผิด ราวกับว่าฉันไปฆ่าใครมาอย่างนั้นอะ
"นั่นสิ รู้ไหมถ้าใครมาเห็นเข้ามันจะไม่ดี เกิดความเสียหาย"
ยัยน้ำพิ้งค์ แม่พระประจำกลุ่ม องค์แม่ชีเริ่มเข้าสิงนางละ
"หรือว่าแก กับพี่พายุจะ ป่ามป้ามกันแล้ว"
"โว้ยมันไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ แล้วแกก็เลิกคิดแบบนั้นได้เลยยัยหวาน มันไม่มีอะไรเว้ย พี่เขาแค่เข้ามาดูฉันเพราะปวดท้องตั้งแต่เมื่อวาน ปวดจนเดินไม่ได้ ไม่ต้องมาจ้อง ฉันนอยด์พวกแก เพื่อนเจ็บแทนที่จะมาดูดันหายหน้าหายตาไปซะอย่างนั้น แล้วแกยัยหวานห้ามคิดอะไรที่มันทุเรศได้แล้ว"
ฉันหันไปสวดยัยน้ำหวานทันที มีมันคนเดียวที่คิด
