#เวลาต่อมา
หลังจากที่กินข้าวกันอิ่มเรียบร้อยฉันก็ขอตัวกลับมาบ้าน ส่วนคนอื่นก็ยังสิงสถิตอยู่ห้องโซนเหมือนเดิม
ตาที่ฝืนทนกับความง่วงไม่ไหวจึงนั่งสัปหงก คนด้านข้างทนมองก่อนจะโอบกอดดึงฉันนอนซบที่ตัก ลูบศีรษะอย่างอ่อนโยน ทั้งที่มืออีกข้างยังจับพวงมาลัยรถไม่ปล่อย
“นอนก่อนเลย ถึงบ้านเดี๋ยวบอก”
“โอเค” ฉันตอบด้วยใบหน้ายิ้มกับการกระทำของเจย์ จากที่ลูบผมก็เลื่อนมือมาจับที่แก้มกันเล่นและลูบไม่ปล่อย ฉันที่ทนต่อความง่วงไม่ไหวก็หลับไปในที่สุด
และไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหนพอลืมตาขึ้น ก็เห็นเจย์เอาแต่นั่งมองหน้าฉันอยู่ก่อนแล้ว
“อื้อ~ ถึงแล้วเหรอ?”
“ถึงนานแล้ว”
“ทำไมนายไม่ปลุกฉันละ” ฉันดันตัวลุกขึ้นบิดขี้เกียจ ยกมือขึ้นปิดปากห้าว
“ก็อยากนั่งมองหน้า ยังไม่อยากให้เข้าบ้านนิ” ฉันไม่รู้ว่าเขาจะแรงไปเพื่อใคร...ใจฉันมันก็มีอยู่แค่นี้ หลงไม่รู้จะหลงยังไงแล้ว
“แน่ใจเหรอว่าจะไม่ไปคอนโดด้วยกัน”
“ตอนเย
