ภาคินัยไม่ได้ให้ความสนใจชนิษาอีกเพราะว่าหากตามใจมากไปหญิงสาวก็จะเหลิง คนดื้อแบบนั้นต้องดุบ้างจะได้เข็ดขืนปล่อยตามใจต่อไปได้มาเป็นแม่แทนเมียแน่
“อ้าว คุณมิ้งจะกลับแล้วเหรอครับ”
ภาคินัยที่เพิ่งคุยกับลูกค้าเสร็จเอ่ยทักหญิงสาว
“อ๋อ ค่ะ มิ้งรอรถอยู่ค่ะ วันนี้รถคงจะน้อยรอตั้งนานแล้วก็ไม่มา”
หล่อนพูดออกไปทั้งที่รถเพิ่งจะผ่านหน้าหล่อนไปได้ไม่ถึงห้านาที หล่อนตั้งใจรอเขาโดยเฉพาะ
“งั้นก็ไปกับผมก็ได้ นี่ก็เย็นมากแล้ว บอกทางผมแล้วกัน”
เมื่อเห็นว่าท้องฟ้าเริ่มมืดก็นึกสงสารหญิงสาวจึงได้เอ่ยชวนให้กลับพร้อมกัน เมื่อทักแล้วจะกลับเลยก็คงดูใจดำเกินไปหน่อย
“ขอบคุณนะคะ” เจ้าของร่างบอบบางขอบคุณขณะที่ก้าวขึ้นรถของภาคินัยด้วยความเกรงใจ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ไปเถอะผมไม่ได้มีธุระอะไร”
ชายหนุ่มบอกสาวสวยที่ยกมือไหว้ขอบคุณเขา ชายหนุ่มทำเพียงพยักหน้ารับพร้อมกับชวนหญิงสาวคุยเพื่อลดความอึดอัด มัณทิดาดูคุยเก่งกว่าที่
