ภาคินัยเข้ามาในบริษัทด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยจะแจ่มใสนักได้แต่เฝ้าคิดถึงผู้หญิงร้ายกาจอยู่อย่างไม่ลดละ ตลอดช่วงเช้าของการทำงานไม่ว่าใครจะเข้ามาก็โดนชายหนุ่มเล่นงานเกือบทุกคนจนตอนนี้ไม่มีใครเข้าหน้าติดสักคน
“นี่มันอะไร แผนงานการตลาดคุณทำได้แค่นี้เหรอ ไปแก้ใหม่ ออกไปได้แล้ว”
แฟ้มเอกสารถูกคืนให้กับหัวหน้าฝ่ายการตลาดอีกครั้งเป็นรอบที่สองของวัน
“ครับ ๆ” มานพรีบเก็บเอาแฟ้มออกจากห้องไปอย่างเร่งรีบ
“คุณนุช บ่ายนี้ผมไม่เข้าบริษัทแล้วนะ มีอะไรเดี๋ยวผมมาเซ็นพรุ่งนี้”
เสียงเข้มบอกเลขาแล้วเดินทางออกจากบริษัทไปยังห้างสรรพสินค้าเพื่อหาอะไรแก้เครียดดู ก่อนที่ภาคินัยจะมาหยุดที่ร้านเครื่องประดับที่มีกำไรข้อมืออินฟินิตี้โชว์อยู่
“ผมเอาชิ้นนี้ครับ ใส่กล่องให้ผมด้วย”
มือหนายื่นบัตรเครดิตให้พนักงานอย่างไม่ลังเลถึงราคาว่าจะแพงหรือไม่ รู้แค่ถ้ากำไลข้อมือนี้ไปอยู่บนข้อมือของชนิษาคงจะสวยเด่นไม่น้อย
“ได้แล้วค่ะ
