บังคับ( ไมให้) รัก

ดูของดี

มาตินอัสเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้ามาอย่างใจเย็น โดยเขาสวมใส่เสื้อสีดำแขนสั้นกางเกงแข่งรถที่ยังไม่ได้ถอดออก เขาเดินออกมาที่ศูนย์เช็ครถที่ที่ไมเคิลยืนรอกับลูกน้องคนสนิทสองคน มาตินอัสจ้องมองหน้าทั้งสามคนนิ่ง เขาไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้น แกรนิคและมอลตันหันไปมองมาตินอัสและรู้ทันทีว่ามาตินอัสคิดอะไรอยู่ ช่างทุกคนในศูนย์เช็ครถต่างก้มหน้าทำงานแต่หูตั้งใจฟัง

" ไหนคนของกู ?" ไมเคิลถามออกมาน้ำเสียงหงุดหงิดเพราะเขารอนานแล้วมองหากองฟางไม่เจอตัวสักที ถามกับลูกน้องก็ไม่มีใครรู้เรื่องเลย มาตินอัสใช้ลิ้นกระพุ้งแก้มพร้อมปลายตามองไมเคิลเงียบ ช่างทุกคนต่างมือไม้สั่นเทาเพราะพวกเขาไม่เคยเห็นมาตินอัสในอารมณ์นี้เลย ลูกน้องคนสนิทของไมเคิลจ้องมองหน้าแกรนิคและมอลตันเช่นกัน

" กูถามมึงว่าคนของกูอยู่ไหน" ไมเคิลพูดออกมาเสียงดัง เขาเริ่มโมโหกับท่าทีของมาตินอัสแล้ว เอาแต่เงียบและจ้องมองหน้าเขากับลูกน้องด้วยแววตาดุดัน ไมเคิลพลางกวาดสายตามองหากองฟางในนี้ เขาพยายามหาแต่ไม่เจอ เขาขบกรามแน่น

" มึงแข่งแพ้ ตามที่ตกลงกันมึงต้องเอาคนให้กูยืม" ไมเคิลยังเป็นฝ่ายเดียวที่พูดออกมาเสียงดัง โดยมาตินอัสยังยืนจ้องมองหน้าทั้งสามคนนิ่งและเงียบ มาตินอัสรู้ดีว่าคำว่ายืมของไมเคิลคือไม่คืนถ้าไปกับมันแล้วจะไม่ได้คืนกลับมาแน่นอน

สักพักกองฟางเดินออกมาจากด้านหลังด้วยชุดหมีเทอะทะ เธอกัดปากล่างแน่นมือไม้สั่นเทาน้ำตาคลอเบ้า เพราะความกลัวไมเคิลด้วยเพราะเขาพูดเสียงดังและตะโกนโววายอย่างเอาแต่ใจ มาตินอัสปลายตามองคนตัวเล็กที่เดินออกมาจากด้านหลังเล็กน้อยและหันไปจ้องมองหน้าไมเคิลอีกรอบ ไมเคิลยกยิ้มออกมาที่มุมปากด้วยความดีใจเพราะเขาเห็นของเดิมพันแล้ว

" ป่ะ ! " ไมเคิลชวนกองฟางพร้อมเดินเข้ามาใกล้ๆ มาตินอัสเดินเข้ามาขวางด้านหน้าไว้โดยกองฟางยืนอยู่ด้านหลังเขา ร่างกายที่สูงใหญ่ของมาตินอัสบดหลังกองฟางมิด ไมเคิลชะงักเท้าเล็กน้อยพร้อมยกยิ้มที่มุมปากส่งให้มาตินอัส

" มึงแพ้ ถอยไปกูจะเอาของเดิมพัน" ไมเคิลพูดออกมารอดไรฟันด้วยอารมณ์เดือดดาล มาตินอัสยังนิ่งเฉยแต่การกระทำของ.เขาบ่งบอกว่าไม่มีทางถึงเขาจะแพ้หรือชนะคนในสนามแข่งก็ไม่มีสิทธิ์ออกไปไหนทั้งนั้น กองฟางก้มลงมองแผ่นหลังของเขา พร้อมน้ำล่วงลงใส่ที่แก้มทั้งสองข้าง

" มึงจะเบี้ยวเหรอ มึงแข่งแพ้กู" ไมเคิลยังพูดออกมาเสียงดัง ทุกคนต่างหันมามองการกระทำของทั้งสามคน กองฟางยืนอยู่ด้านหลังมาตินอัสร่างกายสั่นเทา ส่วนมาตินอัสยืนทำหน้านิ่งเฉยแต่แววตาดุดันน่ากลัวจนทุกคนที่เป็นช่างต่างขนลุกขนพองและกลืนน้ำลายเหนียวลงคอด้วยความกลัว ไมเคิลก็เอาแต่โววายโกรธหน้าแดงหน้าดำ ไมเคิลผลักอกมาตินอัสแรงๆจนเขาเซออกไป แล้วไมเคิลใช้มือหนาคว้าข้อมมือเล็กของกองฟางที่สั่นเทาไม่หยุด

ขมับ! ข้อมือเล็กโดนมือหนาจับแน่นพลางดึงให้เธอเดินตามเขาไป กองฟางตกใจอ้าปากค้าง แต่เท้าเล็กก้าวตามไมเคิลได้แค่สามสี่ก้าวเท่านั้น

หมับ! ข้อมือเล็กอีกข้างโดนมือหนาของมาตินอัสคว้าไว้พร้อมดึงกลับมาหาเขา กองฟางคนที่โดนดึงและยืนอยู่ตรงกลางถึงกับตกใจหัวใจดวงน้อยแทบหยุดเต้น ใบหน้ามีคราบน้ำตาอยู่บนแก้ม

" ปล่อย!" คำแรกที่ออกมาจากปากบางของมาตินอัสเป็นน้ำเสียงที่เยือกเย็น คนฟังที่ยืนอยู่บริเวณนี้ถึงกับก้มหน้าลง กองฟาง ถึงกับหน้าซีดเผือด ไมเคิลไม่สนใจเขาดึงกองฟางแรงๆให้เธอเซมาทางเขาทันที กองฟางถึงกับน้ำตาไหลเพราะแรงดึงและแรงบีบฝ่ายของไมเคิลมันแรงจนกระดูกแทบหักไมเคิลขบกรามแน่น บีบข้อมือเล็กหนักกว่าเดิม กองฟางถึงกับทำหน้าเหยเกเพราะเจ็บข้อมือ มาตินอัสขบกรามแน่นเขาจ้องมองคนตัวเล็กตรงกลางแล้วปลายตามองข้อมือเล็กฝ่ายของไมเคิลแล้วรู้ทันทีว่าไมเคิลบีบข้อมือเล็กแน่นขาดไหน ลูกน้องคนสนิททั้งสี่คนต่างจ้องมองหน้ากันอย่างไม่ยอมใครเช่นกัน

" กูบอกมึงให้ปล่อย" มาตินอัสพูดออกมาอีกรอบน้ำเสียงที่เหี้ยม ไมเคิลไม่สนใจพยายามดึงกองฟางมาที่ฝ่ายเขาให้ได้โดยไม่สนใจว่าเธอจะเจ็บหรือไม่ กองฟางเจ็บจนแทบยืนไม่ไหว

ปัง! เสียงปืนดังออกมาแต่ไม่รู้ว่าฝ่ายไหนยิง ไมเคิลก้มลงไปมองที่ต้นขาตัวเองทันที เพราะเขารู้สึกชาเลือดไหลซึมออกมาใส่กางเกงยีนส์สีน้ำเงิน ไมเคิลเงยหน้าขึ้นมองมาตินอัส มาตินอัสยักคิ้วให้และทำหน้าตาสะใจพร้อมเล็งปืนไปที่ต้นขาอีกข้างของไมเคิล ลูกน้องคนสนิททั้งสองกำลังจะชักปืนออกมาจากทางด้านหลังแต่โดยแกรนิคและมอลตันชักปืนขึ้นมาขู่ก่อน ทั้งสองคนยกมือยอมแพ้

" มึงผิดกฎของที่นี้ก่อน" มาตินอัสพูดออกมาน้ำเสียงที่เหี้ยมๆแววตาดุดันพร้อมดึงข้อมือเล็กของกองฟางให้มาหาเขา ไมเคิลรีบปล่อยมือออกจากข้อมือเล็กทันทีเพราะเลือดไหลออกมาเยอะมาก กองฟางตัวสั่นเทาเพราะครั้งแรกที่เธอเคยเห็นเลือดเยอะขนาดนี้ เพราะเลือดของไมเคิลไหลลงเต็มพื้น มาตินอัสดึงคนตัวเล็กเข้ามาในอ้อมกอดโดยให้ใบหน้าซบลงที่อกแกร่ง แล้วใช้มือหนาอีกข้างกอดลำตัวของเธอแน่นเพื่อไม่ให้เธอหันไปมองเลือดที่ไหลออกมาเต็มพื้น

" มึงจะยืนให้เลือดโง่ๆของมึงไหลออกมาให้หมดตัวที่นี้ก็เชิญน่ะ" มาตินอัสบอกกับไมเคิลพลางปลายมตามองลูกน้องคนสนิททั้งสองของไมเคิล ทั้งสองคนเดินเข้ามาช่วยหัวหน้าพยุงและห้ามเลือดแล้วเดินจากไป มาตินอัสเขารู้ดีของร่างกายส่วนไหนที่อันตรายที่สุด

หลังจากไมเคิลและลูกน้องทั้งสองเดินออกไปแล้วเขาก้มหน้าอันหล่อเหลาลงมองคนตัวเล็กที่ยืนสั่นเทาในอ้อมกอด พลางขบกกรามแน่น

" อุ่นไหม?" มาตินอัสพูดออกมาเบาๆให้ได้ยินแค่สองคน ทุกคนต่างก้มหน้าทำงานต่อ เหลือแค่แกรนิคและมอลตันที่ยืนมองคนทั้งคู่นิ่ง กองฟางได้ยินคำพูดของเขาแทรกเข้ามาในโซนประสาท เธอรีบเงยหน้าขึ้นมองหน้าเขาแล้วรีบผลักดันตัวออกจากอกแกร่งทันทีแต่มันไม่ออกเพราะติดมือหนาที่กอดเธอไว้ กองฟางกัดปากล่างแน่นพร้อมพยายามดิ้นให้หลุดออกจากอกแกร่ง มาตินอัสยังทำหน้านิ่งเฉยจ้องมอง.การกระทำของเธอ

" ปล่อยไอ้หมียักษ์" กองฟางสั่งเขาให้เลิกกอดเธอ เพราะตอนนี้คนเริ่มมองมาที่เธอกับเขาแล้ว แกรนิคและมอลตันหันไปมองทุกคนในนี้แล้วทำตาดุใส่ ทุกคนก็ก้มทำงานาต่อไม่สนใจ มาตินอัสคว้าข้อมือเล็กข้างที่ไม่แดงแน่นแล้วดึงให้เธอเดินเธอเดินตามเขาออกไปจากที่นี่

เขาพาเธอมาที่ห้องทำงานของเขาและพาไปนั่งที่โซฟากลางห้องทำงาน กองฟางมองการกระทำของเขาแล้วเธออ้าปากค้าง หัวใจดวงน้อยเต้นโครมคราม เพราะเขาเดินไปอีกห้อง แล้วกลับมาด้วยกล่องปฐมพยาบาล เขาจับข้อมมือด้านที่ไมเคิลจับขึ้นมาดู พลางขบกรามแน่น เขาลงมือทายาและใช้ผ้าพันที่ข้อมือเล็กไว้ ทุกการกระทำกองฟางแทบไม่อยากเชื่อสายตา พอเขาทำเสร็จกองฟางชักข้อมือเล็กกลับทันที พร้อมจะลุกขึ้นยืนแต่โดนมือหนาคว้าไว้ทันเธอจึงนั่งลงข้างๆเขาอีกรอบ

หวับ! มือหนาจับข้อมือข้างทีไม่เจ็บไว้ เขาจ้องมองหน้าของกองฟางนิ่ง

" ปะ..ปล่อยเลยนะ" กองฟางพยายามสะบัดมือให้หลุดจากมือหนา มาตินอัสยกยิ้มที่มุมปาก

" ไม่ขอบคุณหน่อยเหรอ ฉันอุตส่าห์ทำแผลให้เนี่ย" มาตินอัสพูดออกมาน้ำเสียงนิ่ง กองฟางกรอกตามองบนพร้อมพ่นลมหายใจออกจากจมูกเล็ก

" ไม่ เพราะคุณแกล้งแพ้และฉันเจ็บก็เพราะคุณ" กองฟางบอกกับมาตินอัสด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ

" จะเอาแบบนี้ใช่ไหม ได้เดี๋ยวพาไปดูของดี" มาตินอัสบอกพร้อมลุกขึ้นยืนแล้วลากกองฟางออกจากห้องทำงานไป เขาลากเธอไปที่ลานจอดรถดันตัวเธอเข้าไปในรถข้างฝั่งคนขับ

" หยุด รัดเข็มขัดช่ะ" มาตินอัสบอกกองฟางด้วยน้ำเสียงเหี้ยมๆแล้วเดินไปฝั่นคนขับทันที เขาขับรถออกทันทีโดยไม่พูดอะไร กองฟางหันมาจ้องมองหน้าของเขาด้วยความตกใจ เพราะเขาขับเร็วมากและขับแซงรถทุกคัน

" คุณจะรีบไปไหน นี้ไม่ใช่สนามแข่งรถนะ?" กองฟางบอกกับคนตัวโตที่ขับรถอย่างไม่สนใจคำพูดของเธอเลย กองฟางเริ่มใจคอไม่ดีแล้วเพราะเส้นทางที่เขาพามามันไม่คุ้นเคยเลย มันเป็นชานเมืองที่เปลี่ยวและไม่มีคนอาศัยอยู่ แต่สักพักเขาก็เลี้ยวเข้าไปในโกดังเก่าๆที่มีคนเฝ้าอยู่ เขาหันมามองหน้าเธอพร้อมยกยิ้มร้ายมาให้ที่มุมปาก

" ลงมา" มาตินอัสสั่งกองฟางน้ำเสียงนิ่ง เขาหันไปเปิดประตูรถลง เขายืนรอเธอสักพักแต่ก็ไม่เห็นเธอลงมาจึงเดินมาเปิดประตูฝั่งของเธอ

" ลงมา เดี๋ยวพาไปดูของดี" มาตินอัสบอกพร้อมส่งยิ้มร้ายมาให้ กองฟางสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วปลดล็อคเข็มขัดออกจาตัวตัวแล้วก้าวลงจากรถไป มาตินอัส คว้าข้อเล็กให้เดินตามเขาเข้าไปด้านในเดินผ่านห้องมืดและตรงไปที่ประตูด้านหลัง เขาผลักประตูออกกว้าง กองฟางแทบขาอ่อน เพราะสิ่งที่เธอเห็นคือจระเข้ขนาดใหญ่ที่เงยคอขึ้นมาดูว่าใครมาเพราะปกติถ้าประตูเปิดพวกมันต้องได้อาหาร

" ไง ชอบไหมล่ะ?" มาตินอัสหันหน้ามามองหน้ากองฟางพร้อมส่งยิ้มร้ายที่มุมปากมาให้เธอ กองฟางส่ายหน้าออกไปทันที พร้อมน้ำตาไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้าง ตัวสั่นเทา มือไม้สั่น หัวใจดวงน้อยแทบสหยุดเต้นเพราะจระเข้ในบ่อพวกมันน่ากลัวมาก

" อย่าคิดขึ้นเสียงกับฉัน อย่าคิดด่าฉัน อย่าคิด.." มาตินอัสพูดออกมาอย่างอารมณ์ดี พร้อมยกมือหนาขึ้นมาชี้หน้าเธอ พลางจ้องมองคนตัวเล็กที่หน้าซีดเผือด

" ดะ....ได้ๆ ฉันสัญญา พาฉันกลับบ้านน่ะ " กองฟางตอบรับมาตินอัสอย่างไว พร้อมชวนเขากับบ้าน เพราะเธอกลัวจระเข้พวกนี้ดูแต่ละตัวใหญ่ๆทั้งนั้น

" หึ เธอยังไม่ขอบคุณฉันเลยนะที่ช่วยเธอไว้วันนี้" มาตินอัสบอกกับกองฟางด้วยท่าทางอารมณ์ดีขึ้นมาทันที

" ขะ...ขอบคุณสำหรับวันนี้นะ ระ...เรากลับบ้านเถอะนะคุณ" กองฟันตอบเสียงสั่นเทา พร้อมทำหน้าขอร้องให้เขาพากลับ น้ำตาเริ่มคลอเบ้าอีกรอบแล้ว

" ไม่! เราจะไปต่อที่คอนโดของฉัน" มาตินอัสบอกคนที่ยืนสั่นเทาอยู่ตรงหน้าน้ำเสียงนิ่งใบหน้ามีรอยยิ้มออกมาที่มุมปาก

" ไม่!" กองฟางรีบตอบกลับทันที

" หึ ขายตัวแล้วจะเบี้่ยวหรือไงว่ะ?" มาตินอัสถามคนตรงหน้าพร้อมดึงเธอออกจากที่นี่ไปและพาขึ้นรถออกไปจากโกดัง