สายฟ้า | EP.7 ฝันซ้ำๆ

1753 Words

สายฟ้า | EP.7 —————————— พลอยชมพูนั่งลงบนเตียงนุ่มอย่างเหนื่อยล้า ร่างกายเดินทางทั้งวันและจิตใจเจ็บช้ำเหมือนโดนเข็มทิ่มแทงไม่หยุด เธอนอนหลับตาลงบนเตียงกว้างพร้อมกับสูดลมหายใจเฮือกใหญ่เข้าปอดเพื่อให้ตัวเองผ่อนคลายขึ้น ความเงียบสงบ ได้ยินเพียงลมหายใจและเสียงหัวใจที่มันกำลังเต้น เสียงนี้คงเป็นสิ่งเดียวที่บ่งบอกว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ ครืด... โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายข้างสั่นขึ้น ดวงตาสวยเปิดขึ้นก่อนหยิบมันออกมา เพียงแค่เห็นรายชื่อคนโทรเข้ามาเธอก็เหนื่อยไว้รอแล้ว “ค่ะแม่” “อีที่รัก มึงปลดหนี้ให้กูใช่มั้ย เสี่ยโชคบอกว่าหนี้กูลดลงตั้งครึ่งหนึ่งแหนะ” น้ำผึ้งเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงดีใจจนหุบยิ้มไม่อยู่ แตกต่างจากลูกสาวที่ขอบตาร้อนผ่าวได้แต่กลั้นน้ำตา “ค่ะ” “มึงเอาเงินตั้งสองล้านมาจากไหน หรือมึงขายสร้อย หรือจริงๆ มึงคบกับไอ้ลูกเจ้าของสวนสนุกนั่นแล้วใช่มั้ย” “หนูบอกแม่แล้วไงว่าเจมส์เป็นเพื่อน” “ขนาดเป็นเพื่อนมันยังให้มึงตั้งขนาดนี้ มึงก็เอากับมันเลยสิ” ถ้าแค่สร้อยบนคอคงขายได้ไม่ถึงล้าน แต่นี้โปะหนี้ไปตั้งสองล้าน “แม่! บอกแล้วไงว่าเพื่อน แล้วเงินนั่นก็ไม่ใช่ของเจมส์ด้วย” “แล้วมึงเอาเงินมาจากไหนเยอะขนาดนั้น” ถามโดยไม่ใส่ใจ “หนูจะไป...” “เออช่างเถอะ ดีแล้วที่ใช้หนี้ให้กูแค่นี้นะๆ กูจะไปฉลองสักหน่อย” น้ำผึ้งไม่ได้รู้สึกถึงความขมขื่นในใจของอีกคนเลยเพราะความดีใจที่หนี้ลดลงได้ครึ่งหนึ่งมันมีมากกว่าจนไม่ทันได้สังเกตน้ำเสียงของลูกสาว “หนูจะไปอังกฤษ ไม่รู้จะได้กลับมาเมื่อไหร่...” ในขณะอีกฝ่ายนั้นกดวางสายไปแล้ว แต่ทว่าเธอยังยกโทรศัพท์มือถือค้างไว้ที่หูอยู่ หยดน้ำตาที่กลั้นไว้ ไหลลงเปื้อนแก้มนุ่ม เธอเช็ดมันออกครั้งแล้วครั้งเล่าจนแก้มเริ่มแสบร้อน มือเล็กแตะจี้สร้อยคอรูปสายฟ้า เธอใส่สร้อยเส้นนี้ติดตัวตลอดเวลาตั้งแต่ได้มันมาโดยไม่เคยถอดออกเลยสักครั้ง รวมถึงกำไลเงินที่ข้อมือข้างขวาก็ด้วย หญิงสาวปาดเช็ดน้ำตาครั้งสุดท้ายก่อนดึงความคิดมาปัจจุบัน เธอยิ้มสู้พลางสูดหายใจเข้าลึกแล้วปล่อยออกมาให้ผ่อนคลายก่อนจะลุกไปอาบน้ำเตรียมเข้านอน ความปวดเมื่อย ความเหนื่อยล้าทั้งกายและใจรวมตัวกันทำให้พลอยชมพูหลับไปอย่างรวดเร็ว ภาพในฝันฉายวนถึงความปรารถนาส่วนที่ลึกที่สุดในใจ ภาภตอนที่เขาให้อภัยไม่โกรธไม่เกลียดเธอ แววตาอันนุ่มลึกเมื่อมองมาทำให้รู้สึกอบอุ่นปลอดภัยเหมือนถูกโอบกอดด้วยความรักเช่นเดิม แต่ภาพสวยงามเหล่านั้นก็ถูกลบล้างออกไปเมื่อมีภาพตอนที่เขามองเธอด้วยแววตาโกรธเคือง น้ำเสียงดุดันเกรี้ยวกราดขับไล่บอกให้ไปไกลๆ มันแทรกขึ้นมาก่อน “ฮึก!...” หญิงสาวสะดุ้งเฮือกราวกับฝันร้าย “ฝันซ้ำๆ อีกแล้วเรา” เสียงหวานพูดกับตัวเองเบาๆ ท่ามกลางความมืด มือเล็กจะเอื้อมไปเปิดโคมไฟบนหัวเตียงให้สว่างขึ้นแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือมาเปิดฟังเสียงฝนเคล้าคลอเบาๆ ให้นอนหลับ เพราะเวลานอนไม่หลับหรือมีเรื่องต้องมากมายในหัวเธอมักจะเปิดเสียงนั้นกล่อมนอน รุ่งเช้า... พลอยชมพูตั้งแต่เช้าตรู่ เธออาบน้ำแต่งตัวแล้วออกไปช่วยงานป้าสมรในครัว ตอนเด็กที่เธอเคยค้างที่นี่ก็ทำแบบนี้ทุกครั้งจนมันติดเป็นนิสัยไปแล้ว “สวัสดีค่ะป้าหมอน” “อ้าว ตื่นแล้วเหรอลูก” สมรกำลังเตรียมทำอาหารเมื่อเห็นหญิงสาวก็ยิ้มกว้าง “ค่ะ ให้หนูช่วยนะคะ” “ไม่เป็นไรหรอก หนูที่รักอยู่ที่นี่ในฐานะแขก คุณนายว่าป้าแน่ๆ ถ้าหนูมาช่วย” พูดทีเล่นทีจริงไม่ได้คิดอะไรมากเหมือนอย่างที่เคยๆ กัน “อย่าคิดแบบนั้นเลยนะคะป้าหมอน ให้ที่รักช่วยนะ” ไม่พูดเปล่ายังมาจับมีดแกะสลักผักในตะกร้า สมรหมอนอย่างนั้นก็ได้แต่ยิ้มส่ายหน้าอย่างเอ็นดู ที่รักก็คือที่รักอยู่เหมือนเดิมสินะ... งานฝีมือแกะสลัก ปลอกผลไม้ งานในครัวทำอาหาร พลอยชมพูครูพักลักจำจากย่านวลตองและสมรมาแทบทั้งหมดทำให้เธอทำเป็นหมดทุกอย่าง “ยังทำได้สวยเหมือนเดิมเลยนะเนี่ย เอ๊ะ! หรือสวยกว่าเดิมนะ” สมรเอ่ยหยอกล้อหญิงสาวขณะที่กำลังทำอาหารอยู่ในครัว นวลตองเดินมาเห็นพอดี ยืนมองเด็กสาวที่เคยเห็นกันมาตั้งแต่เด็ก ตอนนี้โตเป็นสาวสวยสะพรั่ง งามงอน เรียบร้อยอ่อนหวาน ช่างน่าถูกทะนุถนอมเสียจริง ถ้าหลานชายคนเล็กมาเห็น จะเปลี่ยนจากความโกรธเกลียดมาเป็นความรักเหมือนเมื่อก่อนหรือเปล่านะ... ความหวังลึกๆ ที่เคยหวังว่าอยากได้พลอยชมพูมาเป็นหลานสะใภ้คนเล็กมันก็ยังอยู่ แต่ในเมื่อเรื่องทุกอย่างมันออกมาเป็นแบบนี้ เธอก็ยากที่จะคาดหวังต่อ ถึงจะเอ็นดูพลอยชมพูมากแค่ไหนก็ตาม แต่ถ้ามันทำให้สายฟ้ากลับบ้าน อะไรเธอก็ต้องยอม เธอจะไม่ยอมเสียไร่หลายพันไร่พวกนี้ไปเปล่าๆ แน่นอน “อ้าวคุณนาย หมอนกำลังจะไปเรียกเลยค่ะ อาหารใกล้เสร็จแล้วนะคะ” กำลังจะไปเรียกแต่หันไปเจอพอดี พลอยชมพูกำลังจัดเตรียมอาหารเช้าขึ้นโต๊ะเมื่อได้ยินเสียงสมรเอ่ยทักทายคุณย่าจึงเงยหน้าขึ้นมองแล้ส่งยิ้มหวานให้ “ขอบใจนะ เดี๋ยวฉันไปตามตาเจคเอง” นวลตองอาสาไปตามหลานชายคนโต “ที่รักขอลงไปสูดอากาศสดชื่นข้างล่างก่อนนะคะป้าหมอน” “แล้วหนูไม่ทานข้าวเช้าเหรอ” “หนูยังไม่หิวค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” หญิงสาวก้มเคารพผู้ใหญ่ ก่อนจะเดินออกไป ร่างอรชรเดินลงมาสูดอากาศบริสุทธิ์ กลิ่นความสดชื่นในตอนเช้าที่เคยคุ้น แขนเล็กกอดกระชับอกเพราะอากาศยังเย็นอยู่ เธอมองสวนส้มนับพันไร่ด้านหน้า มองออกไปจนไกลสุดตา นึกถึงวันเก่าๆ ที่เคยวิ่งเล่นสนุกกับเขาคนนั้น เคยแข่งกันเก็บส้มว่าใครจะได้เยอะกว่ากันจนโดนคุณย่าบ่นเพราะเก็บส้มไม่แก่มาด้วย ถนนหน้าบ้านที่เคยปั่นจักรยานเล่นด้วยกัน เคยล้มหัวเข่าแตก เจ็บแสบจนร้องไห้ ความทรงจำตั้งแต่อายุสิบขวบจนถึงวันนั้นก็ราวสิบปี เธอจะลืมได้ยังไงกัน แล้วยิ่งความทรงจำนั้นมีเขาอยู่ด้วย เธอก็ยิ่งลืมไม่ลง หญิงสาวเดินตามทางเท้าพื้นดินไปทางไร่ชาที่อยู่บนดอยสูง ข้างบนนั้นเคยเป็นบ้านหลังเล็กของเขาที่เคยสร้างไว้ แต่ตอนนี้เธอไม่รู้ว่ามันถูกรื้อถอนออกไปหรือยัง อยากไปดูจัง... “อ้าว หนูที่รักออกมาเดินเล่นเหรอ” สมชายขับรถยนต์คันเล็กสำหรับใช้วิ่งในไร่มาพอดีแล้วเห็นหญิงสาวจึงจอดทักทาย “ค่ะ ลุงสมชายกำลังจะออกไปทำงานเหรอคะ” ตอบกลับเสียงหวานพลางส่งยิ้มให้ “ใช่ลูก ลุงไปก่อนนะ วันนี้จะไปเก็บส้มแถวล่างนู้นเลย” สมชายชี้ไปที่สวนตรงท้ายไร่ “ค่ะคุณลุง” ก้มหัวเคารพ ก่อนที่สมชายจะขับรถเลยออกไป พลอยชมพูเดินเล่นจนตะวันสายโด่งแสงแดดจ้าจนเหงื่อเม็ดเล็กผุดตามโคนผมจึงเดินกลับบ้าน หญิงสาวทำตัวไม่ถูก เธอได้แต่เดินวนกลับเข้ามาในห้องออกจากห้องเดินไปหาป้าสมรในครัว หรือไม่ก็หยิบจับทำงานบ้านงานเรือนเพื่อฆ่าเวลา พลอยชมพูอาศัยอยู่ที่ไร่เจียงวรรธณะกูรแค่สองวันก่อนเดินทางมาอังกฤษพร้อมกับเจคอบ หลังจากลงเครื่องที่สนามบินส่วนตัวใกล้โรงแรม The JJ Royal & Spa เจคอบก็พาพลอยชมพูมาดูที่พักใหม่ที่เขาหาเผื่อไว้ “ที่รักจะปรับตัวกับที่นี่ก่อนก็ได้ ถ้าพร้อมแล้วค่อยบอกพี่” การพักที่อื่นที่ไม่ใช่โรงแรมของเขามันจะดูเมกเซ้นต์กว่ากัน... ไม่งั้นมันจะเป็นการจงใจเกินไป เขาไม่อยากมีปัญหากับน้อง แต่ก็ไม่อยากขัดใจคุณย่า เป็นคนกลางนี้มันเหนื่อยจริงๆ... “ขอบคุณค่ะ ที่รักขอเวลาสักอาทิตย์หนึ่งได้ไหมคะ” “แล้วแต่เลย พี่ยังไงก็ได้ จะรอจนมหาวิทยาลัยเปิดก็ได้” “ขอบคุณนะคะพี่เจคอบ” “อยู่ได้แน่ใช่ไหม” ถามย้ำเพื่อความแน่ใจอีกที เรื่องที่พักเขาไม่กังวลเพราะเลือกที่ที่ปลอดภัยในระดับที่โอเคไว้ให้แล้ว คอนโดของที่รักอยู่ติดถนนหลักตรงข้ามกับถนนที่ผ่านหน้าร้านเค้กของซัมเมอร์ อยู่ในย่านคนพลุกผ่านแต่ก็ไม่แออัดวุ่นวายจนเกินไป “ได้แน่นอนค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ” ยิ้มหวานแล้วก้มโค้งเคารพเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้นมีอะไรโทรหาพี่ได้ตลอดเลยนะ พี่ขอตัวไปทำงานก่อน” เขาบินมาส่งพลอยชมพู ก่อนจะบินตรงไปทำงานที่รัสเซียต่อ เจคอบบอกลูกน้องที่เป็นคนในพื้นที่แถวนี้ คอยดูแลพลอยชมพูไว้ห่างๆ เพราะห่วงความปลอดภัยของผู้หญิงคนหนึ่งมาอยู่ในที่ที่ไม่เคยอยู่ หญิงสาวเดินเข้ามาในห้องพักหรูในระดับหนึ่ง มีระบบรักษาความปลอดภัยค่อนข้างสูง ภายในห้องนั้นราวกับถูกจัดเตรียมไว้ก่อน มีข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างที่จำเป็น รวมถึงเสื้อผ้าอื่นๆ เตรียมไว้ให้ด้วย เธอไม่อยากคำนวนค่าใช้จ่ายพวกนี้เลย เพราะคงเป็นราคาที่เอื้อมไม่ถึงแน่ๆ มือเล็กหยิบบัตรเครดิตไม่จำกัดวงเงินที่เจคอบให้ไว้ ซึ่งเป็นเงินก้อนใหญ่สำหรับใช้ชีวิตที่อีสต์เบิร์น แต่เธอตั้งใจจะเก็บไว้ใช้แค่จำเป็นเท่านั้น

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more