สายฟ้า | EP.1 เคยดียังไง

1318 Words

สายฟ้า | EP.1 —————————— (5 ปีที่แล้ว...) วันสุดท้ายของการสอบไฟนอล นักศึกษาคณะมนุษยศาสตร์สาขาวิชาภาษาอังกฤษชั้นปีสองทยอยเดินออกจากห้องสอบเมื่อหมดเวลาสอบของวิชาสุดท้าย พลอยชมพูดเดินมารวมกลุ่มกับเพื่อนพลางยิ้มหวานสดใสเพราะข้อสอบออกตรงกับที่เธอและเพื่อนช่วยกันติวมา “เย้ จบปีสองแล้วโว๊ย” นิดหน่อยพูดด้วยน้ำเสียงสดใส “อย่างนี้ต้องฉลอง” มะปรางสายเมาของกลุ่ม “ที่รักไปด้วยกันไหม” น้ำหวานเอ่ยชวนคนที่เพิ่งเดินมา “พวกเธอไปกันเถอะ ไว้เราค่อยไปฉลองหมูกระทะกันก็ได้” พลอยชมพูตอบอย่างเกรงใจที่ต้องปฏิเสธ เธอไม่ถนัดแนวนั้นเลยจริงๆ “แหนะ ที่ไม่ไปกับพวกฉันเพราะรุ่นพี่คณะบริหารคนนั้นนัดไว้หรือเปล่า” นิดหน่อยเอ่ยแซว “เปล่าสักหน่อย” “ยัยนิดแกก็แซวมัน ดูดิ ที่รักเขินหมดแล้ว” มะปรางพูดเชิงหยอกล้อ มองเพื่อนหน้าแดงระเรื่อปิดไม่มิด “งั้นมาแท็กทีมก่อนค่อยแยกย้าย” มะนาวยืนมือไปข้างหน้าก่อนคนอื่นจะวางมือทับลงไปแล้วพูดพร้อมกัน เย้!! กลุ่มหญิงสาวทั้งสี่คนแยกย้าย สามคนไปด้วยเว้นแต่พลอยชมพูเดินแยกกลับหอพักของตนเอง ระหว่างเดินกลับ หญิงสาวเดินผ่านตึกคณะบริหารทำให้นึกถึงอีกคนที่เพิ่งสอบเสร็จไปเมื่อวันก่อน ใบหน้าสวยเปื้อนยิ้มหวานเขินอยู่ในใจเมื่อนึกถึงเขา เหมือนรู้ใจเธอ เมื่อโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสั่นครืดคนที่โทรมาก็ไม่ใช่ใครที่ไหน คือคนที่เธอเพิ่งคิดถึงเมื่อกี้นี่เอง พี่สายฟ้า... “ฮัลโหลค่ะ” “เสียงสดใสแบบนี้แสดงว่าทำข้อสอบได้ใช่ไหม” เสียงทุ้มเอ่ยถาม ชายหนุ่มวัยยี่สิบสองปียืนพิงประตูบ้านหลังเล็กของตัวเองพลางมองหน้าระเบียงบ้านที่เขาเพิ่งตกแต่งเสร็จ ตั้งใจจะฉลองหลังสอบเสร็จให้ที่รักว่าที่แฟนสาวของเขา “แน่นอนค่ะ ที่รักเก่งจะตาย” “เก่งมาก แล้วสอบเสร็จจะกลับบ้านหรือเปล่า” ประโยคคำถามนั้นทำให้หญิงสาวหม่นหมองลง เธอไม่อยากกลับบ้านเพราะเหตุผลเดียวคือไม่อยากเจอพ่อเลี้ยงที่ชอบมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ ตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยนานๆ ทีเธอถึงจะกลับบ้าน “แม่ไม่ค่อยอยู่บ้าน ที่รักไม่ค่อยอยากกลับเท่าไหร่ค่ะ” หญิงสาวเอ่ยไปตามตรง “แล้วที่รักไม่อยากมาหาพี่เหรอครับ หรือว่าเพราะพี่สอบเสร็จแล้วเรียนจบแล้ว เราจะไม่ได้เจอกันที่มหาวิทยาลัยบ่อยๆ เหมือนเดิม แล้วก็จบกันไปแค่นั้น” “มะ ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะพี่สายฟ้า” คนตัวเล็กยืนเอ่ยเสียงสั่นปฏิเสธ เพราะเธอคิดว่าตอนนี้แม่ไม่ได้ทำงานที่ไร่แล้ว และเธอเองก็ไม่ได้กลับบ้านด้วย ถ้าตั้งใจจะไปหาเขามันก็ดูจงใจเกินไปเพราะเธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันมากกว่าพี่น้องเลย เธอกับเขาโตขึ้นเป็นหนุ่มเป็นสาวกันแล้ว จะไปเล่นด้วยกันอยู่ด้วยกันเหมือนตอนเด็กๆ ก็จะดูไม่ดี “ถ้าอย่างนั้นให้พี่ไปรับนะ คุณย่าคุณพ่อคุณแม่พี่คิดถึงที่รักมาก” คนเจ้าเล่ห์ถึงกับเอาครอบครัวมาอ้างเพราะรู้ดีว่าใช้เหตุผลนี้ยังไงหญิงสาวก็ปฏิเสธไม่ลงแน่นอน “...อืมม...” ตั้งแต่แม่กับพ่อเลี้ยงของเธอโดนไล่ออก เธอก็ไม่ได้เข้าไปเยี่ยมคุณย่าและคุณลุงคุณป้าทั้งสองคนอีกเลย แต่เรื่องของพ่อแม่กับที่ไร่ก็ไม่ทำให้เธอกับเขามีระยะห่างต่อกัน เขาปฏิบัติกับเธอดีเหมือนเดิม บางทีก็ดีจนเผลอคิดไปไกล “นะครับ อีกไม่เกินสองชั่วโมงพี่ไปถึง” “ก็ได้ค่ะ เจอกันนะคะ” “ครับ กลับห้องดีๆ นะ” ชายหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์พอใจพลางกดวางสาย ในขณะเดียวกันเขาก็มันเขี้ยวหญิงสาวมากเช่นกัน น่ารักตั้งแต่เด็กยันโต... ระยะจากไร่เจียงวรรธณะกูรถึงตัวเมืองห่างกันเกือบร้อยกิโลเมตร ใช้เวลาไปกลับกว่าจะถึงไร่ก็เกือบค่ำมืดแล้ว ทันพระอาทิตย์ตกดินแน่นอน... “เอ่อ พี่จะพาที่รักไปไหนคะ” ดวงตากลมโตใส่แป๋วหันถามคนข้างๆ ที่เลี้ยวซ้ายไปทางไหนสักทาง ไม่ใช่ทางไปเรือนใหญ่แน่นอน เธอจำได้ “ตอนอยู่บ้านคุณย่าที่รักเคยถามพี่ไม่ใช่เหรอว่าที่นั่นคือที่ไหน” “หมายถึงบ้านหลังนั้นที่อยู่บนไร่ชาหลังคาเฟ่ใช่ไหมคะ” หญิงสาวพยายามทบทวนความจำ “ใช่...” สายตามองคนข้างๆ ยิ้มมุมปากนึกเอ็นดูคนตัวเล็กที่กำลังประติดประต่อ “มีงานเลี้ยงฉลองอะไรกันหรือเปล่าน๊า” ถามเสียงหวานหยอกคนข้างกาย ทั้งรอยยิ้มหวานและเสียงหวานปกตื่นเต้นทำเอาหัวใจเขากระตุกสั่น เพราะเธอโคตรน่ารักเลย... “ใช่ครับ มีฉลองกันนิดหน่อย” แต่มีเธอกับเขาแค่สองคน... คิดว่าถึงเวลาที่เหมาะสมแล้ว เขาไม่ใช่เด็ก ที่รักก็ไม่ใช่เด็ก เขาควรจะทำอะไรให้มันชัดเจนกับความรู้สึกของตัวเองได้ ถ้าปล่อยไว้นานอาจจะมีคนมาแย่งไปได้ “อ้อค่ะ” พลอยชมพูยิ้มบางๆ หันหน้ามองไร่ชาข้างทางไปเรื่อยๆ จนถึงบ้านพักทรงโมเดิร์นสีขาวสองชั้นหลังหนึ่ง ตรงระเบียงหน้าบ้านชั้นสองถูกตกแต่งด้วยแสงไฟระย้า มีโต๊ะทานอาหารสำหรับเลี้ยงฉลองเพียงไม่กี่คน “บ้านพี่เองแหละ ตอนใกล้สอบชอบมาอ่านหนังสือกับกลุ่มไอ้ซันที่นี่น่ะ” เห็นคนตัวเล็กมีใบหน้าสงสัย เขาเลยบอกซะเลย “ค่ะ...” ยิ้มหวานพลางมองขึ้นไปบนบ้านด้วยความอยากรู้อยากเห็น “ขึ้นไปสิ” ไม่พูดเปล่ายังมาจับมือเล็กเดินขึ้นบ้านไปด้วยกัน หญิงสาวมองนิ้วตัวเองถูกสอดประสานกับนิ้วมือใหญ่หัวใจมันก็พลันเต้นแรงขึ้น “ละ แล้วคุณย่า อยู่ไหนคะ ในครัวเหรอ” เปลี่ยนจุดโฟกัสในใจไปถามถึงคุณย่าแทน เพราะหากปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปมันไม่ดีแน่ๆ ใจเธอเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาเต้นข้างนอกแล้ว... “เปล่า พี่อยากฉลองกับที่รักสองคน ขอโทษที่โกหก” รั้งแขนเล็กไว้ในตอนที่เธอกำลังจะเดินเข้าไปบ้าน ความจริงแล้วคุณย่าไม่รู้เรื่อง ส่วนคุณพ่อคุณแม่เขาไปดูอบรมกับพาร์ทเนอร์ที่ประเทศจีนกลับพรุ่งนี้ “คะ? ...” ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นด้วยคำถาม “ที่รักบอกว่าชอบวิวตรงนี้ เพราะมองเห็นไร่ชาในมุมที่สวยที่สุด” เปลี่ยนเรื่องเพราะเขาไม่อยากพูดถึงคนอื่นแล้ว เอากระเป๋าของคนตัวเล็กที่สะพายข้างไว้อยู่วางลงบนโต๊ะอาหาร ก่อนโอบเอวเล็กไปยืนริมระเบียงมองวิวไร่ชาตอนพลบค่ำพระอาทิตย์เพิ่งลาลับฟ้า ท้องฟ้าและก้อนเมฆตรงนั้นเป็นแสงสีส้มสวยงาม การกระทำแบบนั้นทำให้หญิงสาวลืมเรื่องคุณย่าไป “พี่สายฟ้าจำได้ด้วยเหรอคะ” เธอจำได้ว่าเคยพูดไว้ตั้งแต่ก่อนเข้ามหาวิทยาลัยเลย ตอนนั้นแม่ยังทำงานที่ไร่ เธอเลยได้มาเล่นที่ไร่บ่อยๆ “แน่นอนสิ เพราะพี่ก็คิดว่าตรงนี้สวยที่สุดเหมือนกัน” มองคนข้างๆ ที่กำลังมองวิวสวยงามด้านหน้าอยู่ สายตาอบอุ่น หลงใหลเหมือนเสือร้ายมองเหยื่อ เคยมีแฟนมาก็หลายคน แต่สุดท้ายก็เอาแต่คิดถึงเด็กสาวที่ไร่ ยิ่งโตก็ยิ่งสวย ทุกครั้งที่มีใครเข้ามาใกล้ เข้ามาทำทีจะจีบเธอ เขาก็ยิ่งรู้สึกหวง!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more