เขาวางโทรศัพท์ และ ฟุบนอนข้าง ๆ ฉัน
ฉันอยากจะถอนหายใจออกมาดัง ๆ แต่กลัวเขาได้ยิน ฉันรู้เบื่อ รู้สึกเซ็ง ฉันคงให้อภัยเขาไม่ลง จากคำพูดของเขา เหมือนเขาไม่ตั้งใจจะเลิกเสือเขาก็คือเขา เสือก็คือเสือ สันดานยังไงก็สันดานอย่างงั้น
ฉันเผลอหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ ตื่นเช้ามา พยายามหรี่ตาดูก็ไม่เจอเขาแล้ว เห็นแค่โพสต์อิทแปะไว้ตรงแจกันดอกไม้
-เดี๋ยวพี่มารับนะ พี่มีธุระสำคัญ รักหวานนะ-
ฉันรีบดึงโพสต์อิทนั้นมาขยำ โยนลงพื้นทันที ไม่อยากเห็น ไม่อยากอ่านคำบอกรักพร่ำเพรื่อของเขา
‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’ ใคร? หรือเขา
ฉันรีบหลับตาแกล้งหลับต่อ
“เป็นไงบ้าง คนเก่ง” หมอ! ฉันเปิดตาขึ้นมาทันที เห็นคุณหมอเดินมาจับข้อมือฉันพลิกดูแล้ว
“ดีขึ้นแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ” เขายิ้มเบา ๆ และเอามือมาค้ำเตียงจ้องหน้าฉัน
“มีอะไรเครียด ก็ไม่ต้องทำแบบนี้นะ อันตรายมาก หาที่ระบาย ปรึกษาเพื่อน ปรึกษาพ่อแม่” เขายิ้มจนตาหยี
ฉันดึงผ้าห่มขึ้นม
