ทำไมถึงได้น่ารักน่าเอ็นดูขนาดนี้ นั่นลูกหลานของใครกัน
สมองของเขาแทบไม่ยอมทำงาน หลังจากมองจับที่เด็กหญิงอยู่เป็นนานสองนาน ศศิร์ธากะพริบตาสองสามครั้ง กว่าจะเรียกสติของตัวเองกลับมาได้ พอตั้งสติได้ เขาเดินช้า ๆ เข้าไปหาร่างกลม ๆ ของเด็กหญิงคนนั้น
ลูกสาวของใครกัน คำถามผุดเข้ามาในหัวของศศิร์ธาอีกครั้ง
“แม่จ๋า ยายจ๋า ตาจ๋า ทวดจ๋า โจรจะจับน้องไปแล้ว โจรจะทำร้ายน้องแล้วแม่จ๋า”
เสียงใสแจ๋วราวเสียงของระฆังกระหน่ำตีด้วยเสียงเรียกเล็ก ๆ จนดังกังวานเข้าไปถึงข้างในบ้าน แล้วก็เหมือนกับเสียงกริ่งที่ดังก้องอยู่หัวของศศิร์ธาอีกด้วย
ทั้งหมดนั่นก็แม่สอนมาทั้งนั้น แม่บอกว่าหากคนไม่ดีเข้ามาหา ด้วยท่าทางไม่ดี ให้รีบตะโกนเรียกแม่เสียงดัง ๆ
ชุลีที่ได้ถุงผลไม้มาแล้ว วิ่งแทบไม่คิดชีวิต เมื่อได้ยินหลานสาวเรียกหา เลยทำให้ลื่นล้มที่ตรงหน้าบ้าน ศศิร์ธาเห็นเข้า รีบเข้าไปช่วยพยุงให้ยืนขึ้นอย่างเดิม
“คุณนั่นเอง”
