ไม่ใช่ความคิดถึง ก็แค่นึกถึง...เท่านั้น
ศศิร์ธาบอกตัวเอง ขณะยืนมองบรรยากาศภายในไร่ เขามองออกไปไกล ๆ พยายามพาสมองคิดเรื่องอื่นบ้าง แต่กลับไปไม่พ้นใบหน้าหวานปนซึ้งของประไพพรรณีได้เลย
เชี่ย! เขาสบถเบา ๆ ก่อนที่หูจะแว่วเสียงเฮ ๆ ของคนในไร่ดังมาเป็นระยะ ศศิร์ธาขยับตัวออกเดินตามเสียงเรื่อย ๆ ก่อนจะหยุดลงตรงเนินดินที่มีไม้สูงบดบังคนในนั้น เขาแหวกพุ่มไม้เข้าไปถึงได้เห็นคนงานของตัวเองหลายคนกำลังจับกลุ่มรุมล้อมกันเป็นวงใหญ่ และตอนนั้นเองที่คนงานคนหนึ่งหันมาเห็นศศิร์ธาเข้าก็พลันหน้าเสีย บอกเจ้านายเสียงอ่อยออกไป
“มีคนนอกเข้ามาตีไก่ในนี้ครับ ผมห้ามแล้วก็ไม่ฟังกัน”
ศศิร์ธาพยักหน้าให้ เขาไม่ได้เอ่ยออกไปว่าอะไรทั้งนั้น ตอนนั้นเองที่ใครรู้ตัวก่อนก็พากันหลบเลี่ยงได้ทันการณ์ก่อน คนงานคนที่รายงานเมื่อครู่นี้คงคิดได้แล้ว ถึงได้รีบตั้งตัวเป็นคนเคร่งในกฎระเบียบของไร่ แม้ตนจะไม่ได้เอาไก่มาตีด้วย แต่ก็วางเงิ
