ประไพพรรณีหัวเสียมาก วันนี้เธอหงุดหงิดตั้งแต่เช้าเลย คงเพราะคิดอะไรในหัวมากมายจนเก็บเอาไปฝัน หรือไม่ก็คงใกล้จะเป็นวันนั้นของเดือนแล้ว
หญิงสาวตื่นนอนรีบทำอาหารให้สมาชิกในบ้าน รีบพาลูกไปส่งโรงเรียนแล้ว กลับมาถึงบ้านค่อยพบว่าที่นอนที่เอากลับมาซัก ถูกวางทิ้งไว้บนรถ เลยต้องวนรถกลับไปยังโรงเรียนของลูกอีกรอบ เพื่อเอาที่นอนของแม่ตัวดีไปส่งให้ที่ห้องเรียน
หญิงสาวจอดรถแล้วก็รีบลงไปอย่างไว จนถึงห้องของเด็กเล็กแล้ว เธอยืนนิ่งที่ตรงนั้นเพราะร่างสูงใหญ่ที่ในห้องเรียนของลินิน เธอยืนมองเขานิ่งแบบนั้นก่อนจะหันไปด้านข้าง เมื่อเสียงเรียกของครูเต็มดังทักขึ้น
“อ้าวแม่น้องนินนิน มีอะไรหรือเปล่าคะ”
ประไพพรรณีดึงสติของตัวเองกลับมา เธอยกที่นอนในมือชูขึ้นแล้วบอกไปทางคุณครูเต็ม “เอาที่นอนมาให้ค่ะ ตอนมาส่ง ลืมเอาลงรถมาด้วย”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มีที่นอนสำรองเผื่อให้เด็ก ๆ อยู่แล้วล่ะค่ะ”
ประไพพรรณียิ้มฝืน ๆ ให
