บทที่ 5.3 ท่านอ๋องผู้ว่างงาน
“ไร้ชั้นเชิงสิ้นดี”
เฉินห่าวหรานได้ยินวาจาของนางในใจก็คล้ายมีเปลวเพลิงลุกโชน ทว่าไม่ทันเอ่ยคำใดสตรีน่าตายตรงหน้าก็เดินกลับเข้าไปในเรือนของนางเสียก่อน ท่านอ๋องหนุ่มจึงได้แต่กัดฟัน พยายามข่มใจนึกถึงเป้าหมายของตนเอาไว้ แล้วหลับตาสูดลมหายใจเข้าออกช้าๆ
“ท่านอ๋อง คำเรียกขานนี้ต้องขออภัยที่กระหม่อมมิอาจเรียกได้...”
เซี่ยอวี้เฉินเม้มริมฝีปาก คิ้วเล็กขมวดเข้าหากันแน่น ในแววตาฉายแววกังวลจนสององครักษ์นึกเห็นใจ
ท่านอ๋อง ทรงรังแกเด็กน้อยผู้นี้มากไปหรือไม่
เซี่ยอวี้เฉินช้อนตามองไปที่ประตูเรือน จากการแสดงของท่านแม่เมื่อครู่ บ่งบอกชัดเจนแล้วว่าไม่ต้องการให้เขาเรียกชินอ๋องว่าท่านพ่อ เพียงแต่เหตุผลที่ท่านอ๋องยกมาเอ่ยบอกก็นับว่าเหมาะสม เช่นนี้แล้วเขาควรทำอย่างไรดี
“อาเฉินไปกันเถิด”
ในระหว่างที่เซี่ยอวี้เฉินยังหาคำตอบให้ตนเองไม่ได้ เซี่ยอวี้ฉีก็เดินออกมาจากเรือน วางห่อผ้าส
