บทที่ 3.2 เด็กน้อยที่คุ้นหน้า
เมื่อกลับถึงเรือนเซี่ยอวี้เฉินก็ช่วยเซี่ยอวี้ฉีเก็บข้าวของเข้าไปไว้ในโรงเรือนเก็บของ ดวงตาของเด็กน้อยลอบมองมารดาของตนด้วยความรักใคร่ชื่นชม เซี่ยอวี้ฉีมารดาผู้นี้ไม่เพียงเป็นหญิงงาม แต่นางยังมองการณ์ไกล เสบียงในโรงเรือนเล็กๆ นี้แม้ไม่มากมายแต่ทุกอย่างล้วนเป็นสิ่งจำเป็นที่ควรมี
“วันนี้ข้าจะออกไปคุยธุระ อาเฉินเจ้าอยู่ที่เรือนคนเดียวได้หรือไม่”
“ได้ขอรับ”
เมื่อเห็นว่าเด็กน้อยขานรับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เซี่ยอวี้ฉีก็ยิ้มกว้างก่อนเดินออกจากเรือนไปยังบ้านของเซี่ยโป๋ซีผู้เป็น ช่างไม้ประจำหมู่บ้าน
“อ้าว! ฉีเอ๋อร์มีอะไรหรือ”
“พอดีข้ามีเรื่องมารบกวนท่านสักเล็กน้อย พี่ซีไม่ทราบว่าท่านสะดวกหรือไม่”
“สะดวกๆ เจ้าเข้ามาในเรือนก่อน”
เซี่ยโป๋ซีเอ่ยบอกก่อนเปิดประตูรั้วพานางเข้ามาเขตเรือน
“ข้ามาคุยธุระเพียงชั่วครู่เดี๋ยวก็กลับแล้ว นั่งคุยที่ด้านนอกก็ได้เจ้าค่ะ”
เซี่ยโป๋ซ
