“มารยาร้อยเล่มเกวียน บอกข้ามา เจ้าได้กลปาหี่พวกนี้มาจากที่ใด เป็นวิชาลัทธิมารชั้นต่ำใช่หรือไม่”
เติ้งไห่หลงดึงคอเสื้ออี้เหริน เขาตระหนักว่าในไม่ช้าเด็กน้อยคงเดินทางเข้าสู่เส้นทางของมารร้าย มากกว่าจะเติบโตเป็นเซียนในภายภาคหน้า
“เป็นเพราะท่านส่งตัวอี้เหรินมาที่นี่โดยพลการ ผู้น้อยจึงได้พบผู้ใหญ่ใจดี และเขามอบของวิเศษให้ไว้ แต่ไม่ต้องห่วง อี้เหรินจะไม่มีวันใช้มันล่อลวงหัวใจท่าน”
“ช่างโอหังนัก ข้าจะจัดการเจ้าอย่างไรถึงจะหายขุ่นเคืองใจ” เติ้งไห่หลงกล่าวจบจึงจับข้อมืออี้เหริน เขาออกแรงบีบอย่างแรงจนใบหน้างามบิดเบ้
ยามนี้ความคิดแรกคือ เขาต้องสั่งสอนเด็กน้อยให้เรียนรู้กฎสำนักมี่จืออย่างเคร่งครัด ไม่อย่างนั้นในภายภาคหน้าอี้เหรินคงก่อความเดือดร้อนให้ไม่หยุดหย่อน
“สวรรค์ หากข้าไม่สั่งสอนเด็กเมื่อวานซืนอย่างเจ้าให้เข็ดหลาบ เจ้าคงไม่รู้จักจำ”
อี้เหรินมองหน้าบุรุษผู้สง่างาม ก่อนกล่าวถ้อยคำเสียงด
