“เชื่อใจข้าเถิดอาเหริน…” อ๋องแปดทอดเสียงนุ่มน่าฟัง ดวงตาเขาทอแสงอ่อนโยน
ความรู้สึกของเด็กน้อยดำดิ่งลงลึก ฝ่ามือขององค์ชายมอบความเย็นสู่ร่างกายเขา ความร้อนรุ่มค่อยๆ เลือนหาย และศิลาหลอมใจเป็นดังที่พักอันรื่นรมย์
อี้เหรินไม่อยากคิดเป็นอื่น เขารับรู้ได้ถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น และไม่อาจปฏิเสธความรู้สึกนั้น
‘มะ มันทั้งใหญ่โตและคับแน่น!’ ในหัวเขาหมุนคว้าง คิดถึงแต่เรื่องนี้
“ไหนองค์ชายบอกผู้น้อยว่าจะช่วยให้หายเจ็บไข้ ไฉนถึงกลายเป็นการชวนอุ่นเตียง”
“อาเหริน...ข้าปฏิเสธหัวใจตัวเองมิได้ โปรดให้อภัยที่ล่วงเกินเจ้า”
ดวงตากลมโตไม่อาจสานสบสายตาคนตรงหน้า มิได้ขัดเขินหากใจมันเต้นแรง ทุกอย่างที่เป็นอยู่ในตอนนี้ยากเกินจะอธิบายได้
ร่างบอบบางค่อยๆ นอนราบลงไปบนศิลาหลอมใจ
“อย่าตื่นกลัว ทุกอย่างล้วนเป็นอาเหรินและข้ากำหนด”
ริมฝีปากบางเคลื่อนเข้ามาใกล้ซอกคอระหง พอฝังจูบลงไป อี้เหรินก็สั่นสะท้าน
“
