คนตัวเล็กกว่าค้อนให้เขาทีหนึ่งพร้อมแยกเขี้ยวขู่
“อ๋องแปด นี่หรือคนที่เจ้าอยากให้ข้าช่วยฝึกฝน”
“จริงแท้ท่านอาจารย์ เด็กน้อยผู้นี้ถูกชะตาข้ายิ่งนัก”
หวังไป๋หม่าหัวเราะออกมาคราหนึ่ง ก่อนเอ่ยต่อ
“อืม หากเจ้าเห็นเช่นนั้น ข้าจะช่วยฝึกปรือสักหน่อย แต่ท่าทางดูเกเรมิน้อย อีกอย่างที่นี่มีกฎข้อห้ามมากมาย ดังนั้นอดีตศิษย์ไม่เอาถ่านอย่างเจ้าอย่าได้ตั้งต้นเป็นแบบอย่างให้เขาเด็ดขาด”
“หามิได้อาจารย์ ข้าทำหน้าที่เป็นเพียงศิษย์ผู้พี่มาส่งอี้เหริน และหวังว่าเขาจะทำตัวดี ได้เรียนรู้วิชาติดตัวบ้าง”
“ได้ องค์ชายประสงค์เช่นนั้น อาจารย์ก็จะอบรมเขาให้” หวังไป๋หม่าเอ่ยจบจึงกวักมือเรียกอี้เหรินให้ก้าวเข้าไปใกล้ๆ
“เอ ท่าทางเจ้าดูแล้วชายไม่ใช่ หญิงก็ไม่เชิง แล้วแบบนี้ข้าควรให้อยู่ในเรือนนอนใด”
หวังไป๋หม่ากล่าวเช่นนั้น หากในความจริงกลิ่นกายอี้เหรินแจ้งใจเขา แต่สภาพภายนอกหากมองเผินๆ เหมือนสตรีโฉมงามอยู่หลา
