“ข้ากินมันได้ไหมท่านผู้เฒ่า” เสียงนั้นทุ้มต่ำหากหนักแน่น
เขาหันไปหาที่มาของเสียง ก่อนเห็นว่าสิ่งที่ควรจะเป็นก้อนหินกลับกลายเป็นสัตว์สี่ขาตัวมหึมา
“ตะ ตัวอะไรน่ะ...ไม่เอา ถอยไป” อี้เหรินตกใจแทบสิ้นสติ เขาถอยกรูดออกห่างจากร่างใหญ่โต คราวนี้เห็นมันมีลิ้นยาวห้อยออกมา ผิวกายเป็นเกล็ดสีเขียวสลับสีส้มอมแดงดูแวววาวชวนให้พิศวง มองเผินๆ คล้าย...ม้านิลมังกร ทว่ามีขนาดใหญ่โตกว่า
“เจ้าลบหลู่เกียรติข้า จับกินเสียดีไหม” ร่างใหญ่โตขู่ด้วยถ้อยคำน่ากลัว
อี้เหรินรู้แน่ชัดว่าไม่อาจต่อกรกับอีกฝ่าย จึงก้มลงไปบนพื้น แล้วโขกศีรษะเบาๆ อย่างยอมจำนน
“ผู้น้อยสำนึกผิดแล้ว ทะ...ท่านมหาเทพ โปรดให้อภัย”
“เฮอะ ล้อเลียนข้าอีกรึ ควรกินไม่ให้เหลือซากเสียเดี๋ยวนี้” ร่างนั้นกล่าวจบก็ย่างสี่เท้าเข้ามาใกล้อี้เหริน พร้อมพ่นลมหายใจร้อนๆ รินรดตัวเขา
“เนื้อหอมหวานเช่นนี้ มิน่าล่ะใครๆ ถึงได้อยากลิ้มรส”
“ฉีหลิน เจ้าบำเพ็ญ
