มันคือสิ่งใด?
1534 Words
เมื่อได้ยินอย่างนั้น อี้เหรินก็กลัวอันตรายที่กำลังคืบคลานเข้ามาใกล้เขาจึงพยายามเบ่งปัสสาวะ เบ่งด้วยความยากลำบากจนน้ำตาแทบไหล
“ออกมาสิโว้ย ออกมาเร็ว”
ในขณะที่ปล้ำน้องชายให้ปล่อยน้ำอุ่นๆ ไหลหลั่งออกมา เขาก็หันมองรอบตัว ควันสีเทาเข้มขมุกขมัวเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้เขาทุกที มันแผ่ขยายเป็นวงกว้างชวนเสียวไส้ยิ่งนัก
“พิษนี้ร้ายแรง มันจะทำให้เจ้าต้องเสพสังวาสกับผู้คนไม่เลือกหน้า!”
เสียงใครบางคนลอยมาเข้าหู เขากลัวแทบสิ้นสติ และยามนั้นอี้เหรินคิดถึงโลกที่จากมา เขาไม่เคยทำร้ายผู้อื่น ไม่เคยคิดชั่วร้าย เหตุใดต้องมาประสบกับเรื่องชวนอกสั่นขวัญแขวนเช่นนี้
“โอ้สวรรค์โปรดเมตตา ข้ายังเด็ก ไม่รู้ความ พระพุทธองค์ช่วยข้าให้รอดพ้นจากสิ่งเลวร้ายด้วยเถิด”
ชายหนุ่มในร่างเด็กน้อยอัดอั้นตันใจจนปล่อยโฮออกมา เขาร้องไห้เสียงดัง ร้องประหนึ่งไม่อาจข่มกลั้นสิ่งที่อยู่ข้างในใจได้ ซึ่งในยามนั้นจู่ๆ ความอุ่นซ่านจากภายในก็พรั่งพรูเป็นสาย
“เฮ้ย! ออกแล้ว ข้าฉี่ออกแล้ว”
อี้เหรินดีใจจนเกือบกระโดดตัวลอย หากกลัวเปรอะเปื้อนเนื้อตัวตนเอง เพราะเขากำลังปัสสาวะอยู่
“ชักช้าทำไม เอามันป้ายจมูกและปาก หากพอเหลือสักเล็กน้อยจงเอาเสื้อชุบแล้วรีบโยนมันมาให้ข้า แค็กๆ ข้าจะตายแล้ว...”
เด็กน้อยสะดุดใจกับสิ่งที่อีกฝ่ายเอ่ย แต่ไม่มีเวลาคิดไตร่ตรอง รีบทำตามคำสั่งทันที ป้ายจมูกและปากเสร็จก็จัดการถอดเสื้อออก แล้วนำไปชุบน้ำอุ่นๆ ที่ไหลจากตัว ทว่าพอโยนเสื้อไปที่กรงขังด้านข้าง เขาก็ไม่ได้ยินเสียงใดๆ ตอบกลับมา
กระทั่งควันเบื้องหน้าสลายไป เขาต้องประหลาดใจ เมื่อคนที่เคยเจรจาด้วยหายตัวอย่างไร้ร่องรอย
“เฮ้ ตาเฒ่าลามก ท่านเป็นโจรขโมยฉี่ของผู้อื่นหรืออย่างไร กลับมาเดี๋ยวนี้นะ คนเจ้าเล่ห์!”
อี้เหรินร้องเรียก ยามนั้นเขาพอจะเดาออกว่าคนที่ทำเรื่องต่ำช้าและพิเรนทร์เช่นนี้คงไม่ใช่ใครที่ไหน นอกจาก...เติ้งไห่หลง อ๋องแปดคนชีกอ!
รุ่งเช้าวันใหม่
อี้เหรินไม่คาดคิดว่าจะได้ลิ้มรสอาหารแสนโอชะเช่นนี้ อาหารอร่อยมากจนเขาต้องเลียนิ้วมือทั้งสิบ ไก่นึ่ง ซาลาเปา ขนมเปี๊ยะไส้ไข่เค็ม แล้วยังมีน้ำอ้อยรสหวานจับใจ เรื่องกินคือพื้นฐานนิสัยของอี้เหริน ซึ่งเป็นตัวละครนำในเรื่อง นอกจากดื่มกินและหลับง่ายแล้ว เขายังรอบรู้หลายสิ่ง แต่เรื่องเดียวที่มักทำผิดพลาดอยู่บ่อยๆ ก็คืออี้เหรินมักตกเป็นเครื่องมือหรือเหยื่อให้เติ้งไห่หลงกลั่นแกล้งเล่น!
สวรรค์ช่างไม่ยุติธรรม!
“เหตุใดเจ้าถึงเป็นตัวโง่งมของอ๋องแปดเช่นนี้ อี้เหรินนะอี้เหริน...ข้าไม่อยากเป็นเจ้าแล้ว!”
ประตูห้องขังเปิดออกหลังจากที่อี้เหรินยกมือปิดปากหาวนอน เมื่ออิ่มหนังตาเขาก็หรี่ปรือทั้งที่เป็นยามเช้าตรู่
“เรียบร้อยแล้วจงตามข้าออกมา” เสียงเข้มๆ ของร่างสูงใหญ่สั่งอี้เหริน แต่น่าประหลาดใจ เสียงที่ได้ยินมีโทนเข้มห้าวคล้ายเติ้งไห่หลง แต่คงมิอาจเป็นไปได้ ชายคนนี้ดูท่าทางจะมีความเมตตาอยู่หลายส่วน ผิดกับคนชีกอมักมาก และเห็นเขาเป็นของเล่น วางแผนชั่วร้ายให้เขาต้องเจ็บทั้งกายและใจ
“เจ้านักโทษ มองข้าเช่นนี้ต้องการสิ่งใด”
“อี้เหรินเพียงแค่แปลกใจ ไยบ่าวรับใช้ของเขาจึงมีคนจิตใจดีงามเช่นท่าน ทั้งเลี้ยงอาหาร และเครื่องดื่มชั้นเลิศแก่ผู้ต่ำต้อย”
อี้เหรินมองอีกฝ่ายอย่างประเมิน แต่หน้ากากเหล็กที่สวมทับไว้ครึ่งหน้า ทำให้เห็นเพียงริมฝีปากบางเฉียบสีสด
“น้ำใจเล็กน้อยซึ่งข้าควรมอบให้แก่เจ้า คนโปรดขององค์ชาย”
อี้เหรินพยักหน้าน้อยๆ ก่อนประสานมือโค้งคำนับอีกฝ่าย
“ขอบคุณท่านมาก ข้าจักไม่ลืมพระคุณที่ท่านนำน้ำใจของชายผู้นั้นมาบำเรออี้เหริน”
“หึๆ ๆ เจ้านี่มันอ่อนหัดเสียจริง นี่คงไม่รู้ว่าสิ่งที่เจ้ากินมันเรียกว่าอาหารมื้อสุดท้าย ต่อไปเจ้าจะถูกส่งตัวไปตัดสินโทษด้วยเครื่องประหารหัว...แมว”
“เครื่องประหารหัวแมว!” อี้เหรินตกใจ แต่ยังรู้สึกขำขันคำพูดอีกฝ่าย
“ก็ใช่น่ะซี ในเมื่อเจ้างามเช่นนี้ จะใช้หัวหมาตัดสินโทษได้อย่างไร”
อี้เหรินส่ายหน้าอย่างเบื่อหน่าย ตอนแรกนึกกลัวอยู่หรอก แต่ตอนนี้กลับส่งเสียงหัวเราะแห้งๆ ออกมาแทน
“ท่านคงล้อข้าเล่น ข้ามิได้กระทำการอันใดเลย เพียงแค่หล่นลงไปนั่งตักอ๋องแปดคนสัปดน และไอ้เครื่องประหารหัวแมวนั่น ไม่มีจริงใช่หรือไม่”
“เอาละ ข้าจะบอกความจริงให้เจ้ารู้ อ๋องแปดมิใช่คนใจร้าย ดังนั้นโทษตายเจ้าถูกละเว้น และนับว่าเป็นโชคดีที่เจ้าไม่ต้องถูกลงโทษด้วยเครื่องมือต่างๆ อีกด้วย”
“ที่เป็นเช่นนั้นข้ารู้ว่าเหตุผลคืออะไร เขาได้ฉี่ของข้าไปดมแล้วสินะ คงสมใจมากจนยอมปล่อยข้าเป็นอิสระ”
“นี่เจ้ากล่าวเรื่องเหลวไหลอันใด เฮ้อ...ช่างไม่ประสีประสาเสียจริง”
“ก็เรื่องของเติ้งไห่หลงนั่นแหละ ผู้ชายอย่างเขาเก่งก็แต่คอยแกล้งข้า”
อี้เหรินหน้าแดงระเรื่อ ถึงจะเคืองใจ แต่เขาก็ขัดเขินคนรูปงามจอมเจ้าเล่ห์ มือไม้เรียวเล็กจึงพันกันยุ่ง ยิ่งพอคิดถึงตอนที่เติ้งไห่หลงจับเขาแก้ผ้าและยังหลอกให้ฉี่ ดวงใจดวงน้อยๆ พลันสั่นไหวรุนแรง
“เอ๊ะนั่น อาการเจ้ามันฟ้องถึงบางอย่าง” องครักษ์เสื้อแพรชี้หน้าเด็กน้อย ซึ่งไม่ได้มีวี่แววยั่วล้อ หากดูสนใจอี้เหรินเป็นพิเศษ
“ท่านแจ้งใจเรื่องใด”
“เด็กน้อยอย่างเจ้าจะปกปิดสิ่งใดได้ ในเมื่อดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจเจ้ากำลังมีความรักครั้งแรกสินะ”
“พิลึกคน ข้าไม่ได้มีความรัก อีกอย่างคนสัปดนชอบกลั่นแกล้งเด็ก ละเว้นโทษข้าก็สมควรแล้ว ด้วยข้าต้องไปเรียนรู้สิ่งต่างๆ ที่สำนักมี่จือ เพื่อในภายภาคหน้าจะได้ฉลาด และหนีเอาตัวรอดจากเขาสำเร็จ ฮิๆ ๆ” อี้เหรินกล่าวด้วยความสนุกสนาน และรู้ว่าถึงอย่างไรโลกคู่ขนานนี้เขาก็ไม่มีวันหนีเติ้งไห่หลงพ้น
“คนฉลาดข้าเคยเห็นมาบ้าง แต่ฉลาดหากปากพล่อยเยี่ยงเจ้า ข้าเพิ่งเคยประสบ”
ถูกหลอกด่าเช่นนั้น อี้เหรินเลยยืดตัวสูง เขาจ้องเข้าไปในลูกตาอีกฝ่ายจ้องอย่างพินิจ ก่อนถือวิสาสะวางนิ้วบนริมฝีปากบางและลูบไล้ไปมา
ร่างขององครักษ์เสื้อแพรอุ่นจัด และลมหายใจที่รินรดฝ่ามือเขาก็ส่งต่อความรู้สึกบางอย่างแสนลึกลับ
“สิ่งหนึ่งที่ข้ารู้ตอนนี้ คือท่านเหมือนเขามาก แต่...คนชีกอแซ่เติ้งคงไม่มาดูดำดูดีข้าแล้ว ตอนนี้คงเก็บเสื้อเหม็นฉี่ข้าไปสูดดม ตามประสาชายวิปริตชอบกลิ่นกายเด็กน้อย!”
องครักษ์เสื้อแพรหัวเราะลั่นคราหนึ่ง ก่อนวางมือบนศีรษะอี้เหรินและขยี้ผมหนานุ่มของเขา
“เจ้านี่มันช่างร้ายกาจโดยแท้ ข้านับถือที่อ๋องแปดยังปล่อยให้เจ้าลอยนวล แถมยังออกหน้าส่งเจ้าไปยังสำนักมี่จือเพื่อเรียนรู้วิชาอีก”
“มันแน่อยู่แล้ว ในภายภาคหน้าข้าต้องเป็นหวางเฟยของเขา เอ๊ย เป็นกุนซืออยู่เคียงข้างเขา”
“ฮ่าๆ ๆ กล่าวได้ดี ข้าเห็นเช่นนั้นด้วย” องครักษ์เสื้อแพรหัวเราะเสียงห้าว จากนั้นก็ล้วงเข้าไปในสาบเสื้อ แล้วส่งถุงผ้าเนื้อดีสีแดงปักลวดลายมังกรให้อี้เหริน
“มันคือสิ่งใด”
“หนึ่งคือจดหมายส่งตัวเจ้าสู่สถานที่ที่เจ้าปรารถนา และต้องร่ำเรียนอยู่ที่นั่นจนกว่าจะสำเร็จวิชา”
“เป็นความคิดที่ประเสริฐ” อี้เหรินรับมาแล้วเปิดดูด้านใน มีหนังสือรับรองขององค์ชายแปด และอีกสิ่งเป็นปิ่นหยกสีขาวแกะสลักเป็นลวดลายมังกรคาบลูกแก้ว
“เก็บรักษาไว้ให้ดี ของสำคัญนี้เป็นตัวแทนขององค์ชาย”
เขากล่าวจบจึงหมุนตัวเตรียมจากไป หากแต่อี้เหรินคว้าข้อมือใหญ่ไว้และถามด้วยความอยากรู้
“ก่อนไป ท่านจะไม่แจ้งนามให้ข้ารู้หน่อยหรือ”
ริมฝีปากบางยกยิ้มตรงมุมปากน้อยๆ เขาเอ่ยเสียงทุ้มแสนอบอุ่น
“เรียกข้าว่า ลู่จิว พบกันคราหนึ่งย่อมผูกพันชั่วนิรันดร์”
ทั้งที่องครักษ์เสื้อแพรแจ้งให้อี้เหรินรู้ว่า เขาคือ ลู่จิว แต่เหตุใดความรู้สึกอี้เหรินตอนนี้กลับสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายคือ...
- Writer
