“เล่าเรื่องริสาภรรยาของนายให้ฉันฟังหน่อยได้ไหม?” ริสานั่งอยู่บนโซฟาที่มีผ้าห่มนุ่มสีฟ้าอ่อน มองไปที่นายภูวินด้วยความอยากรู้ เสียงของเธอเต็มไปด้วยความหวังที่จะเข้าใจถึงความรู้สึกที่ซับซ้อนของเขา ดวงตาของเธอส่องแสงเจิดจ้าในความมืด มันทำให้ภูวินรู้สึกถึงแรงดึงดูดของการเปิดเผยความทรงจำ ภูวินชะงักเล็กน้อย เขารู้สึกแปลกใจ คำขอของริสาทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง
“ทำไมถึงอยากรู้เรื่องเธอ?” เขาถามเสียงเบา แม้เขาจะรู้ว่าเขาไม่เคยพูดถึงริสาคนนั้นอีกเลยตั้งแต่วันที่เธอจากไป เสียงของเขาเต็มไปด้วยความเครียด ขณะที่สายตาของเขาจับจ้องไปที่พื้น
“ฉันรู้ว่านายยังคิดถึงเธออยู่” ริสาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ทุกคืน นายมักจะหยิบรูปเธอมาดู ฉันรู้ว่าถึงเราสองคนจะหน้าตาเหมือนกัน ชื่อเหมือนกัน แต่ยังไงฉันก็ไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น” เธอยิ้มให้เขาอย่างอบอุ่น แต่ความเศร้าก็ยังแฝงอยู่ในน้ำเสียง ภูวินถอนหายใจ เขารู้ว่าริสาพูดถ
