“อ๊ะ! เอ่ออ ฉันขอโทษเรื่องที่หอมแก้มเมื่อเช้าด้วยนะ พอดีว่ามันเป็นกฎของบ้านฉันเอง ฉันก็ชินจนลืมบอกไป” ภูวินเอ่ยขอโทษ เมื่อสังเกตว่าริสาดูเงียบไปตั้งแต่เช้า
“อ่อ ไม่เป็นไร นายก็แค่ทำตามที่ภูผาบอก ช่างมันเถอะ” ริสาตอบกลับอย่างไม่ติดใจ
“แล้วหลังจากที่ส่งภูผาเสร็จ ฉันต้องกลับไปทำงานบ้านเหรอ?” ริสาถามต่อ ภูวินคิดครู่หนึ่งก่อนตอบ
“จริงๆ แล้ว ริสาในโลกนี้มีอย่างอื่นให้ทำมากกว่านั้น แต่เธออาจจะยังไม่ชิน ไม่เป็นไรหรอก เธออาจอยากอยู่คนเดียวมากกว่าอยู่กับคนแปลกหน้า...แบบฉัน” ริสาเหลือบตามองภูวิน คิดว่าเขาคงเสียใจไม่น้อยที่ต้องเสียภรรยาที่รักมากไปและมาอยู่กับเธอแทน ทั้งที่เขาไม่ได้ทำอะไรผิด เธอถอนหายใจก่อนจะยื่นมือไปปลอบใจเขา
"นายคงเสียใจมากที่ต้องเสียเธอไป ดูท่าทางนายรักเธอมากเลย" ภูวินมองริสาด้วยแววตาอบอุ่นแล้วเริ่มเล่าถึงภรรยาที่จากไป
"จริงๆ แล้วฉันตกใจมาก ตอนที่เธอบอกว่าเธอจำฉันกับลูกไม่
