ภูวินนั่งจ้องมองริสาที่นั่งอยู่ข้างๆ ด้วยสีหน้าจริงจัง ดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อย ราวกับกำลังพิจารณาทุกคำพูดและท่าทีของเธออย่างละเอียด ภายในใจกลับเต็มไปด้วยความกังวลและความรับผิดชอบที่ต้องแบกรับ
“เอาล่ะ ริสา เรามาตกลงกันเกี่ยวกับข้อตกลงในแต่ละวันกันดีกว่า” เขาเริ่มต้นเสียงหนักแน่น ขณะที่มือของเขาวางอยู่บนโต๊ะอย่างมั่นคง ริสามองหน้าภูวินอย่างระมัดระวัง รู้สึกถึงความตึงเครียดในอากาศ เธอพยักหน้าแต่มีสีหน้าขมวดคิ้ว แสดงให้เห็นว่าเธอไม่พอใจที่ต้องรับผิดชอบหลายอย่างในเวลาเดียวกัน แต่อารมณ์ของเธอก็ถูกซ่อนไว้ภายใต้ความเงียบ
“ตอนเช้าเราต้องตื่นมาอาบน้ำให้ภูผา ทำอาหารเช้า ตื่นเช้าไปส่งเขาโรงเรียน ทำงานบ้านเล็กๆ น้อยๆ และสุดท้ายก็ไปรับภูผา” ภูวินอธิบายอย่างชัดเจน แต่คำพูดของเขากลับสร้างความตึงเครียดในใจของริสา เธอรู้สึกเหมือนกับว่าต้องแบกรับภาระทั้งหมดเพียงคนเดียว
“เอาเป็นว่าให้ทำแบบนี้ไปก่อน ลูกจะ
