ภูวินนั่งอยู่ข้างเตียงของริสา มือของเขายังคงจับมือเธอไว้แน่น รู้สึกได้ถึงความเย็นที่แผ่ซ่านจากร่างกายของเธอ ความรู้สึกหดหู่ในใจเขาเหมือนน้ำทะเลที่ซัดสาดเข้ามาไม่หยุดหย่อน ในห้องที่เงียบเชียบนี้ เขาได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นช้า ๆ พร้อมกับเสียงลมหายใจที่แผ่วเบาของริสา เมื่อหมอเข้ามาในห้อง ภูวินรู้สึกเหมือนหัวใจจะหลุดออกจากอก หวังเพียงแค่จะได้ยินข่าวดี แต่ความวิตกกังวลก็แผ่กระจายไปทั่วทั้งร่าง เขากดมือของริสาแน่นขึ้น ราวกับจะส่งพลังให้เธอ
“คุณภูวินครับ...” หมอพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “คุณริสากลับมาหายใจได้แล้ว แต่เธอยังอยู่ในอาการวิกฤตมาก ต้องดูแลเธออย่างใกล้ชิด”
“หมายความว่าไงครับ?” ภูวินถามเสียงสั่น มือของเขาเริ่มสั่นคลอน
“เธอจะดีขึ้นใช่ไหม?” เขาอยากได้ยินคำพูดที่ให้ความหวัง แต่ความกลัวก็เริ่มปะทุขึ้นในใจ ความกลัวที่จะต้องเสียคนที่รักไป หมอมองไปที่ภูวินด้วยความเห็นใจ
“เราต้องรอ
