รักแท้พรหมลิขิต

ในคืนที่หัวใจแตกสลาย (25)

แสงไฟนีออนจากผับ PW ส่องสะท้อนกับแผ่นฟุตบาท ขณะที่เสียงดนตรีดังกระหึ่มอยู่ข้างใน แต่ในใจของริสากลับเงียบสงัด ชั่วขณะหนึ่ง ความวุ่นวายในผับดูเหมือนจะหายไป เหลือเพียงเธอที่ยืนอยู่ในโลกที่เต็มไปด้วยความสับสน หัวใจของเธอเต้นแรง จนเหมือนจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ หลังจากที่เธอได้เห็นภาพที่น่าเจ็บปวด พี่ภูวินจูบกับผู้หญิงคนหนึ่ง ริสารู้สึกเหมือนมีดแหลมแทงเข้าที่ใจ ทุกจังหวะของการเต้นของหัวใจคือความเจ็บปวดที่ถาโถมเข้าใส่เธอ เธอพยายามตั้งสติ แต่ภาพนั้นยังคงฝังแน่นอยู่ในสมอง คืนนั้นเสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยของผู้คนในผับกลายเป็นเสียงที่ห่างไกล เหมือนเธออยู่ในโลกของตัวเอง ขณะที่เธอเดินออกมาจากผับอย่างไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ความรู้สึกที่แปลกประหลาดทำให้เธออยากหนีไปจากสถานที่ที่ทำให้หัวใจเธอแตกสลาย

“ริสา!” เสียงพี่ภูวินดังตามมาอย่างรวดเร็ว เขารีบวิ่งออกมาจากผับและเรียกเธอด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวล

“รอเดี๋ยวสิ!” ริสาหยุดชะงัก ดวงตาของเธอส่องแสงแห่งความโกรธเคืองและเสียใจ พี่ภูวินวิ่งตามมา จับแขนเธอไว้ แต่เธอสะบัดหลุด

“ปล่อยฉัน!” น้ำเสียงของเธอดังขึ้น ชัดเจนและดุดันในขณะที่เธอพยายามจะเดินต่อไป แต่พี่ภูวินไม่ยอมให้เธอจากไปง่ายๆ

“เธอต้องฟังฉันก่อน!” เขาพูดเสียงตึงเครียด

“ฟังอะไร?” ริสาตอบกลับเสียงแหบแห้ง

“ฟังความรักที่พี่บอกว่ามีให้ฉันเหรอ? หรือจะฟังคำแก้ตัวที่พี่เตรียมไว้สำหรับวันนี้? พี่ไม่เคยรักฉันเลย! ไม่เคยเลย!” น้ำตาของริสาเริ่มไหลอาบแก้ม แต่เธอพยายามจะไม่ให้เสียงของเธอสั่นเทา ความรู้สึกเจ็บปวดกัดกินใจเธอ มันเหมือนกับความหวังที่ถูกฉีกทิ้งในพริบตา

“มันไม่ใช่แบบนั้น...” ภูวินพยายามพูด แต่คำพูดของเขาหายไปในอากาศ ริสารู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ซุกซ่อนอยู่ในคำพูดของเขา

“ที่พี่เข้ามาเกี่ยวกับฉันก็เพราะพี่คิดจะทำลายตระกูลฉันใช่มั้ยล่ะ!” ริสาพูดต่อด้วยความรู้สึกเจ็บปวด ความโกรธในใจเธอพลุ่งพล่านเหมือนไฟที่ลุกโชน

“แก๊งมาเฟียที่เป็นศัตรูกับพ่อคือพี่! ใช่มั้ย ตอบมาสิ!” เธอตะคอกถามจนเสียงแหบแห้ง และรู้สึกได้ว่าหัวใจของเธอกำลังจะพังทลายอีกครั้งเมื่อเห็นพี่ภูวินชะงักเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ ในใจของภูวินคิดทันทีว่าใช่ เขาเข้าหาเธอเพราะหวังใช้เธอเป็นเครื่องมือในตอนแรก แต่ตอนนี้ความรู้สึกของเขาได้เปลี่ยนไป เขารู้ว่าเขารักริสาจริงๆ แต่เขาไม่สามารถพูดความจริงออกไปได้ตอนนี้

“ริสา...” เขาเริ่มพูด แต่เธอไม่ให้เขาได้พูดต่อ

“เหตุผลอะไรที่พี่จะทำให้ฉันเชื่อได้? นอกจากพี่จะต้องการทำร้ายความรู้สึกของฉัน!” เสียงของเธอดังขึ้นอีกครั้ง ความรู้สึกโกรธและเสียใจถาโถมเข้ามาในหัวใจของเธอ

“มันมีเหตุผลที่พี่ต้องทำแบบนั้น!” เขาพยายามอธิบาย แต่เสียงของเขาฟังดูไม่แน่ใจและไม่มั่นคงนัก

“เหตุผลอะไร?” ริสาถามเสียงแข็ง

“พี่คิดว่าฉันจะเชื่อคำแก้ตัวของพี่อีกครั้งเหรอ?” ภูวินถอนหายใจออกมาอย่างแรง เขารู้ว่าเขาต้องทำอะไรบางอย่าง แต่การที่มายืนเถียงกันข้างถนนแบบนี้มันคงไม่ค่อยดีเท่าไร เขาพยายามเข้ามาใกล้ แต่ริสาถอยหลังหนี ทำให้เขารู้สึกถึงระยะห่างระหว่างพวกเขาที่เพิ่มมากขึ้น

“อย่า! ฉันไม่อยากฟังคำแก้ตัวของพี่อีกแล้ว” ริสาตอบอย่างเยือกเย็น

“ริสา พี่...” เขาพยายามพูด แต่เธอขัดจังหวะ

“พี่พูดว่ารักฉัน แต่กลับไปทำแบบนี้ ฉันไม่อยากได้ยินความรักของพี่อีกต่อไปแล้ว” เสียงของเธอดังขึ้นในห้องที่เต็มไปด้วยความเงียบ ภูวินรู้สึกว่าหัวใจเขาเต้นแรงขึ้น เขาพยายามห้ามน้ำตาที่จะไหล เขาอยากอธิบายให้ริสาฟัง เขาอยากจะบอกเธอว่าตอนนี้เขารักเธอมากแค่ไหน แต่ทุกอย่างกลับติดขัดอยู่ที่คอ

“ไม่... อย่าพูดแบบนี้!” พี่ภูวินตะคอกออกมา เสียงของเขาเริ่มเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ความรู้สึกขัดแย้งในใจเขากำลังบดบังสติของเขา

“ทำไมพี่ถึงทำให้ฉันเจ็บขนาดนี้?” ริสาถามอย่างไร้ทางออก ในช่วงเวลานั้น ความเงียบเข้ามาแทนที่ เสียงหัวใจของริสาเต้นแรงขึ้นทุกวินาที ร่างกายของเธอรู้สึกเหมือนถูกบดขยี้ด้วยความเจ็บปวดที่เกินจะบรรยาย เธอหันหลังและเดินออกจากห้อง ขณะที่ภูวินมองตามหลัง เธอเดินอย่างไม่แน่ใจและเต็มไปด้วยความเสียใจ ความคิดของเธอหมุนวน ไม่สามารถควบคุมความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในอก

“ริสา!” ภูวินร้องตามไปด้วยความร้อนใจ เขาไม่สามารถปล่อยให้เธอจากไปได้ เขาวิ่งตามเธอไปนอกผับ หัวใจเขาเต้นรัวด้วยความวิตกกังวล

“ปล่อยฉันเถอะ!” ริสาตอบกลับอย่างหนักแน่น เสียงของเธอแสดงถึงความท้อแท้ที่พยายามปกปิด

“ไม่! ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอไป!” ภูวินยืนกราน เขาพยายามดึงแขนของเธอไว้ แต่ริสาสะบัดหลุด

“พี่ไม่เข้าใจเหรอ? ฉันไม่อยากอยู่กับพี่อีกแล้ว!” น้ำตาเริ่มไหลอาบแก้ม รู้สึกเหมือนว่าความหวังทั้งหมดที่เธอเคยมีหายไปในพริบตา ภูวินตัดสินใจใช้มือจับแขนเธออีกครั้ง แต่รอบนี้ริสาถอยหลังหนีจนสะดุดหงายหลัง ขณะเดียวกัน รถยนต์คันหนึ่งกำลังมุ่งมาทางเธออย่างรวดเร็ว

“ระวัง!” เสียงของภูวินดังขึ้น เขาเห็นอันตรายและรีบวิ่งเข้ามาใกล้ แต่เวลานั้นช้าเกินไป รถชนเข้ากับกลางลำตัวของริสาอย่างจัง

“ริสา!” เขาตะโกน ขณะที่ร่างของเธอล้มลงไปกับพื้น ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วร่างกายของเธอ รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังมืดลง ภูวินรู้สึกถึงความสิ้นหวังเข้าครอบงำ เขารีบเข้ามาหาเธอ ทันใดนั้นทุกอย่างก็ดูเหมือนจะหยุดชะงัก ความรู้สึกผิดทำให้เขากลัวว่าเขาจะสูญเสียเธอไปตลอดกาล