หัวใจที่สั่นไหว (14)
1043 Words
ภูวินนั่งรออยู่ในห้องรับแขก บ้านของเขาดูเงียบสงบ มีเพียงเสียงลมพัดผ่านหน้าต่างที่เปิดอยู่ เมื่อประตูเปิดออก ริสาก็เดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล ภูวินยืนขึ้นและยิ้มให้เธออย่างอบอุ่น
"ริสา...นั่งก่อนสิ" ภูวินเชิญเธอนั่งลงที่โซฟาข้าง ๆ เขา ริสานั่งลงและถอนหายใจเบา ๆ
"วันนี้พ่อของริสา..." ริสาเริ่มพูด แต่คำพูดก็หายไปในลำคอ เธอหันมามองภูวินด้วยแววตาที่ไม่มั่นใจ
"พ่อบังคับให้ริสาพาพี่ภูวินไปพบพรุ่งนี้ เขาอยากรู้ว่าพี่เป็นใคร และดูเหมือนเขาจริงจังมากกว่าที่ริสาคิดไว้" ภูวินพยักหน้า เข้าใจสถานการณ์ เขาหันไปหยิบแก้วน้ำมาวางตรงหน้าเธอ
"พี่เดาได้ว่าพ่อต้องสงสัยบ้าง หลังจากเรื่องทั้งหมดนี้มันเกิดขึ้นเร็วมาก" ริสาพยักหน้าอย่างเศร้า
"แต่ริสาก็ไม่คิดว่ามันจะถึงขั้นที่พ่อจะยืนกรานขนาดนี้ ริสาแค่ไม่อยากให้พี่ต้องมาพบกับความยุ่งยากแบบนี้" ภูวินยิ้มเบา ๆ แล้วขยับเข้ามาใกล้
"ริสา ไม่ต้องห่วง พี่เต็มใจที่จะช่วยเธอผ่านเรื่องนี้"
"มันไม่ใช่แค่เรื่องของแผนแล้วนะพี่ภูวิน" ริสาพูดออกมาอย่างตรงไปตรงมา ดวงตาของเธอสบตาภูวิน
"ริสากลัวว่าพ่อจะรู้ความจริง และริสาก็กลัวว่า..." เธอหยุดและก้มหน้า พูดเสียงเบา
"...ริสาอาจจะรู้สึกกับพี่มากกว่าที่ควรจะเป็น" ภูวินจ้องมองริสาด้วยความรู้สึกที่ปั่นป่วนในใจ เขารู้สึกได้ว่าความรู้สึกที่เขามีต่อริสากำลังข้ามเส้นที่เขาวางไว้ แต่เขายังไม่กล้ายอมรับ
"ริสา พี่ก็ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงกับความรู้สึกนี้ มันซับซ้อนเกินกว่าจะเป็นแค่แผนการแล้วจริง ๆ" ริสามองเขาและยิ้มเบา ๆ ทั้งน้ำตา
"เราทั้งคู่เหมือนจะติดอยู่ในเกมที่เราเองก็ไม่แน่ใจว่าจะเล่นต่อไปยังไง" ภูวินยื่นมือไปจับมือของริสาเบา ๆ
"บางที...บางทีเราอาจจะไม่ต้องคิดถึงเรื่องแผนการแล้วก็ได้ ลองปล่อยให้มันเป็นไปตามที่ควรจะเป็น" ริสามองมือของเขาที่จับมือเธอ และยิ้มทั้งน้ำตา
"ถ้าพี่พร้อมที่จะไปพบพ่อ ริสาก็พร้อมที่จะเดินหน้าต่อไปกับพี่" ภูวินพยักหน้าอย่างหนักแน่น
"เราจะทำมันด้วยกัน ริสา" ทั้งสองคนสบตากัน เป็นความรู้สึกที่ไม่ต้องการคำพูดใด ๆ ริสารู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านจากมือของภูวิน และภูวินเองก็รู้สึกถึงความใกล้ชิดที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน บางที...แผนการนี้อาจจะกลายเป็นความยุ่งยากกว่าที่พวกเขาคิดไว้
.
หลังจากที่ริสากลับไปแล้ว ภูวินเดินออกมาจากบ้านไปยังโกดังเก่าที่เป็นสถานที่ที่เขามักจะมาพบกับเพื่อน ๆ ของเขา เมื่อเขาเปิดประตูเข้าไป เสียงพูดคุยและหัวเราะกันเบา ๆ ของเพื่อน ๆ ก็ดังขึ้น
"ไอ้ภูวินมาแล้วโว้ย!" นิว ผู้ขี้โวยวายเป็นคนแรกที่เห็นภูวิน
"เป็นไง แผนเดินหน้าไปถึงไหนแล้ว" นิวถามพลางยักคิ้วด้วยความอยากรู้ ภูวินยิ้มบาง ๆ แล้วทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ที่อยู่กลางวง
"เออ ตอนนี้ริสากำลังพากูเข้าใกล้เป้าหมายมากขึ้นทุกที พ่อของเธออยากเจอกูพรุ่งนี้" โซจูหัวเราะแล้วตบมือ
"ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะไปได้สวยนะ แต่ระวังอย่าให้แผนแตกเพราะปากเรานะเว้ย" เขาพูดอย่างทีเล่นทีจริง ท่าทางสบาย ๆ ธันวา ที่นั่งนิ่งอยู่มุมห้อง พยักหน้าเล็กน้อยแต่ไม่พูดอะไร เขามองภูวินด้วยสายตาที่เฝ้ามองทุกรายละเอียด
"มึงดูจะไม่ค่อยมั่นใจนะภูวิน มีอะไรที่พวกกูควรรู้หรือเปล่า?" ภูวินถอนหายใจเบา ๆ
"ริสาไม่ใช่คนเลวร้ายอย่างที่กูเคยคิด... เธอจริงใจ และเธอทำให้กูลังเล..." นิวโวยขึ้นมาทันที
"อะไรนะ? มึงจะใจอ่อนตอนนี้หรือไง นี่มันใกล้จะจบแล้วนะเว้ย!" เขาไม่พยายามปิดบังความตกใจเลยแม้แต่น้อย โซจูหัวเราะเสียงดัง
"เฮ้ พวกเราพนันกันไว้นี่ ว่าไอ้ภูวินจะยึดครองตระกูลสำเร็จ หรือจะตกหลุมรักริสาก่อนกัน!" ธันวาหรี่ตามองด้วยท่าทีครุ่นคิด
"ถ้าให้กูพูด กูยังคิดว่าแผนการนี้มีโอกาสสำเร็จสูง แต่ภูวินจะต้องเลือกเส้นทางที่มั่นคงมากกว่านี้ อย่าให้ความรู้สึกเข้ามาขัดขวาง"
"งั้นเรามาพนันกันอีกสักทีเถอะ ใครว่าไอ้ภูวินจะใจอ่อนก่อนจะยึดครองตระกูลได้?" โซจูยิ้มแล้วเอียงหัว
"กูพนันว่าไอ้ภูวินไม่มีทางใจอ่อน มันมาไกลเกินกว่าจะถอยแล้ว" นิวชูมือขึ้นทันที
"กูขอพนันอีกข้างละกัน เพราะกูรู้ดีว่ารักมันเป็นเรื่องที่ไม่ว่าใครก็หนีไม่พ้น แม้แต่ภูวิน" โซจูยักคิ้ว ภูวินได้แต่หัวเราะเบา ๆ พยายามไม่ให้ความกังวลในใจปรากฏออกมา "พวกมึงก็แค่รอดูแล้วกันว่ากูจะทำได้สำเร็จหรือไม่" แต่ในใจของเขาเองก็ยังไม่มั่นใจนักว่าจะสามารถรักษาแผนการนี้ไว้ได้โดยไม่ให้ความรู้สึกเข้ามาขัดขวาง ธันวาพูดอย่างจริงจัง
"ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น มึงรู้ใช่มั้ยว่าพวกกูจะอยู่ข้างหลังมึงเสมอ" ภูวินพยักหน้า ขอบคุณเพื่อน ๆ ของเขา แม้ว่าแผนการจะยังคงอยู่ แต่เขาก็รู้สึกว่ามีบางสิ่งบางอย่างในหัวใจของเขาเริ่มเปลี่ยนไป บางทีสิ่งที่เขาต้องการอาจไม่ใช่แค่การยึดครองตระกูลริสาอีกต่อไป...
- Writer
