ริสานอนอยู่บนเตียงในห้องโรงพยาบาล สายตาของเธอมองไปที่เพดานสีขาวที่ดูเรียบง่ายแต่กลับให้ความรู้สึกอึดอัด ข้าง ๆ เตียงมีกลิ่นหอมของน้ำยาฆ่าเชื้อที่ทำให้รู้สึกถึงความเย็นยะเยือก และเสียงเครื่องมือแพทย์ที่ทำงานอยู่เบา ๆ ทำให้เธอรู้สึกเหมือนอยู่ในโลกความเป็นจริง การเผชิญหน้ากับความเป็นจริงที่เกิดขึ้นหลังจากเหตุการณ์นั้นทำให้เธอรู้สึกกลัวและสับสน สายตาของเธอถูกจับอยู่กับเพดาน แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความยุ่งเหยิงที่ไม่อาจหยุดยั้งได้ ความทรงจำเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นยังคงกวนใจเธอ ภาพเหตุการณ์ในวันนั้นวนเวียนอยู่ในหัว เธอมองเห็นภาพรถที่พุ่งมาด้วยความเร็วสูง เสียงยางรถบดขยี้กับถนน เสียงหวีดร้องและเสียงแตกดังกราวอยู่ในหู แม้แต่เสียงหัวเราะของภูผาและความห่วงใยของภูวินที่สะท้อนอยู่ในความทรงจำ ทำให้เธอไม่สามารถหลุดพ้นจากความรู้สึกนี้ได้เลย มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีกรงขังอยู่ในใจ ถูกจำกัดโดยความกลัวแล
