Wala na siguro akong kahiya-hiya sa katawan dahil hinayaan ko lang si Rohan na halikan ako na para bang wala ng katapusan.
Halos maubos na ang paghinga ko kanina, mabuti na lang hindi na ito lumalim lalo. Sa mga oras na iyon parang tumigil ang takbo ng mundo sa aming dalawa. Iniisip kong kaming dalawa lang ang nandoon sa restaurant, walang katao-tao... Walang distorbo.
It was my first time feeling like that. Maski mahiya, hindi ko na ramdam ito.
Kahit may mga iilang mga tao sa paligid hindi na namin iniinda iyon.
Iniisip ko ang unang halik namin noon, parang noong nasa concert pa lang kami at ninakawan niya ako ng halik sa harap mismo ng maraming tao halos mag-alburuto ako nun sa galit. Hindi ko alam kung paano makaganti sa kanya, tapos ngayon dahil ito ang trabaho ko, hinahayaan ko n
