"Are we okay now?" tanong niya pa gamit ang malambing na boses.
Hinaplos niya ang braso ko. Hindi ako makahinga sa mga oras na 'yun. I was still stunned of what we are talking earlier.
Sobrang bilis lang talaga ng pagsuyo niya tapos noong nagalit ako kagabi. Halos hindi ko na maramdaman ang buhangin na tinatakbuhan ko para lang matakasan siya. Naguguluhan na ako sa nararamdaman ko.
Hindi ko kayang magalit sa kanya. Sa tuwing magagalit ako, sinasakal ako ng konsensiya dahil alam ko sa sarili na ako itong may mali.
I run away last night because of fear. I run to hide my pain.
Isa pang dahilan kaya ako tumakbo kagabi palayo sa cabins, para lang hindi niya makita ang namumugto kong mata. Pero sa isang sorry niya lang... Nawawala na parang bula ang takot ko.
This is so magical. Ganit
