“เธอชอบกินอะไร”
“อะไรก็ได้” วาโยขมวดคิ้วเล็กน้อยราวกับไม่เข้าใจคำว่าอะไรก็ได้ของฉัน หลายวันที่ผ่านมาเขากินข้าวข้างถนนไปกับฉันหลายอย่างมาก คงไม่รู้มั้งว่าฉันชอบกินอะไร
“งั้นอาหารญี่ปุ่น”
“ฉันแพ้กุ้ง”
“เหรอ อะไรดีล่ะ”
“ร้านนั้น” วาโยชี้ไปร้านอาหารร้านหนึ่งน่าจะเป็นอาหารอิตาเลี่ยน ก่อนที่ฉันจะส่ายหน้า เพราะรู้สึกเหมือนไม่ค่อยอยากกินอะไรที่มันออกแนวฝรั่ง
“เกาหลี?”
“ไม่อ่ะ”
“ไทย?
“ไม่ดีกว่า”
“แล้วจะกินอะไร”
“อะไรก็ได้ ฉันกินได้หมดแหละ” ฉันไม่รู้ว่าวาโยเขาส่ายหน้าทำไม ฉันก็งงนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้เอ่ยถาม แต่แล้ววาโยก็เดินจูงมือฉันเข้าไปในร้านไอศกรีม
“กินไอติมไปก็แล้วกัน”
“หือ?”
“เอารสไหน”
“รสอะไรก็ได้” ฉันกะพริบตาปริบ ๆ มองใบหน้าคมสันที่มีคิ้วหนาผูกเป็นปมอยู่บนหน้าผาก ก่อนที่ฉันจะหัวเราะออกมาเบา ๆ
“เอาสตรอว์เบอร์รี่ก็ได้” ฉันบอกเขาไป เพราะดูวาโยจะมืดแปดด้านกับคำว่าอะไรก็ได้ของฉัน
