ตอนที่ 5 ตัดสินใจสัก
814 Words
ลีมองคนตัวเล็กที่วิ่งหนีคล้ายกระต่ายตื่นตูมไปจนลับสายตา...ก่อนจะแสยะยิ้มร้ายเลียริมฝีปากอย่างหื่นกระหาย! รสชาติของเธอยังคงติดอยู่ที่ริมฝีปากของเขา
.................................
บัววิ่งหน้าตาตื่นกลับเข้ามาที่โต๊ะ คิดจะบอกเพื่อนว่าตัวเองเจออะไรมาบ้าง แต่ว่าตอนนี้ไม่มีใครสามารถช่วยเธอได้แล้ว เพราะแต่ละคนเมาเละไม่เป็นท่า บัวถอนหายใจนับศพเพื่อนที่เกือบจะตายเกลื่อนแล้วด่าออกมาด้วยความโมโห
"นี่พวกมึงไม่คิดจะเหลือสติให้ตัวเองบ้างเหรอวะ กูเบื่อเก็บศพพวกมึงเต็มที พวกมึงนี่ตัวภาระชัด ๆ"
โชคยังดีที่บ้านเพื่อนคนหนึ่งของเธอรวย จึงมีคนขับรถมาคอยดูแลและขับส่งเพื่อนถึงบ้านกันครบทุกคน บัวหิ้วปีกเพื่อนสาวที่เมาจนอ้วกไปหลายครั้งออกมาจากห้องน้ำ เธอยังกลัวว่าเขาจะตามมาและอดมองไปรอบ ๆ ร้านไม่ได้ เมื่อไม่เห็นร่างสูงของผู้ชายคนนั้นบัวก็เบาใจ
เขาคงเมาแล้วไปลากผู้หญิงคนอื่นไปนอนด้วยแล้ว หล่อแบบนั้นคงมีคนเสนอตัวจนเลือกไม่ไหว หญิงสาวปัดความคิดวุ่นวายออกจากหัว แล้วดันร่างเพื่อนสาวขึ้นรถไป
" ให้คนขับรถของกูไปส่งป่าวมึง"
คาราแม่คอทองแดงที่พังยับเพราะเมาปลิ้นทุกงานพูดเสียงงัวเงียด้วยความหวังดี
"ไม่เป็นไรกูกลับเองได้บ้านกูอยู่ซอยถัดไปเอง สบายมาก...มึงนั่นแหละกลับดีๆ นะ ไปส่งเพื่อนให้ครบทุกคนด้วย"
คาร่าโบกมือบ๊ายบายในขณะที่คนอื่นเมาพับอยู่ในรถและยังทับกันเหมือนปลาเน่า ๆ เข่งหนึ่งที่เต็มไปด้วยกลิ่นอ้วก บัวจึงโบกมือไล่พวกเขาให้กลับบ้าน ก่อนจะเดินไปยังที่จอดมอเตอร์ไซต์หน้าผับ
บัวไม่ได้ขี่มอเตอร์ไซต์มาแต่เธอขี่จักรยานมาเที่ยว หลายคนมองแปลก ๆ แต่เธอไม่สนใจ บ้านของเธออยู่ในซอยถัดไปและตอนนี้เป็นเวลาผับเลิกคนเดินออกมาจากผับยังกับมดแตกรัง ยังมีพนักงานร้านค้าร้านอาหารในบริเวณนี้ที่เลิกงานเวลาไล่เลี่ยกันอีกด้วย
เธอใส่กางเกงยีนตัวเก่งแล้วเสื้อกล้ามน่ารัก ขับจักรยานคันเล็กน่ารักเหมือนเจ้าของแล้วฮัมเพลงเบา ๆ กระทั่่งรู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆ ที่ต้นคอ ยังรู้สึกเหมือนมีใครบางคนจ้องเธอไม่วางตา หญิงสาวมองไปรอบ ๆ ก็ไม่เห็นใครสักคน เท้าจึงเร่งปั่นจักรยานให้เร็วขึ้น หรือว่าคืนนี้เธอจะเจอผีจริง ๆ วะ
ตอนนั้นเธอเมาผีจึงตามมาหลอกหลอน
.
.
รุ่งเช้า
ก๊อก ก๊อก ก๊อก แอดดด!
"บัว!!.....ตื่นหรือยังงงง"
"งื้มมมม.....ขออีกห้านาทีน้าาาา!"
"ไม่ต้องเลย!...ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้เราบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่ากลับดึก"
"อืออออ...จ้าาาา...แม่คนที่สองงงง"
"ไม่ต้องมาประชดเลยนะ...ลุกขึ้นมากินข้าวกลางวันก่อนเร็ว...มีเรียนบ่ายโมงนะวันนี้ลืมไปแล้วหรอ..นี่มันเที่ยงครึ่งแล้ว"
พรึ่บบบ!
บัวผุดลุกขึ้นมาจากที่นอนด้วยความตกใจ
"เออ!...ใช่..ลืมไปเลยยย...แล้วทำไมแกไม่ปลุกเราตั้งนานแล้วอ้าาาา"
"ไม่ต้องเลยยย...เราปลุกแกตั้งแต่ห้าโมงแล้วนะ...เลิกเถียงแล้วลุกไปล้างหน้าล้างตาได้แล้ว"
กว่าจะจัดการอาบน้ำแต่งตัวกินข้าวเที่ยงเสร็จก็ปาไปบ่ายโมงพอดี ...
มหาวิทยาลัย RMIT University
"สายจนได้...."
"..เราขอโทษนะพลอย..โกรธเราป่าวเนี้ย"
"เราจะไปโกรธแกทำไมเล่า.. ปะ!..เข้าเรียนได้แล้ว"
"เออ!พลอย..เดี๋ยวเรียนเสร็จแกกลับบ้านไปก่อนเลยนะ..ไม่ต้องรอเรา..เราจะไปร้านสักกับคาร่าอะ"
"บัว...จะสักอีกแล้วหรอ...ไม่กลัวเจ็บหรอไง..เราห้ามก็ไม่ฟัง.."
"นะๆๆ...เราขออีกครั้งเดียวแล้วจะไม่สักแล้ว...."
"โอเค..แต่อีกแค่ครั้งเดียวนะ..ถ้าแม่บัวรู้..โดนบ่นแน่!"
.
ตกเย็น
"เจอกันที่บ้านนะบัว" พลอยบอกบัวก่อนจะปั่นจักรยานมุ่งหน้ากลับบ้าน
"ปั่นดีๆนะพลอย ถึงบ้านแล้วโทรบอกด้วย"
"ปะ..บัว...ไปกัน..เอออ.. กูไม่อยากจะพูดนะเว้ย..แต่ร้านสักเนี้ย..กำลังเป็นที่นิยมตอนนี้เลย..คนเต็มร้านทุกวัน"
"ขนาดนั้นเลย!..แล้วแบบงี้กว่าจะไปถึงนี่..จะได้คิวที่เท่าไหร่เนี้ย" บัวหันไปถามคาร่า
"เรื่องนั้นมึงไม่ต้องห่วง..กูจองคิวไว้ล่วงหน้าเเล้ว"
"แล้วจองไว้คิวที่เท่าไหร่อะ"
"กูได้คนที่หนึ่ง..มึงก็ต่อจากกูเนี้ยแหละ"
- Writer
