"อย่าไป...ฉันไม่เหลือใคร ไม่เหลือใครจริง ๆ" เสียงนิ่งดังขึ้น ข้อมือถูกจับรั้งแม้ยืนหันหลังให้ ใบหน้าที่แปดเปื้อนด้วยคราบน้ำตาหันไปมอง ขยับสองขาให้เอี้ยวตัวหันกลับ แต่เจ้าของเสียงนั้นยังหลับตานิ่ง สิ่งที่แสดงออกมาทางใบหน้าคือความเพ้อละเมอไม่ตั้งใจจะพูดออกมา
"........." ฟาตินได้แต่ยืนนิ่งมองหน้า พร้อมกับหยาดน้ำตาที่เริ่มไหลรินอีกครั้งอย่างไม่อาจห้ามได้ ชายที่ได้รับบาดเจ็บยังคงขยับปากพูดแผ่วเบา สีหน้าคละเคล้าความเศร้าที่เธอนั้นสัมผัสได้จากสีหน้าของเขาที่เป็น
"ไม่เหลือใคร..." อานัสยังคงเพ้อต่อ
"ท่านอานัส" ฟาตินเอ่ยเสียงแผ่ว ดวงตากลมโตสั่นระริกด้วยความเห็นใจ รับรู้ได้ว่าสิ่งที่ชายหนุ่มพบเจอนั้นคงเจ็บปวดไม่ต่างกัน การสูญเสียพี่สาวที่รัก ภาพน่าอนาถเหล่านั้นคงฝังอยู่ในใจด้วยความเจ็บเจียนแหลก
"อย่าไป..." เขายังคงพูดออกมาด้วยอาการละเมอไม่หยุด วกวนคำเดิมจนฟาตินนั้นทรุดเข่านั่งลงกั
