“บอกกี่ครั้งแล้วว่าฉันไม่ชอบให้ใครมาออกคำสั่ง! ทำไม! จะหวงเนื้อหวงตัวไว้ให้ใคร หรือไว้ให้ไอ้เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อนั่นรึไง!” ยิ่งอีกคนทำเหมือนเขาเป็นน่ารังเกียจชาญก็ยิ่งหงุดหงิด ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเขาต้องมานั่งรู้สึกอะไรตั้งเยอะแยะกับผู้หญิงคนนี้ เขารู้เพียงแต่ว่าผู้หญิงคนนี้สามารถทำให้เขาหงุดหงิดได้ แม้จะแค่ยืนอยู่เฉยๆ ก็ตามที
“พุดไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นนะคะ สักนิดก็ไม่เคย คุณชาญอย่าแกล้งพุดอีกเลยนะคะ ถ้าคุณชาญเกลียดพุด ก็ขอให้สบายใจได้ค่ะ เพราะว่าพุดคงจะอยู่ที่นี่อีกไม่นาน…” สิ้นคำตอบชาญก็ถึงกลับชะงักไป ขณะที่อีกคนยังคงวางสีหน้าเรียบเฉย ไม่ได้เผลอแสดงอาการใดๆ ออกไปให้อีกคนได้เห็น ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วแค่ได้ยินว่าเธอกำลังจะไป
ใจมันก็วูบโหวงอย่างแปลกๆ
ขณะที่อีกคนกำลังตกใจ อีกคนก็ตั้งมั่นถึงความตั้งใจของตัวเอง อันที่จริงเธอคิดและตัดสินใจเรื่องนี้มาได้สักพั
