“ออกไปให้พ้น อย่ามายุ่งกับข้า”
เสียงตวาดไล่สาวใช้ของลี่เหยาถิง ทำเอาไม่มีใครกล้าเข้าใกล้นายสาวที่กำลังอาละวาดผู้นี้เลยสักคน
สาวใช้ทั้งสองที่ติดตามมาจากจวนแม่ทัพจึงได้แต่ยืนนิ่งไม่กล้าแม้แต่ขยับเท้าไปทางใด ทำได้เพียงมองเจ้านายทั้งสองฝ่ายอย่างงงงัน โดยฝ่ายสามีก็เดินประคองหญิงผู้หนึ่งจากไปจนไกลลิบ ส่วนฝ่ายภรรยาก็วิ่งหนีไปไม่เหลียวหลัง
“ทำเช่นไรดี” สาวใช้คนแรกเอ่ยถามเสียงเบา
“คงต้องปล่อยไปก่อนนั่นล่ะ เราผู้น้อยจักทำอันใดได้เล่า”
“...”
สาวใช้ทั้งสองเพียงนิ่งเงียบไป ปล่อยให้สายลมพัดผ่านอยู่ที่เดิมเนิ่นนาน ก่อนจะพากันเดินออกไปไกลๆ ให้นายสาวได้อยู่กับตนเองไปดั่งใจต้องการนั่นล่ะ
พวกนางเป็นสินเดิมเจ้าสาวมากับลี่เหยาถิงก็จริงอยู่ หากแต่ความสนิทสนมหาได้เทียบเท่ากับสาวใช้คนเก่าที่ตายไปด้วยโรคประจำตัวเมื่อหลายเดือนก่อนของลี่เหยาถิงไม่
เห็นได้ชัดว่าลี่เหยาถิงเป็นสตรีอันตราย ที่ใครอยู่ใกล้เป็นต้อง
