ม่านตาดำสนิทของเหอหย่งหมิงยิ่งเริ่มหรี่เล็กแคบเพิ่มมากขึ้น เมื่อได้ยินเสียงเย็นใสของสาวใช้นางนี้เล่าต่ออีกว่า
“ลายปักบนผ้าเหล่านี้” สาวใช้กล่าวพลางชี้นิ้วไปทางสิ่งของที่กล่าวถึง พลางกล่าวต่อว่า
“อดีตฮูหยินวาดอยู่เป็นนานและอดทนนั่งปักอยู่หลายวัน กลอนบอกรักบทนี้นางยังนำมาให้บ่าวช่วยดูอย่างภาคภูมิใจ ถามย้ำๆ ว่าหากท่านแม่ทัพได้อ่านจะชอบหรือไม่ ท่านจะเชื่อนางหรือไม่ ว่านางรักท่านจากใจจริงเจ้าค่ะ”
นางกล่าวเสียงเบาแต่ทว่าชัดเจนทุกถ้อยวาจา พลางชี้นิ้วไปที่สิ่งของทุกอย่างแต่ละชิ้นบนตู้ภายในห้อง ก่อนจะกลั้นใจบอกอีกประโยคที่เสียงเบามากกว่าเดิมว่า
“เรียนท่านแม่ทัพ อย่าหาว่าบ่าวฟ้องท่านเลยนะเจ้าคะ ฮูหยินหานนำของพวกนี้ออกไปอย่างถือวิสาสะ บ่าวเกรงว่าวิญญาณของอดีตฮูหยินคงนอนตายตาไม่หลับแล้ว”
กล่าวจบก็กัดปากแน่น ก้มหน้าหลุบตาลงต่ำ ด้วยกลัวเกรงโทษทัณฑ์อยู่บ้าง
แต่ว่า...ตั้งแต่ฮูหยินลี่เหยาถิงตายไป
