ค่ำคืนเดือนมืดไร้แสงจันทรา ทว่าดวงดารากลับสว่างพร่างพราวงดงามนัก
เพ่ยจีนั่งเท้าค้างมองท้องฟ้ายามราตรีอันมืดมิด นึกชื่นชมความงามนี้อย่างลึกซึ้ง
ทุกสิ่งช่างงดงามยากถอนสายตากลับ กระทั่งดอกไม้แห้งเหี่ยวที่โรยราร่วงหล่นตกลงมาจากต้นของมันยังสวยสดใส
เหตุที่นางรู้สึกชุ่มชื่นหัวใจ ก็เพราะหลายวันที่ออกจากจวนไป ก่อนที่เหอหย่งหมิงจะเดินทางกลับมา ก็คือนางได้บังเอิญเจอคนผู้หนึ่ง
คนผู้นี้รูปร่างสูงเพรียว มิได้สูงใหญ่เช่นเหอหย่อหมิง ใบหน้าหล่อเหลาเปื้อนยิ้ม มิได้หน้านิ่งเย็นชาเหมือนเหอหย่งหมิง
เขาเป็นบุรุษที่มีเสน่ห์แพรวพราว ผิวพรรณขาวเนียนรอยยิ้มงดงาม โครงหน้าละเมียดละไม มิได้กร้าวแกร่งน่าเกรงขามแบบนักรบ หากแต่คล้ายบัณฑิตรูปงามน่าคบหา
ซึ่งเป็นชายที่เพ่ยจีชมชอบตั้งแต่ยังเด็ก นางชอบแบบนี้
เขาคือเหวินเต๋อร์
มิคาดว่านางจะได้เจอเขาโดยบังเอิญในตลาดเมื่อหลายวันก่อน
ทันทีที่เราสองเจอกัน ท่าทางของเหวิ
