ดวงใจข้า

ตอนที่6 เพราะรัก2

เพ่ยจีทำตัวเองให้บาดเจ็บและอยู่ในภาวะอ่อนแอเพื่อให้เหอหย่งหมิงเข้าช่วยเหลือโดยบังเอิญ ก่อเกิดสัมพันธ์ที่เรียกได้ว่าคนคุ้นเคยกัน เนื่องจากบังเอิญเจอกันบ่อยเหลือเกิน

ต่อมาหญิงสาวยังว่าจ้างอันธพาลที่เห็นแก่เงินให้ติดต่อกับโจรป่าเข้ามาทำร้ายเหอหย่งหมิง ยามที่นางกับเขาได้เจอกันตรงเชิงเขาอันมีทิวทัศน์งดงาม

ในแผนนั้นนางแสร้งทำเป็นตัวถ่วงให้เขา ด้วยการกระโดดกอดขาเขา กอดแขนเขา ยามที่เขากำลังต่อสู้

จนกระทั่งเขาพลาดท่าแล้วบาดเจ็บ นางก็ดูแลเขาอย่างดี ไม่ทิ้งกันไปที่ใดจนเขาซาบซึ้งใจ นางจึงบอกรักเขาและขอคบหาเพื่อดูใจอย่างเปิดเผย

เรื่องนี้หากไม่บอกต่อก็ไม่สนุก!

เพ่ยจีจึงได้บอกกล่าวกับลี่เหยาถิงทุกเรื่องราวหลังจากที่ได้คบหากับเหอหย่งหมิงแล้วเป็นที่เรียบร้อย

เป็นความจริงที่ว่า เพ่ยจีรู้อยู่แก่ใจว่าลี่เหยาถิงปักใจต่อเหอหย่งหมิง และก็เป็นความจริงอีกเช่นกันว่าลี่เหยาถิงรู้ดีแก่ใจว่าเพ่ยจีชอบเหวินเต๋อร์มาก เพราะนั่นก็คือเหตุผลหนึ่งที่ลี่เหยาถิงต้องจัดการให้เหวินเต๋อร์ตัดใจจากนางอย่างเด็ดขาด

หากแต่ลี่เหยาถิงก็มิอาจคาดเดาใจของบุรุษได้ นางไม่คิดว่าเหวินเต๋อร์จะหายตัวไป

‘เป็นเพราะเจ้า เหวินเต๋อร์ของข้าจึงหายตัวไปไม่กลับมา’

‘ข้าจะพรากชายที่เจ้ารักไปจากเจ้าบ้าง…’

ประโยคนี้เพ่ยจีกล่าวด้วยเสียงนุ่มละมุนตามวิสัย หากแต่ริมฝีปากกลับแย้มยิ้มเย้ยหยันชัดเจน

ลี่เหยาถิงได้แต่ยืนอึ้งนิ่งนาน ด้วยไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าเพ่ยจีจักมีความคิดเช่นนี้

เป็นเพื่อนกันมาหลายปีตั้งแต่จำความได้ เพ่ยจีอ่อนโยนกับนางเสมอมา อ่อนหวานไร้ที่ติ ทุกคนไว้ใจเพ่ยจีมาก ท่านยายก็เช่นกัน และนางก็ไว้ใจถึงขั้นให้เป็นเพื่อนรักไม่แบ่งแยกชนชั้น

ทว่านิสัยเช่นลี่เหยาถิงมีหรือจะยอมแพ้

นางไม่มีวันปล่อยให้ชายในดวงใจกลายเป็นเครื่องมือให้สตรีวิปลาสเช่นเพ่ยจีแน่

และยิ่งไม่ยอมปล่อยให้บุตรชายของลุงเหอถูกการกระทำของปีศาจนามว่าเพ่ยจีครอบงำ

ลี่เหยาถิงจึงเข้าหาเหอหย่งหมิง และพยายามบอกความจริงข้อนี้ทุกครั้งที่เจอหน้ากัน

แน่นอนว่ามันสายเกินไปแล้ว

เหอหย่งหมิงกับเพ่ยจีสานสัมพันธ์กันจนกลายเป็นคนรักกันไปแล้ว

ทำให้ลี่เหยาถิงที่มีลักษณะจริงใจเปิดเผยกลายเป็นหญิงหยิ่งยโสเกรี้ยวกราดเอาแต่ใจอย่างเหลือร้าย

และยิ่งนางเปิดปากถึงความชั่วช้าของเพ่ยจีที่มีลักษณะนุ่มนวลอ่อนโยน เอาแต่ร่ำไห้ตัวสั่นเช่นนั้น

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า ลี่เหยาถิงจักกลายเป็นตัวอันใดในสายตาของเหอหย่งหมิง

ลี่เหยาถิงพยายามแล้วที่จะทำตัวสงบเสงี่ยม พูดจาดีๆ แต่ทว่าบุคลิกของนางเป็นเช่นนี้มาแต่ไหนแต่ไร จึงกลายเป็นประชดประชันร่ายมารยาไปเสียสิ้น

จนสุดท้าย ลี่เหยาถิงก็ใช้วิธีขั้นเด็ดขาด นั่นก็คือขอสมรสพระราชทานเสียเลย

เหตุผลนั้น นางล้วนคิดมาดีแล้วทุกสิ่ง

หนึ่งคือนางรักเขาทั้งใจ และสองเพื่อตอบแทนลุงเหอ นางต้องดูแลบุตรชายของลุงเหอให้ดี ไม่มีใครมาเปลี่ยนความคิดนี้ของนางได้

เหตุผลเหล่านี้ ไม่มีใครรู้ แต่ทว่า นางเคยใช้กล่าวอ้างให้เหวินเต๋อร์ตัดใจจากนาง

และมันก็ได้ผล ทำให้เหวินเต๋อร์ที่ชอบนางมาหลายปีไม่ตัดใจเสียที ต้องออกจากบ้านไปไม่กลับมานั่นล่ะ

ทว่ายามนี้มีเหตุผลเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งประการ นั่นก็คือเพื่อดึงเหอหย่งหมิงออกจากเพ่ยจี

และแล้วเหอหย่งหมิงก็ไม่ทำให้นางผิดหวัง เมื่อเขาได้รับคำสั่งให้ออกไปกำราบชนเผ่าแห่งหนึ่งและกำชัยจากศึกนั้นได้สำเร็จในเวลาเพียงไม่นาน

ลี่เหยาถิงจึงเป็นรางวัลรอเขาอยู่ด้วยสมรสพระราชทานที่ยังไม่เปิดเผยจนกว่าเขาจะกลับเข้าวังหลวงมา

หญิงสาวมิได้สนใจเลยสักนิดว่าอีกฝ่ายจะเต็มใจรับหรือไม่ นั่นคือนิสัยของนาง

บนเชิงเขาแห่งเดิมยังคงมีหญิงสาวสองคนยืนจ้องหน้ากันด้วยสายตาดุเดือดปะทะกันกลางอากาศ

ฝ่ายหนึ่งที่มีรูปลักษณ์สะคราญโฉมมากกว่าเอื้อมมือขึ้นมาสะบัดตบหน้าอีกฝ่ายหนึ่งเสียงดัง เพี๊ยะ อีกครั้ง หลังจากที่นางได้ยินประโยคหนึ่งจากอีกฝ่ายว่า

เหอหย่งหมิงถูกข้าวางยาปลุกกำหนัดในคืนเข้าหอ ทำให้เขาต้องหลับหูหลับตาร่วมรักกับเจ้าสาวเช่นนาง หลังจากที่ไม่สมปรารถนากับหญิงคนรักของเขาในเรือนพักแห่งนั้น

ประโยคนี้ของเพ่ยจีเสียดแทงใจของลี่เหยาถิงอย่างแรง

เพราะนางคิดเพียงว่าได้ร่วมรักกับเขาตามธรรมนองคลองธรรมอันเหมาะสม ทั้งยังมั่นใจในเสน่ห์แห่งสตรีของตนเองยิ่งนัก

ใครจะไปคาดคิดว่า เขาร่วมรักกับนางก็เพราะถูกวางยา!

หญิงสาวสะบัดมือใส่หน้าอีกฝ่ายฉาดใหญ่

เพี๊ยะ

และอีกทีแรงๆ

เพี๊ยะ

ใบหน้าของเพ่ยจีสะบัดตามแรงตบอีกครั้ง และอีกครั้ง

ครานี้นางรับรู้ได้ถึงรสเค็มปร่าของเลือดในโพรงปาก หากแต่นางก็เพียงแค่แสยะยิ้มแล้วเอ่ยเสียงเย็นว่า

“วันนี้ข้านัดเจอกับหย่งหมิงที่นี่ เจ้าควรเข้ามาขัดขวางข้าเหมือนทุกครั้งด้วยล่ะ หึหึ!”

จบคำก็หันหลังเดินจากไปยังทิศทางหนึ่ง

เป็นอีกคราที่ลี่เหยาถิงได้แต่อึ้งนิ่งไป

ทุกอย่างเกินคาดการณ์ของนางทั้งสิ้น นางแค่มายืนไว้อาลัยให้ท่านยาย เพ่ยจีก็มาปรากฏตัวยั่วโทสะ อีกทั้งยังมี....

ทันใดนั้น หางตาคู่งามก็เหลือบไปเห็นชายหนุ่มรูปงามผู้หนึ่งกำลังเดินอยู่ไกลๆ ก่อนจะไปหยุดยืนยังมุมหนึ่งของเชิงเขาแห่งนี้

เหอหย่งหมิง...

เขาไม่กลับจวนมาหานาง แต่มาตามนัดเพ่ยจี...