“อิงจ๋า งานนั้นเสร็จแล้วใช่ไหมเอ่ย ต่อด้วยอันนี้เลยนะ” หนุ่มตี๋ประจำแผนกเดินเอาแฟ้มงานมาวางบนโต๊ะ เมื่อเห็นว่าเด็กฝึกงานเริ่มว่างแล้ว
“ได้ค่ะพี่ เดี๋ยวอิงจัดการให้นะคะ” ปากก็เอ่ยตอบรับเสียงใส ตายังจดจ้องอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ นิ้วเรียวก็จิ้มระรัวลงบนแป้นพิมพ์ไม่หยุด
เกือบสองอาทิตย์ที่อิงฟ้าได้กลับมาทำงานในแผนกเดิม หลังจากเอ่ยปากขอกับฟรานเชสโกที่ทำท่าจะไม่ยอมให้เธอกลับมาทำงานจนครบกำหนด
‘นะคะคุณฟราน อิงขอทำที่นี่อีกแค่ไม่นานก็จบการฝึกงานแล้ว” เสียงใสเงยหน้าขึ้นออดอ้อนขณะนั่งรถออกมาทำงานพร้อมกันในเช้าวันหนึ่ง สองมือเรียวเกาะเขย่าอยู่กับท่อนแขนแกร่งราวเด็กน้อยร้องขอของเล่น จนฟรานเชสโกเริ่มใจอ่อนไม่อยากขัดใจ
‘ก็เพราะว่าอีกไม่กี่วันไง อิงก็ขึ้นไปนั่งอยู่ที่ห้องคุณฟราน รอจนกว่าจะครบกำหนดแค่นั้น มันจะยากอะไร ทำไมต้องมานั่งทำงานให้เหนื่อย คุณฟรานเห็นอิงเริ่มมีอาการแพ้แล้วไม่ใช่เหรอ’ ฟรานเชสโก
