คลั่งรักเมียเก็บ...ตก

บทที่ 4 หัวใจสั่น...แปลกๆ

“เสียงอะไรน่ะ? อืม เสียงคลื่นนี่เอง กำลังหลับสบายเลย อิงขอนอนต่ออีกนิดนะแพงจ๋า” เสียงงึมงำ ๆ สองขาเรียวถูกยกขึ้นถีบผ้าห่มผืนหนาที่กองอยู่บนลำตัวออกไป จนสามารถทรงตัวลุกขึ้นนั่ง ทั้ง ๆ เปลือกตาทั้งสองข้างยังไม่ยอมเปิดเลยด้วยซ้ำ

“อืม....” สองแขนเหยียดออกจนสุด บิดซ้ายบิดขวาไล่อาการเมื่อยขบ เนื่องจากนอนท่าเดิมมาเป็นเวลานาน มือบางปัดป่ายไปข้าง ๆ พอคว้าได้หมอนใบใหญ่ก็ลากเข้ามาประชิดลำตัวแล้วล้มตัวลงนอน

แขนขายกก่ายขึ้นไปบนหมอนกอดกระชับเข้าหาตัวอีกครั้งเพื่อเข้าสู่นิทรารมณ์อีกรอบหนึ่ง ใบหน้านวลถูไถไปมาบนหมอนนุ่มด้วยความเพลิดเพลินไม่ต่างจากแมวน้อยคลอเคลียเจ้าของ กลิ่นสะอาดจนต้องเผลอสูดลมหายใจแรง ๆ ให้ชื่นใจ

เสียงคลื่น ทะเล นอนหลับ เฮ้ย!!! สมองน้อย ๆ เริ่มประมวลผลเมื่อนึกทบทวนสภาพแวดล้อมไม่ค่อยคุ้นเคย พลันต้องสะดุ้งผุดลุกขึ้นนั่ง ดวงตากลมแทบไม่หลงเหลืออาการง่วงงุนให้ได้เห็นเมื่อรู้สึกตื่นเต็มตา

“ทำไมชอบลุกเร็ว ๆ แบบนี้เรื่อยเลย” เสียงทุ้มเชิงตำหนิดังอยู่ไม่ไกลนัก ส่งผลให้ร่างบางสะดุ้งสุดตัวอีกรอบ เดจาวูชัด ๆ ถ้าจำไม่ผิด เหมือนเธอเคยได้ยินคำพูดแบบนี้มาแล้วครั้งหนึ่งนะ

“เอ่อ...คุณฟราน...เข้ามาได้ยังไงคะ...” อ้อมแอ้มถามสิ่งที่รู้คำตอบดีอยู่แล้ว เพราะเขาเป็นเจ้าของบ้าน คงไม่แปลกหากจะเดินเข้าเดินออกห้องไหนก็ได้ตามแต่ความต้องการ

“อ้อ...ไม่ต้องตอบก็ได้ค่ะ...” เหลือบตามองตามสายตาของชายหนุ่มที่หันไปจ้องที่ประตูเป็นเชิงตอบคำถามไปในตัว

“โอ๊ะ...” อุทานเสียงตกใจ รีบยกมือขึ้นปิดปาก เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเพิ่งตื่น หน้าไม่ได้ล้าง ฟันไม่ได้แปรง และเรื่องน่าโมโหที่สุดคือผมเผ้ายุ่งเหยิง ไม่ต้องพึ่งกระจกของนางแม่มด อิงฟ้าก็นึกสภาพหน้าตัวเองออก

“เอ่อ...คุณฟรานมีอะไรหรือเปล่าคะ ถึงเข้ามาปลุกอิงแต่เช้า” กระแอมในลำคอเล็กน้อย เพื่อเรียกเสียงที่แหบพร่าเพราะเพิ่งตื่นให้กลับเข้าสู่สภวะปกติ ค่อย ๆ คลานออกมาจากกองผ้าห่มผืนหนา ให้ความนุ่มสบายอย่างที่ไม่เคยได้สัมผัสจากที่ไหนมาก่อนในชีวิต

พอมาถึงปลายเตียงเธอขยับนั่งพับเพียบเรียบร้อย เงยหน้าขึ้นเอ่ยถามคนร่างสูงที่กำลังยืนมองอย่างสนใจ อิงฟ้าหวังใจความนิ่งปกปิดอาการหน้าร้อนผ่าวเขินอายที่มีคนมายืนมองสภาพไม่เรียบร้อยหลังตื่นนอนในระยะใกล้ชิดแบบนี้

สองมือก็พยายามยกขึ้นลูบผมที่มันชี้ไปชี้มาดูไม่ได้ เพื่อให้มันกลับเข้าที่

เข้าทาง ทำเนียน ๆ ไปก่อนนะอิงฟ้า อย่างน้อยเราก็ไม่ใช่นางเอกในละครนี่นะ ที่พอตื่นปุ๊บ เสื้อผ้าหน้าผมก็พร้อมต้อนรับพระเอกปั๊บ

“เห็นสายแล้ว ไม่ลงไปทานข้าว ฉันเลยขึ้นมาดู กลัวจะไม่สบาย” มุมปากยกยิ้มเมื่อเห็นคนขี้เซากำลังยุ่งอยู่กับความยุ่งเหยิงบนศีรษะตัวเอง ปรับเสียงให้เรียบทุ้มเข้มสุขุมมากกว่าปกติ ปกปิดความร้อนวูบวาบที่กำลังเล่นงานเขาอย่างหนัก

ตั้งแต่เข้ามาในห้องเมื่อชั่วโมงที่แล้ว!

ฟรานเชสโกยืนตะลึงจ้องมองภาพความน่ารัก ของคนขี้เซาที่พลิกตัวไปมาอยู่บนกองหมอนใบโตและผ้าห่มผืนหนา และเผลอสะดุ้งทุกครั้งยามเมื่อขาเรียวยกขึ้นสูงแล้วเหวี่ยงพาดไปบนหมอน เผยให้เห็นความขาวนุ่มเนียนที่เจ้าตัว ยังไม่มีทีท่าจะรู้สึกถึงการบุกรุก

ชายหนุ่มเผลอถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อเห็นอิงฟ้าลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจไปมา แต่ดวงตาก็ยังปิดสนิทไม่มีทีท่ารับรู้ถึงการมาเยือนของแขกไม่ได้รับเชิญ แล้วเธอกลับทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง

พร้อมกับทิ้งระเบิดตูมใหญ่ใส่หน้าแขกถ้ำมองที่ยืนเกร็งร่าง อ้าปากค้างกับภาพแก้มก้นขาวที่โผล่พ้นขอบกางเกงขาสั้น ซึ่งขยับร่นขึ้นสูงเพราะเจ้าตัวยกขาก่ายขึ้นไปบนหมอนอย่างรวดเร็ว

“สายแล้วเหรอคะ!” ดวงตาเบิกโตด้วยความตกใจ เมื่อได้ยินประโยคคำถามแสดงความห่วงใย

“อืม สิบเอ็ดโมง”

“อะไรกัน! อิงเพิ่งนอนไปแป๊บเดียวเองนะ” เสียงสูงโวยวาย หันไปมองทางหน้าต่างที่ตอนนี้ยังถูกปิดคลุมไว้ด้วยผ้าม่านหนาหนักเนื้อดีจนแสงแดดไม่สามารถลอดผ่านเข้ามาได้ ทำให้ตอนนี้ในห้องยังคงมืดสลัวแตกต่างจากสภาพความเป็นจริงภายนอกอย่างสิ้นเชิง

ฟรานเชสโกเดินไปที่โต๊ะหัวเตียง หยิบรีโมทขึ้นมากดปุ่มสองสามที ผ้าม่านถูกเปิดออกจนสุด ปล่อยให้แสงแดดส่องผ่านเข้ามาได้อย่างเต็มที่

“ว๊าววว! ใช้รีโมทเปิดผ้าม่านได้ด้วยเหรอคะ อิงก็ยังสงสัยว่ารีโมทอันนี้มันมีไว้ทำไม มองหาทีวีก็ไม่เห็นมี” ห่อปากส่งเสียงตื่นเต้นจนเรียกรอยยิ้มจากริมฝีปากหนาเหนือเคราเข้มของร่างสูงได้อีกครั้ง

“นอนไม่หลับเหรอ เห็นบอกว่านอนได้นิดเดียว” วางรีโมท แล้วเดินเข้ามาใกล้

“อ๋อ ค่ะ คงแปลกที่ กว่าจะหลับได้ก็เกือบเช้าแล้ว”

“ขอโทษนะคะ” สีหน้ารู้สึกผิดเมื่อคิดได้ว่าตัวเองเป็นแขกแท้ ๆ แต่กลับต้องให้เจ้าของบ้านเข้ามาปลุกด้วยตัวเองแบบนี้

“ไม่เป็นไร อาบน้ำแล้วลงไปข้างล่าง เดี๋ยวจะมีคนจัดอาหารไว้ให้” บอกเสร็จก็เดินหันหลังออกไป ก่อนถึงประตูก็หันกลับมาจ้องหน้าคนเพิ่งตื่นนอนอยู่ชั่วครู่

“ไว้ผมยาว เวลานอนมันจะฟูไหม” สายตาคมเหลือบมองปลายผมที่ยาวเคลียไหล่ พร้อมกับทิ้งประโยคคำถามแปลก ๆ ให้คนร่างบางต้องคิ้วขมวดด้วยความไม่เข้าใจ

“อะ...อะไรนะคะ” อะไรของเขาเนี่ย ถามแล้วก็ไม่รอคำตอบ ผมฟูมันเกี่ยวกับความสั้นยาวด้วยเหรอ แล้วฉันจะรู้มั้ยล่ะ ตอนผมยาวตื่นมามันก็ฟูฟ่องไม่ต่างกับตอนนี้สักนิดนี่ ก็เธอเป็นคนนอนดิ้น ชอบซุกหน้ากับหมอนกับกองผ้าห่ม พอตื่นเช้ามาทีไร ก็สภาพอย่างที่เห็น

หรือแกอาจอยากแนะนำให้เราไว้ผมยาว!

เอ๊ะ มองผมเราแล้วยิ้มแบบนั้น หมายความว่ายังไง?

คิดแล้วก็ปวดหัว ช่างมันเถอะ สรุปเสร็จก็เดินไปหยิบเสื้อผ้าในตู้ แล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ วันนี้เธอตั้งใจว่าจะโทร.ไปหาเพื่อนสาวทั้งสองคนที่ป่านนี้คงจะเล่นน้ำทะเลกันอย่างมีความสุขแน่ ๆ เลย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เข้ามา”

“คุณฟรานคะ อิงขอใช้โทรศัพท์ได้ไหมคะ พอดีของอิงไม่รู้เป็นอะไรค่ะ มันใช้ไม่ได้” อิงฟ้าเดินเข้ามาหยุดอยู่หน้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่กลางห้อง ซึ่งคุณแม่บ้านบอกว่าฟรานเชสโกนั่งทำงานอยู่ในนี้